Ακριβώς 30 χρόνια από το πέρασμα της Μελίνας στην αιωνιότητα, την Τετάρτη 6 Μαρτίου, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας, διοργανώθηκε μια βραδιά αφιερωμένη στην «τελευταία Ελληνίδα θεά», όπως είχε χαρακτηρίσει ο γαλλικός Tύπος τη Μελίνα Μερκούρη. Ενορχηστρωτής της βραδιάς ο Γιώργος Αρχιμανδρίτης, συγγραφέας, μεταξύ άλλων, του βιβλίου «Μελίνα – Μια σταρ στην Αμερική» (εκδόσεις Πατάκη), με τον Σπύρο Αρσένη, συν-συγγραφέα του βιβλίου, καθώς και τον δημοσιογράφο και κριτικό κινηματογράφου Γιάννη Ζουμπουλάκη.
Την εκδήλωση χαιρέτισαν η υπουργός Τουρισμού Ολγα Κεφαλογιάννη, η πρέσβειρα της Γαλλίας στην Ελλάδα Λοράνς Αουέρ και ο διευθυντής του Γαλλικού Ινστιτούτου Ελλάδας Νικολά Εμπαλάν. Το σκηνικό της βραδιάς αποτελούνταν από το πρωτότυπο ζωγραφικό έργο που φιγουράρισε στην πρώτη αφίσα της «Στέλλας», από τον Γιώργο Βακιρτζή, καθώς και δύο μεγάλου μεγέθους πρωτότυπες γαλλικές αφίσες της «Στέλλας» και του «Ποτέ την Κυριακή». Το κοινό μπορούσε επίσης να δει το ροζ φόρεμα με τα μαύρα κρόσσια που φορούσε η Μελίνα Μερκούρη την πρώτη φορά που εμφανίστηκε στη μεγάλη οθόνη, στην αρχή της ταινίας «Στέλλα» του Μιχάλη Κακογιάννη.
Κατά τη διάρκεια της βραδιάς προβλήθηκε ανέκδοτο οπτικοακουστικό υλικό από τη γαλλική τηλεόραση, το οποίο σκιαγράφησε την προσωπικότητα της Ελληνίδας σταρ. Ανάμεσα στα τεκμήρια αυτά, το κοινό είχε την ευκαιρία να δει μια σπάνια συζήτηση του 1966 ανάμεσα στη Μελίνα Μερκούρη και στη μεγάλη Γαλλίδα συγγραφέα Μαργκερίτ Ντιράς, ενώ άκουσε ηχογραφημένες μαρτυρίες του Κώστα Γαβρά και του Ζακ Λανγκ για τη λαμπερή πορεία της Μελίνας Μερκούρη ως ηθοποιού, αγωνίστριας και πολιτικού.
«Το “Ποτέ την Κυριακή” ήταν από τις ταινίες που σε κάνουν ν’ αγαπήσεις μια χώρα», είπε ο Γαβράς. «Ξαφνικά, όλοι οι Ελληνες ήταν συμπαθητικοί χάρη σε αυτήν την ταινία. Καμία άλλη Ελληνίδα ηθοποιός δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Καμία άλλη ηθοποιός στον κόσμο δεν μπορούσε να το κάνει αυτό. Αυτό που δεν καταλαβαίνει ο κόσμος με τη Μελίνα είναι ότι ήταν βαθύτατα Ελληνίδα… Εβλεπαν μια Ελληνίδα που υπερασπιζόταν την Ελλάδα, η οποία θύμιζε επίσης στον κόσμο τις μεγάλες ηρωίδες των τραγωδιών. Είχε πολύ δραματικό πρόσωπο. Είχε κι αυτήν την πολύ δυνατή φωνή και ήταν πολύ ανοιχτός τύπος. Ελεγε στους πάντες αυτό που σκεφτόταν. Ολα αυτά την έκαναν μια πολύ σπάνια προσωπικότητα. Μπορούμε να πούμε ότι ήταν η προσωποποίηση, η ενσάρκωση της Ελλάδας».
Ο επιστήθιος φίλος της, Ζακ Λανγκ, συμπύκνωσε και αυτός την προσωπικότητά της σε λίγες γραμμές: «Γελούσαμε συχνά, θυμώναμε μερικές φορές, όχι μεταξύ μας, αλλά με τις αδικίες. Ξέρετε, είχα τη φιλοδοξία να γίνει Πρόεδρος της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Ηθελα να την πείσω, αλλά έχω την εντύπωση ότι δεν το επιθυμούσε το κόμμα της. Για εμένα ήταν το σύμβολο, η ενσάρκωση μιας Ελλάδας ανοιχτής, χαμογελαστής, μαχητικής, ελεύθερης. Ηταν η Ελλάδα».