Τις ημέρες των γιορτών τα προηγούμενα χρόνια γινόταν το αδιαχώρητο στα καταστήματα ένδυσης και δώρων, με όλη την ένταση των ημερών, χωρίς καμία χαρά παρά βιασύνη για το πότε θα ξεμπερδέψουμε με κάτι που έμοιαζε σχεδόν με αγγαρεία, τώρα η εικόνα της ουράς δέκα και περισσότερων ατόμων έξω από τα βιβλιοπωλεία της πόλης και ακόμη καλύτερα της γειτονιά μας, μοιάζει τόσο αισιόδοξη. Ακόμη πιο αισιόδοξες είναι οι κουβέντες των ανθρώπων που εργάζονται σε αυτά – πέρα από τα σχόλια για την εξαντλητική εργασία.
Λένε πως την περίοδο του δεύτερου lockdown οι παραγγελίες τριπλασιάστηκαν, αλλά και τώρα που άνοιξαν τα βιβλιοπωλεία έχουν επίσης μεγάλη αύξηση πωλήσεων και τηλεφωνημάτων από το κοινό. Σε κάποιες περιπτώσεις συνοικιακών μεγάλων βιβλιοπωλείων, φαίνεται πως μπήκε και κόσμος που μέχρι πρότινος δεν έμπαινε στον κόπο να επιλέξει για δώρο ένα βιβλίο.
Περιμένοντας στην ουρά για την αγορά των βιβλίων των ημερών μαζί με άλλους, άκουγα συζητήσεις για βιβλία που διάβασαν και σύστηναν ο ένας στον άλλο, άγνωστοι μεταξύ τους. Και αυτό που τους ένωνε ήταν ο χρόνος, η ανάγκη της επικοινωνίας, μιας συζήτησης έξω από την COVID-19, το εμβόλιο και διάφορες «συνωμοσίες» για όσα μας περιμένουν. Μιλούσαν για ένα βιβλίο που διάβασαν και τους απασχόλησε. Και μάλιστα βιβλία όπως του Ιαν Κέρσοου «Στην κόλαση των δύο πολέμων», «Ο ελληνικός 20ός αιώνας» του Αντώνη Λιάκου, τα «21 μαθήματα για τον 21ο αιώνα» του Γιουβάλ Νόα Χαράρι, τα «Ζευγάρια που έγραψαν ιστορία» της Λένας Λιβάνη, κάποιες βιογραφίες πρωταγωνιστών της Ιστορίας.
Μένοντας τόσο στο σπίτι, φαίνεται πως επιχειρούμε μια προσωπική ενδοσκόπηση που γίνεται αφορμή για την «ενδοσκόπηση» ενός ολόκληρου έθνους. Ευκαιρία για περισσότερα βιβλία, ύστερα από τόση τηλεόραση και τσακωμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ίσως μια ανάγκη μπροστά 200 χρόνια από το 1821 που μας πιέζουν να δεχτούμε τις ελλείψεις μας, αναζητώντας νέους αλλά και παλιότερους τίτλους, οτιδήποτε έχει χνάρια Ιστορίας.