Στο έξοχο μυθιστόρημα «Η συνωμοσία των αγγέλων», που κυκλοφόρησε πρόσφατα σε εξαιρετική μετάφραση της Σταυρούλας Αργυροπούλου από τις εκδόσεις Ποταμός (αξίζει να επανέλθουμε σε αυτό προσεχώς), ο πρόωρα χαμένος Ρώσος συγγραφέας Ιγκόρ Σαχνόφσκι (1958-2019) φτιάχνει ένα συναρπαστικό, γοητευτικό παλίμψηστο στον χρόνο και στον χώρο, εκκινώντας από τον μύθο της ερωτικής Λίλιθ, για να περάσει από το ευρωπαϊκό σφαγείο έως και την ιστορία της οικογένειάς του.
Σε ένα από τα πιο ερεθιστικά κεφάλαια, ο κεντρικός αφηγητής διαβάζει ένα σπάνιο βιβλίο με τις περιπέτειες του λεγόμενου «Καζανόβα της Γαλικίας» Μαρκησίου Ντε Πραντόμιν. Αναζητώντας τη μυστηριώδη (και ετοιμοθάνατη) Μαρία ντελ Ροζάριο (το φάντασμα της οποίας στοιχειώνει για αιώνες τους άνδρες), ο Πραντόμιν διηγείται πώς βρίσκει καταφύγιο σε ένα χάνι, ιδιοκτήτρια του οποίου είναι κάποια Σολεδάδ.
Κάτι αρχίζει να τον θέλγει στη Σολεδάδ, στο «βουβό γυναικείο μυστήριο που τρεμόπαιζε στο πρόσωπο το γερμένο πάνω απ’ τη φωτιά».
Μια σκέψη που «στην αρχή, τον έκανε να ντραπεί», του τριβελίζει το μυαλό: με όλους τους δισταγμούς του κόσμου, και με τη διπλωματία του δεινού «καζανόβα», ζητάει από τη γυναίκα έρωτα επί πληρωμή.
«Και τότε, εκείνη σήκωσε για πρώτη φορά πάνω μου το βλέμμα της, και πολύ απλά, χωρίς καμιά πονηριά, μου απάντησε: “Ναι, κύριε. Θα πάω να ετοιμάσω το κρεβάτι”».
Η περιγραφή που ακολουθεί μάλλον θα έκανε κάποια θερμοπυρηνική υπέρμαχο της πολιτικής ορθότητας να αναγουλιάσει. «Η Σολεδάδ ανταποκρίθηκε με ανυπόκριτη φλογερή ευγνωμοσύνη. Το εκπληκτικότερο όμως ήταν το γεγονός ότι στα πληρωμένα χάδια της υπήρχε μεγαλύτερη σωματική ειλικρίνεια και πάθος απ’ ό,τι σε άλλες ερωτικές συνευρέσεις. Πώς λοιπόν να μην υποπτευθεί κανείς ότι, μερικές φορές, τα κορμιά μας είναι πιο έξυπνα και πιο ειλικρινή από εμάς τους ίδιους;».
Ο κύριος Γκρι αγαπά ιδιαίτερα ένα άλλο απόσπασμα-στοχασμό πάνω στο ερωτικό πάθος. «Στάθηκα ο ίδιος αίτιος και, συνάμα, θύμα ενός εκθαμβωτικού ερωτικού μίσους. Κάθε ιστορία πάθους είναι, πέραν όλων των άλλων, μια ιστορία πολέμου ανάμεσα σε δύο καρδιές, μια ιστορία εξόντωσης. Ιδιοτελές και ανελέητο είναι το πάθος, κυνηγά την ερωτευμένη λεία του, την εξυμνεί, την κατακτά και την εκμεταλλεύεται απλώς και μόνο για να σβήσει τη δίψα του. Το κορεσμένο, το μεθυσμένο πάθος αδιαφορεί για το αντικείμενο των χθεσινών του παραπόνων, το παραμερίζει και το προδίδει. Αν, μάλιστα, το πάθος είναι τόσο δυνατό που δεν μπορεί να ικανοποιηθεί, τότε οι εραστές θα καταλήξουν να βασανίζουν ο ένας τον άλλον με όλα τα μέσα που έχουν πρόσφορα».
«Υπάρχει άραγε νικητής;» αναρωτιέται ο κύριος Γκρι. Ο μαρκήσιος λέει πως «η νίκη σ’ αυτόν τον πόλεμο, δηλαδή η ελευθερία, προορίζεται γι’ αυτόν που αγαπά λιγότερο…».