Είναι εκπληκτικά τα ευρήματα που προκύπτουν συνεχώς από τους αστρονόμους σε ό,τι αφορά τους πολυάριθμους δορυφόρους δύο εκ των επιβλητικών πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, του Δία και του Κρόνου. Αυτές τις ημέρες, το διαστημικό τηλεσκόπιο Χαμπλ κατέδειξε ότι ο Γανυμήδης, ο μεγαλύτερος δορυφόρος του Δία (και του ηλιακού συστήματος γενικά), μάλλον περιέχει περισσότερο νερό απ’ όλους τους ωκεανούς της Γης. Υπολογίζεται μάλιστα ότι ο ωκεανός του έχει βάθος που φτάνει τα εκατό χιλιόμετρα (δέκα φορές πιο βαθύς από τον κεντρικό Ειρηνικό, όπου και το νησιωτικό σύμπλεγμα Μαριάννες, καθώς εκεί εντοπίζεται το βαθύτερο σημείο της Γης, περί τις δέκα χιλιάδες μέτρα) και ότι είναι θαμμένος κάτω από μια κρούστα πάχους περίπου 150 χιλιομέτρων, η οποία αποτελείται κυρίως από πάγο. Από τη δεκαετία του ’70 οι επιστήμονες υποπτεύονταν ότι ο Γανυμήδης περιέχει νερό, μόλις όμως τώρα, τον Μάρτιο του 2015, οι υποψίες τους φαίνεται πως επιβεβαιώνονται―και, μάλιστα, το νερό στον δορυφόρο του Δία πρέπει να είναι αλμυρό.
Πρόσφατα αποκαλύφθηκε πως ο Τιτάνας, ο δορυφόρος του Κρόνου, επίσης έχει έναν τεράστιο ωκεανό μεθανίου κάτω από ένα συμπαγές στρώμα πάγου, που επίσης είναι πολύ μεγαλύτερος από όλους τους γήινους ωκεανούς μαζί, και η NASA προσανατολίζεται στην κατασκευή και αποστολή ρομποτικού υποβρυχίου που θα τον εξερευνήσει. Ενας άλλος δορυφόρος του Δία, η Ευρώπη, φαίνεται πως περιέχει ωκεανό που καλύπτεται από πάγο, και στην ταινία «Europa Report» (2013) ομάδα αστροναυτών εξερευνά το νερό που κρύβεται κάτω από τους πάγους της, με τρομακτικές συνέπειες για το πλήρωμα. Παρατηρήσεις στον μεγαλύτερο δορυφόρο του Κρόνου, τον Εγκέλαδο, επίσης έχουν δείξει πως περιέχει νερό.
Νερό: θεμελιώδης προϋπόθεση για την ύπαρξη ζωής όπως την ξέρουμε. Η παρουσία του σε δορυφόρους της αστρικής μας γειτονιάς δίνει ελπίδες για τον εποικισμό τους στο απώτερο μέλλον και, σε κάθε περίπτωση, εξάπτει την πιο τρελή φαντασία. Στο «Σολάρις» (1961), το αριστουργηματικό μυθιστόρημα του Στάνισλαβ Λεμ, που μεταφέρθηκε στη ρωσική τηλεόραση το 1968, αλλά και στο σινεμά από τον Αντρέι Ταρκόφσκι το 1972 και τον Στίβεν Σόντεμπεργκ το 2002, η επιφάνεια του πλανήτη του τίτλου καλύπτεται εξ ολοκλήρου από έναν ωκεανό ο οποίος έχει την ικανότητα… να σκέφτεται. Ενας ωκεανός με συνείδηση ή μια απέραντη θάλασσα που κρύβει οδυνηρά φαντάσματα του παρελθόντος για όσους γήινους τον επισκέπτονται και εντέλει ένας στοχασμός πάνω στη σχέση του ανθρώπου με το σύμπαν. Υπό μία έννοια, ίσως ο Σολάρις να μην απέχει τόσο πολύ από τη Γη.