Αγαπητέ κ. Μαγκλίνη, είμαι τακτικός αναγνώστης των άρθρων σας στην “Καθημερινή” και πρόσφατα πληροφορήθηκα ότι είστε γιος του Κ. Μαγκλίνη, με τον οποίο υπηρετήσαμε μαζί στην Κορέα για ένα διάστημα: εγώ από Γενάρη του ’52-Οκτώβρη, ενώ ο πατέρας σας παρέμεινε πιο πολύ (Ιούνιος ’51-Αύγουστος ’52). Εκείνος βέβαια ως ιπτάμενος αξιωματικός (με λαμπρή εξέλιξη), ενώ εγώ ως υποσμηνίας υπεύθυνος της Υπηρεσίας Εφοδιασμού του Σμήνους».
Πολύ συχνά σε αυτήν τη δουλειά δεχόμαστε μηνύματα και τηλεφωνήματα γεμάτα παράπονα, γκρίνιες, ακόμα και ύβρεις. Είναι όμως και εκείνες οι φορές που κάποιοι επικοινωνούν μαζί μας για ευχάριστους λόγους.
Να ένας: κρατάω στα χέρια μου ένα βιβλίο που μου έστειλε ο κ. Λουκιανός Ζαμίτ.
Ο κ. Ζαμίτ είναι συγγραφέας κάμποσων βιβλίων, διηγημάτων κυρίως, μεταξύ αυτών το «Στην Κορέα και την Ιαπωνία», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη. Το βιβλίο, μαζί με μια συλλογή διηγημάτων, μου ήρθε συνοδευόμενο από μια κάρτα που ξεκινά με τα παραπάνω ζεστά λόγια. Πρόκειται για ένα σύντομο χρονικό όσων έζησε ως υπαξιωματικός στο 13ο Σμήνος της Κορέας το 1952, διανθισμένο όμως με ιστορικές αναφορές, κάτι ανάμεσα σε προσωπικό ημερολόγιο και ταξιδιωτικό οδοιπορικό: ο συγγραφέας του δεν περιορίζεται διόλου στα του πολέμου της Κορέας αλλά επιμένει πολύ –και καλά κάνει– σε πολιτισμικές, ανθρωπολογικές, ιστορικές και λογοτεχνικές αναφορές με άξονα την Κορέα και την Ιαπωνία – όπου το ελληνικό Σμήνος μεταστάθμευε συχνά, γεγονός που σκόρπιζε μάλλον χαρά στους άνδρες της μονάδας, καθώς οι συνθήκες διαβίωσης στην υπό αμερικανική κατοχή ακόμα Ιαπωνία (έληξε επισήμως το 1951) ήσαν πολύ πιο άνετες και ασφαλείς απ’ ό,τι στην εμπόλεμη Κορέα.
Το προσωπικό χρονικό «Στην Κορέα και την Ιαπωνία» είναι γλαφυρό και ζωντανό, με άφθονες στιγμές λεπτού χιούμορ· λυπούμαι που δεν το ανακάλυψα νωρίτερα αλλά χαίρομαι που με «ξετρύπωσε» ο συγγραφέας του, ο οποίος, γεννήθηκε στην Κέρκυρα το 1931, όπου και ζει. Διάβασα με μεγάλη ευχαρίστηση το βιβλίο του, σε νεκρό χρόνο σχεδόν. Στην κάρτα που το συνόδευε, ο κ. Ζαμίτ με πληροφορεί πως το 2014 είχε πραγματοποιήσει ένα ταξίδι-προσκύνημα στη Χιροσίμα, στην οποία αναφέρεται συχνά και στο βιβλίο. Θυμάμαι πως ο πατέρας μου μου είχε πει πως στις αποστολές από την Ιαπωνία στην Κορέα, το 1951-52, οι Αμερικανοί τους απαγόρευαν τις πτήσεις πάνω από τη Χιροσίμα, την πρώτη πόλη της ατομικής βόμβας, η οποία εκείνη την εποχή μάζευε ακόμα τα κομμάτια της. Αφιερώνω, με τη σειρά μου, στον κ. Ζαμίτ, τη σημερινή στήλη και τη φωτογραφία που τράβηξα στην Κορέα το 2013.