Σερφάροντας στο Διαδίκτυο, ο κύριος Γκρι πέφτει συχνά πάνω στον όρο «War porn». Σε ελεύθερη απόδοση: «πολεμικό πορνό». Αλλες φορές πέφτει σε πιο ανώδυνες παραλλαγές, όπως: Word porn, Earth porn ή Food porn. Το πρώτο είναι το «πορνό των λέξεων» ή η αποθέωση της λογοτεχνίας. Το δεύτερο είναι το «πορνό της Γης»· την εποχή του Instragram μια α λα National Geographic αποθέωση της ομορφιάς του πλανήτη μας. Ανάλογα, το «πορνό του φαγητού» παραπέμπει σε εικόνες με γκουρμέ εδέσματα. Κοινώς, το «πορνό» σε όλες αυτές τις περιπτώσεις είναι η έμφαση στον υπερθετικό βαθμό· το απόλυτα ρεαλιστικό, το ωμό, το σαρκικό. «Οταν το 1998 προβλήθηκε η “Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν”», λέει ο κύριος Γκρι, «ορισμένοι κριτικοί είχαν μιλήσει για μια σχεδόν “πορνογραφική απεικόνιση” του μακελειού στην ακτή Ομαχα της Νορμανδίας».
Τον όρο «War porn» ο κύριος Γκρι συνάντησε πρόσφατα και στο Literary Hub, σε ένα άρθρο του Ρόι Σκράντον (Roy Scranton), συγγραφέα, μεταξύ άλλων, και μιας μελέτης με τον ίδιο ακριβώς τίτλο: «War Porn». «Γεννημένος στο Ορεγκον της δυτικής ακτής των ΗΠΑ», εξηγεί ο κύριος Γκρι, «ο Σκράντον είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση: εγκατέλειψε τις σπουδές του, περιπλανήθηκε κάμποσο στην αμερικανική Δύση, ώσπου το 2002 κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό. Υπηρέτησε τέσσερα χρόνια, πέρασε 14 μήνες στο εμπόλεμο Ιράκ και αφού απολύθηκε, ολοκλήρωσε τις σπουδές και το διδακτορικό του στο New School for Social Research και στο Πρίνστον αντίστοιχα, με ειδίκευση στην αγγλική φιλολογία».
Αρα είναι ο απολύτως ειδικός όταν στο Literary Hub γράφει για «Εννέα κλασικά λογοτεχνικά πολεμικά πορνό» (9 Classics of Literary War Porn). Μερικές επιλογές είναι μάλλον προβλέψιμες (τουλάχιστον για έναν εραστή της πολεμικής πεζογραφίας), άλλες όμως εκπλήσσουν ευχάριστα: από τα πιο αναμενόμενα «Λεπτή κόκκινη γραμμή» του Τζέιμς Τζόουνς (που μετέφερε στο σινεμά ο Τέρενς Μάλικ το 1998 – απ’ όπου η σημερινή φωτογραφία) και «Καταιγίδα από ατσάλι» του Ερνστ Γιούνγκερ, στο μάλλον απρόσμενο (για την κατηγορία τουλάχιστον) «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας»: το επικό όσο και βέβηλο αριστούργημα του Τόμας Πίντσον. Επίσης, το έξοχο, κλασικό και πειραματικό μαζί μυθιστόρημα του 18ου αιώνα «Η ζωή και οι απόψεις του Τρίστραμ Σάντι» του Λόρενς Στερν.
Ενα από τα αγαπημένα πολεμικά βιβλία του κυρίου Γκρι είναι το «The Things They Carried» του Tim O’ Brien, βετεράνου του Βιετνάμ. «Τα “πράγματα που κουβαλούσαν”: εύστοχος τίτλος», σχολιάζει. «Το σακίδιο του στρατιώτη στην πλάτη του και, βέβαια, τα στοιχειά του πολέμου που κουβαλάει σαν φορτίο μέσα του εφ’ όρου ζωής.
Αυτό που υπονοεί ο Ο’ Μπράιεν είναι πως το War porn στην ουσία είναι Word porn: “Στο τέλος, φυσικά, μια αληθινή πολεμική ιστορία δεν είναι ποτέ για τον πόλεμο. Είναι για τη λιακάδα. Είναι για τον ιδιαίτερο τρόπο με τον οποίο απλώνεται η αυγή πάνω από έναν ποταμό όταν ξέρεις πως πρέπει να διασχίσεις τον ποταμό και να βαδίσεις στα βουνά και να κάνεις πράγματα που φοβάσαι να κάνεις. Είναι για την αγάπη και τη μνήμη.
Είναι για τη λύπη. Είναι για αδελφές που δεν απαντούν ποτέ στις επιστολές των αδελφών τους και για ανθρώπους που ποτέ δεν ακούνε”».