Η φωτογραφία που συνοδεύει το σημερινό σημείωμα είναι η πρώτη «σέλφι» που τραβήχτηκε ποτέ στο Διάστημα. Το έτος ήταν 1966 και η αποστολή ονομαζόταν «Δίδυμοι 12», το πλήρωμα της οποίας αποτελούνταν από δύο αστροναύτες: τον Τζιμ Λόβελ (αρχηγό της κατοπινής, σχεδόν μοιραίας αποστολής «Απόλλων 13») και τον Μπαζ Ολντριν, ο οποίος, τρία χρόνια μετά, έμελλε να είναι ο δεύτερος άνθρωπος που περπάτησε στη Σελήνη, στην αποστολή «Απόλλων 11».
Στις 11 Νοεμβρίου του 1966 εκτοξεύθηκε η «Δίδυμοι 12». Η αποστολή κράτησε σχεδόν τέσσερις ημέρες. Ο κύριος Γκρι λέει πως ξεχώρισαν οι τρεις «διαστημικοί περίπατοι» του Ολντριν, που κράτησαν συνολικά περί τις πέντε ώρες. Σε έναν από αυτούς, φωτογράφισε τον εαυτό του.
Ο κύριος Γκρι διάβασε μια πρόσφατη συνέντευξη του 87χρονου Ολντριν στη βρετανική «Τέλεγκραφ» από τον Αγγλο συγγραφέα Αλεξ Πρέστον και δηλώνει εντυπωσιασμένος από τις αναφορές στην κατάθλιψη και στον αλκοολισμό του αστροναύτη και πιλότου, με 66 πολεμικές αποστολές στην Κορέα και δύο καταρρίψεις κινεζικών Μινγκ. «Ηξερες ότι η μητέρα του Ολντριν έπασχε από κατάθλιψη και ότι αυτοκτόνησε με βαρβιτουρικά το 1968, ένα χρόνο πριν από την προσσελήνωση;».
Ο ίδιος ο Ολντριν βυθίστηκε στην κατάθλιψη μετά τη Σελήνη και ο πατέρας του δήλωσε ότι ευθυνόταν κάποια άγνωστη ασθένεια που ο γιος του άρπαξε στο Διάστημα. Ο Αλεξ Πρέστον, ο οποίος πήρε τη συνέντευξη, σχολιάζει: «Με έναν παράξενο τρόπο, είχε δίκιο».
Ο Ολντριν πέρασε όλη σχεδόν τη δεκαετία του ’70 παίρνοντας δύο διαζύγια, εργαζόμενος (με αποτυχία) ως πωλητής αυτοκινήτων, πίνοντας σπίτι του. Εβγαινε μόνο για να αγοράσει ουίσκι και τηγανητό κοτόπουλο. Και όμως ήταν από τους ελάχιστους «Αμερικανούς ήρωες» που είχαν το θάρρος να μιλήσουν δημόσια για τη μελαγχολία τους. Ηταν αυτή του η στάση που ενέπνευσε τα παιδιά του, πολύ περισσότερο από τα επιτεύγματά του στο Διάστημα.
Ωστόσο, ήταν λες και το φεγγάρι να τον είχε καταραστεί: Τι στόχο να θέσεις στον εαυτό σου όταν έχεις περπατήσει στη Σελήνη; Ο Ολντριν δεν έβρισκε απάντηση. Από το κενό του Διαστήματος καταβυθίστηκε στο δικό του εσωτερικό κενό.
Σήμερα, έχει τρεις δεκαετίες να πιει, ζει στη Φλόριντα, σε έναν ευτυχισμένο τρίτο γάμο και αφοσιωμένος στο να πείσει την ανθρωπότητα ότι πρέπει να αποικίσει τον Αρη. Ιδού, λοιπόν. Μετά τη Σελήνη, την υπαρξιακή άβυσσο ενός ήρωα κάλυψε το όραμα του Κόκκινου Πλανήτη.
Οταν το 1969 ο Ολντριν πάτησε την επιφάνεια της Σελήνης, αναφώνησε: «Φανταστική θέα!». Ο Νιλ Αρμστρονγκ τον ρώτησε: «Δεν είναι μεγαλειώδης;». Και ο Ολντριν απάντησε: «Μια μεγαλειώδης ερημιά» (Magnificent desolation). Η φράση πέρασε στην Ιστορία.
Ο Πρέστον τον ρώτησε αν την είχε προετοιμάσει. Ο Ολντριν κούνησε το κεφάλι του αρνητικά. «Απλώς, ο Νιλ έβρισκε όμορφη τη Σελήνη. Εγώ, πάλι, όχι».
Μεγαλειώδης ερημιά. Θα μπορούσε να μιλάει για όλα όσα ένιωθε. Ή και γι’ αυτό που νιώθουμε όλοι μέσα μας καμιά φορά, και ας μην έχουμε φτάσει ώς το φεγγάρι.