Ενα πολλαπλά απολαυστικό ρεσιτάλ πιάνου μεταδόθηκε στις 9 Μαΐου με αφορμή την Ημέρα της Ευρώπης. Ο Κυπριανός Κατσαρής ερμήνευσε έργα Μπαχ, Χάιντν, Σούμπερτ, Σούμαν, Σεν-Σανς, Γ. Α. Παπαϊωάννου, αλλά και δικούς του «Αυτοσχεδιασμούς» βασισμένους στον Εθνικό μας Υμνο, στον «Επιτάφιο» του Σείκιλου και στην «Ωδή στη χαρά» του Μπετόβεν, που αποτελεί τον ύμνο της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ρεσιτάλ είχε μαγνητοσκοπηθεί στην εκκλησία του Αγίου Μάρκελλου στο Παρίσι και ήταν συμπαραγωγή του Κρατικού Ωδείου Θεσσαλονίκης και του Μεγάρου Μουσικής της ίδιας πόλης.
Ποιητής του πιάνου, ένας από τους τελευταίους μιας άλλης εποχής, ο Κατσαρής κατέθεσε τη βαθιά προσωπική σχέση που έχει με τη μουσική. Η εξοικείωσή του με τα έργα ήταν εμφανής, όπως και η αγάπη του γι’ αυτά. Δεν υπήρξε ούτε στιγμή υποψία διεκπεραίωσης ή απλής εκπλήρωσης επαγγελματικής υποχρέωσης. Αντίθετα, οι ερμηνείες φανέρωναν διαρκώς φροντίδα για την κάθε φράση, για κάθε παύση, αποτέλεσμα της μακρόχρονης, διεξοδικής και πολύ προσωπικής ενασχόλησης του πιανίστα με τα συγκεκριμένα κομμάτια.
Το γνωστό αργό μέρος –largo– από το Κοντσέρτο με αριθμό καταλόγου 1056 του Γιόχαν Σεμπάστιαν Μπαχ, σε μεταγραφή του ίδιου του Κατσαρή, λειτούργησε ως ατμοσφαιρική εισαγωγή στο πρόγραμμα, προάγγελος όσων ακολούθησαν. Η έμφαση ήταν στην ομορφιά του ήχου και της μελωδικής γραμμής όπως επίσης στην εκφραστικότητα της μουσικής, στοιχεία που αναδεικνύονται πολύ πιο άμεσα σε ένα σύγχρονο πιάνο, απ’ ό,τι σε τσέμπαλο. Η γαλήνη και η πνευματικότητα της ερμηνείας υπενθύμισαν τις διαστάσεις της συγκεκριμένης μουσικής, με τρόπο που σπάνια συμβαίνει σήμερα πια. Στη συνέχεια, ο κυπριακής καταγωγής πιανίστας επέλεξε τη Σονάτα σε ντο μείζονα (Hob. 16/35) του Γιόζεφ Χάιντν. Ο εξαιρετικός έλεγχος της δυναμικής επέτρεψε στον Κατσαρή να φωτίσει κάθε φράση με ξεχωριστή ένταση, αναδεικνύοντας τη δομή και αποσαφηνίζοντας τη δραματουργία της μουσικής.
Οι αρετές της τέχνης του Κατσαρή ταιριάζουν πάνω απ’ όλα σε έργα του 19ου αιώνα, όπως το δεύτερο από τα Κομμάτια για πιάνο (D 946) του Σούμπερτ και οι «Παιδικές σκηνές» του Σούμαν που ακολούθησαν. Ειδικά η ερμηνεία στον Σούμπερτ υπήρξε καθηλωτική. Η απόδοση της λαχτάρας ως αποτέλεσμα των επιμέρους λεπτομερώς δουλεμένων παραγράφων, η σημασία στη στίξη και στις παύσεις, όπως και η πλαστικότητα φράσεων που διαρκώς πάλλονταν γεμάτες ζωή, ήταν απλώς συναρπαστικές. Η λεπτότητα και η διαφάνεια του ήχου έφερνε τη μουσική κοντά σε αυτή του Σοπέν, η δύναμη και η ένταση ανήκαν αποκλειστικά στην αισθητική του Σούμπερτ.
Με τις εναλλαγές τους, οι «Παιδικές σκηνές» έδωσαν στον πιανίστα μία ακόμη ευκαιρία να σκιαγραφήσει με λεπτομέρεια πρωτίστως συναισθηματικές καταστάσεις, ενώ στα αποσπάσματα από το «Καρναβάλι των ζώων» του Σεν-Σανς (σε μεταγραφή), όπως οι «Ημίονοι», φάνηκαν επίσης οι δεξιοτεχνικές του ικανότητες, που παραμένουν αμείωτες. Εξαιρετική υπήρξε η επιλογή του Κατσαρή να ολοκληρώσει το ρεσιτάλ με δύο Πρελούδια του Γ. Α. Παπαϊωάννου, δείχνοντας πόσο ομαλά εντάσσεται η μουσική αυτή στην κυρίαρχη ευρωπαϊκή μουσική παράδοση.