11.00
Πριν από τις 11 ποτέ μα ποτέ δεν έχει ενοχλήσει. Με είδε πάλι το βράδυ που έγραφα στο πιάνο μέχρι τις 3 και το σεβάστηκε. Ακρα του τάφου σιωπή. Και μόλις ακούσει το κουμπί του κινητού μου να πατιέται, έρχεται με φόρα και πέφτει πάνω στην πόρτα μου. Τώρα, πώς το ακούει που πατιέται, είναι μια υπόθεση που θα διερευνηθεί από τους ειδικούς. Ανοίγω, γιατί καμιά πόρτα δεν αγάπησε τα νύχια, και ξεκινάμε. Να πλυθεί, να τεντωθεί, να «ζυμώσει», να βγάλει κάτι δισύλλαβο που μοιάζει με ήχο και όλα αυτά πάνω στην κοιλιά μου. Ως φύσει ονειροπόλο άτομο, θα συνεχίσω να πιστεύω ότι όλα γίνονται για ευχαρίστηση της κοιλιάς μου και όχι του δικού της στομαχιού. Τη λένε Γιούκα και είναι γάτα.
12.00-14.00
Σε αντίθεση λοιπόν με της Γιούκας, το δικό μου στομάχι θα παραμείνει αυστηρά άδειο έως τις 2 το μεσημέρι. Δεν ξέρω ακριβώς τι σκάλωμα έχω φάει με τη διαλειμματική νηστεία (14 ώρες, περίπου, χωρίς κάποιο γεύμα), αλλά είναι αλήθεια ότι τα τελευταία δύο χρόνια που την εφαρμόζω, έχω δει τρομερά αποτελέσματα. Από 71 κιλά, έχω πάει 70. Υπάρχουν δύο υποψίες: ότι την εφαρμόζω, ή επειδή βαριέμαι να φτιάξω πρωινό ή επειδή δεν βλέπω την ώρα να φάω μεσημεριανό. Θα το διερευνήσω. Πάντως, ακόμη καλύτερα αποτελέσματα έχει όταν ξεκινάς τη μέρα απευθείας με γυμναστική, πριν βάλεις στο στόμα σου οτιδήποτε. (Μην το κάνετε χωρίς συμβουλή ειδικού.) Ποδήλατο λοιπόν για μένα. Ηλεκτρικό. Τζάμπα μαγκιά; Οχι ακριβώς, γιατί είναι πολλά τα χιλιόμετρα, Αρη. Οταν έχω χρόνο φτάνω τα 50 με 55. Απόλυτη ελευθερία. Παντού στην πόλη, σε δουλειές, σε ψώνια, αλλά χωρίς νεύρα και γκάζια, με όλες τις μυρωδιές και τις εικόνες σε απόσταση αναπνοής. Είναι όλα εκείνα που δεν θα δω ποτέ μέσα από το γρήγορο αυτοκίνητό μου.
15.00-21.00
Και κάπου εδώ θα αρχίσω να ετοιμάζομαι για το δικό μου αγαπημένο ταξίδι. Μέσα στο 24ωρο, έξω όμως από τον χρόνο. Με εισιτήρια που έχω κρατήσει από μικρός και με καθημερινές πτήσεις, που μου υποσχέθηκα να μη χάσω ούτε μία. Ο προορισμός λένε μάλλον είναι ουτοπικός. Εγώ πάλι λέω «ποτέ δεν ξέρεις». Η μουσική μού κλείνει το μάτι και ανεβαίνω. Αυτό της το νεύμα μού δίνει ελπίδα ότι κοντά της θα τα αλλάξω όλα. Και θα ’ρθει ομορφιά. Μα τον Θεό, πολλές φορές αυτό γίνεται βεβαιότητα. Και είναι θαύμα. Φέτος βουτάμε στις σκέψεις του Αρθουρ Μίλερ στις «Μάγισσες του Σάλεμ» σε σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη, στο θέατρο Χορν, από τις 15 Οκτωβρίου, και η μουσική μού επιτρέπει να ανακαλύψω κι άλλο τον εαυτό μου και αν βρω κάτι, να της το χαρίσω, με αντάλλαγμα τη συνέχεια του ταξιδιού.
Ιδια βουτιά και με τη «Γίδα» του Εντουαρντ Αλμπι, ξανά, στο Θέατρο Αθηνών αυτή τη φορά, από 6 Οκτωβρίου. Ισως το αγαπημένο μου κείμενο και η πρώτη φορά που έφτιαξα πρωτότυπη μουσική για θεατρική παράσταση, πριν από 4 χρόνια. Πρόβες λοιπόν, συζητήσεις, αμέτρητες ώρες στο στούντιο, ηχογραφήσεις, ενορχηστρώσεις, δοκιμές, συναντήσεις με υπέροχους συντελεστές και καρδιοχτύπι να υποδεχτούμε τους καλεσμένους και να ξεκινήσει ανταλλαγή συναισθημάτων. Οξυγόνο δηλαδή. Οπωσδήποτε κάποια στιγμή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα είναι η μητέρα μου. Δεν θα με ακούσει ποτέ που τη ρωτάω «τι κάνεις;» γιατί πάντα προλαβαίνει να με ρωτήσει «έφαγες;». Ωχ! Οντως· δεν πρόλαβα. Τίποτα. Μια φορά που έκανα το λάθος να πω την αλήθεια, πήρε το αμάξι της, ήρθε σπίτι μου για να μου αφήσει ένα πιάτο φαγητό, πήδηξε τα κάγκελα και έπεσε και έσπασε τη μέση της.
21.00-03.00
Η ώρα που ξυπνάει το τραγούδι. Σαν να έγιναν όλα μέσα στη μέρα για να καταλήξουμε σε αυτό. Στο home studio. Το 03.00 είναι αισιόδοξο σενάριο. Και κάπου εκεί έρχεται το τζετ λαγκ. Μπερδεύεται η μέρα με τη νύχτα και τα όνειρα με την πραγματικότητα. Η δική μου πραγματικότητα είναι ότι νιώθω τυχερός που σε αυτό τον δρόμο, έχω συνοδοιπόρο. Τον στιχουργό Μάνο Σαγκρή. Οι δυο μας είμαστε λίγο σαν «εταιρεία». Ατέλειωτα meetings, σκέψεις, ιδέες, τσακωμοί, γέλια, δοκιμές, στίχοι, μουσικές, ενορχηστρώσεις, εικόνες, εξώφυλλα, βίντεο, ακροάσεις, ψαξίματα, όλα κάτω από το κοινό ενδιαφέρον να εκφραστούμε δημιουργικά και αληθινά. «Τα κοχύλια του χειμώνα», που κυκλοφορήσαμε πρόσφατα, είναι ένα δείγμα από τη δεύτερη ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά μας, που θα έρθει μέσα στους επόμενους μήνες. Ισως έχουμε και μια συμμετοχή-έκπληξη. Με αυτά στο μυαλό, νομίζεις ότι εγώ τώρα μπορώ να κοιμηθώ;
O Γιάννης Μαθές μόλις κυκλοφόρησε το τραγούδι «Τα κοχύλια του χειμώνα» και γράφει παράλληλα μουσική για θέατρο.
Ενα εικοσιτετράωρο με τον τραγουδοποιό Γιάννη Μαθέ
3' 33" χρόνος ανάγνωσης
«Δεν ξέρω ακριβώς τι σκάλωμα έχω φάει με τη διαλειμματική νηστεία (14 ώρες, περίπου, χωρίς κάποιο γεύμα), αλλά είναι αλήθεια ότι τα τελευταία δύο χρόνια που την εφαρμόζω, έχω δει τρομερά αποτελέσματα. Από 71 κιλά, έχω πάει 70», λέει ο Γιάννης Μαθές.