Ιδιαίτερα ευπρόσδεκτη είναι η αγάπη του Λουκά Καρυτινού για το κεντροευρωπαϊκό ρεπερτόριο του 19ου αιώνα. Επιτέλους, έπειτα από αρκετά χρόνια ακούστηκαν πάλι στην Αθήνα το υπέροχο Κοντσέρτο για πιάνο του Ρόμπερτ Σούμαν καθώς επίσης η Eκτη Συμφωνία του Aντον Μπρούκνερ. Μάλιστα, η τελευταία αυτή, που κάποτε ίσως να εθεωρείτο άθλος για την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, δόθηκε με τρόπο ο οποίος επιτρέπει να ελπίζει κανείς σε μια πολύ θετική συνέχεια.
Τα δύο έργα ακούστηκαν στις 4 Φεβρουαρίου στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Σολίστ στο Κοντσέρτο του Σούμαν υπήρξε ο Ζαν Λουί Στόιερμαν, πιανίστας ο οποίος κινείται με την ίδια σιγουριά στα έργα του Μπαχ όσο και σε αυτά του Σένμπεργκ. Καρυτινός και Στόιερμαν έδωσαν μια καθαρή και από κάθε άποψη κλασική ερμηνεία του κοντσέρτου, αποφεύγοντας στοιχεία εκζήτησης απλά και μόνο για να διαφέρουν κι έτσι να τραβήξουν την προσοχή.
Ακριβώς αυτό είναι και το σπάνιο στις μέρες μας, δηλαδή το να κρατήσει μια ερμηνεία το ενδιαφέρον ενός ακροατηρίου μέσα από μια απλή και ειλικρινή απόδοση του εκάστοτε έργου. Μια ερμηνεία που θα εστιάζει στα ουσιώδη και θα κρατιέται μακριά από κάθε είδους ναρκισσισμό.
Η συγκεκριμένη είχε πυκνώσεις και αραιώσεις ενώ όποτε υπήρχε λόγος υπογράμμιζε ή άφηνε χώρο στις φράσεις και στα συναισθήματα να αναπτυχθούν. Αυτά αναδύονταν είτε από το πιάνο είτε από την ορχήστρα, όπως το περίφημο φορτισμένο δεύτερο θέμα του δεύτερου μέρους, που ξεκινάει από τα τσέλα και περνάει στα υπόλοιπα έγχορδα και στα πνευστά.
Η ερμηνεία της Eκτης του Μπρούκνερ επιτρέπει να ελπίζει κανείς σε πολύ θετική συνέχεια.
Σολίστ και ορχήστρα δεν κινούνταν ούτε παράλληλα ούτε ανταγωνιστικά αλλά βρίσκονταν σε γόνιμη συνεργασία, με συνέπεια το καθαρό αποτέλεσμα.
Μερικούς μήνες πριν ολοκληρώσει τη σύνθεση της Eκτης Συμφωνίας του, ο Μπρούκνερ έζησε στη Βιέννη την πρεμιέρα της Τέταρτής του υπό τη διεύθυνση του Χανς Ρίχτερ, η οποία του έδωσε μεγάλη χαρά, καθώς ορισμένοι άρχισαν να μιλούν για τον «Σούμπερτ της εποχής» τους. Μετά την κακή υποδοχή της Τρίτης του Συμφωνίας, το γεγονός αυτό οπωσδήποτε υπήρξε μια ανάσα.
Η μελωδία αλλά προπάντων ο ρυθμός είναι καθοριστικά στοιχεία στα μνημειώδη έργα του Αυστριακού συνθέτη. Και τα δύο αναδείχθηκαν με σαφήνεια από την Κρατική και τον Καρυτινό. Ξεχωριστό ενδιαφέρον είχε το τρίτο μέρος, με τα πολλά ταυτόχρονα στοιχεία ήδη από τα πρώτα μουσικά μέτρα. Στοιχεία που δόθηκαν με ακρίβεια η οποία υπογράμμισε τον δυναμισμό της μουσικής. Η ακρίβεια και η καθαρότητα έχουν ιδιαίτερη σημασία σε ένα έργο με επάλληλα ρυθμικά στοιχεία, όπως συμβαίνει ήδη από την αρχή της Συμφωνίας, στο δεύτερο θέμα του πρώτου μέρους.
Ως αντίθεση –ή συμπλήρωμα– στις νοητικές δομές έρχεται ένα από τα πιο γεμάτα με συναίσθημα αργά μέρη του Μπρούκνερ, που περιλαμβάνει το λεγόμενο «πένθιμο εμβατήριό» του. Καλά συντονισμένη, με τιθασευμένα χάλκινα και ελεγχόμενα έγχορδα, η Κρατική υπό τον Καρυτινό έδειξε τις σημερινές της δυνατότητες, που αποτελούν ικανή βάση για την παραπέρα επεξεργασία της έκφρασης. Ωστε και σε αυτά τα έργα, των οποίων η άρτια απόδοση άλλοτε θα ήταν περίπου αδιανόητη, οι ερμηνείες να αποκτήσουν σαφέστερο προφίλ και χαρακτήρα.