Ιδιαίτερο υπήρξε το πρόγραμμα της συναυλίας της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών στις 25 Φεβρουαρίου. Στην Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών ο Σπύρος Προσωπάρης διηύθυνε εννέα σχετικά σύντομα έργα του Νικολάου Μάντζαρου. Προηγήθηκε το εξίσου μικρής διάρκειας φοξ τροτ για ορχήστρα με τίτλο «Ο Πρόεδρος χορεύει» του Τζον Aνταμς, προάγγελος της γνωστής όπεράς του «Ο Νίξον στην Κίνα».
Το αφιέρωμα στον Μάντζαρο σχετίζεται με τα 150 χρόνια από τον θάνατό του. Το έργο του Aνταμς πιθανώς σκοπό είχε να δείξει τον τρόπο με τον οποίο αξίες, όπως αυτές που υπάρχουν στη μουσική του Μάντζαρου και, φυσικά, ευρύτερα στην ιταλική μουσική των πρώτων δεκαετιών του 19ου αιώνα, εμφανίζονται περίπου δύο αιώνες αργότερα, μέσα από τη μουσική γλώσσα μιας πολύ διαφορετικής εποχής και ενός συνθέτη με τελείως διαφορετική κουλτούρα, ο οποίος όμως είναι καλλιεργημένος και ενήμερος. Hταν μια αναφορά καλοδεχούμενη, αλλά περιορισμένη και αμήχανη. Αν στόχος ήταν πράγματι όσα προαναφέρονται, ίσως ήταν προτιμότερο το έργο να ακουστεί όχι πρώτο αλλά κατά τη διάρκεια του προγράμματος, καθώς επίσης να συνοδεύεται από κάποιο άλλο ανάλογο κομμάτι, το οποίο θα ενίσχυε το επιχείρημα.
Εννέα μικρογραφίες του Μάντζαρου και ένα αμερικανικό φοξ τροτ ως εισαγωγή και επίμετρο.
Ακούστηκαν, λοιπόν, έργα του Μάντζαρου που ανήκουν στον τύπο της «εισαγωγής» («Sinfonia»), άριες καθώς επίσης μια «ρομάντσα» για τρομπέτα. Από τις «εισαγωγές», η τιτλοφορούμενη «Ο Οδυσσέας στα Ηλύσια πεδία» (1820) είναι η μόνη πλήρως ενορχηστρωμένη από τον ίδιο τον συνθέτη, γεγονός που την καθιστά το παλαιότερο γνωστό έργο για συμφωνική ορχήστρα γραμμένο από Eλληνα μουσουργό. Ακούστηκε σε πρώτη εκτέλεση από την Κρατική και υπήρξε οδηγός στον τρόπο με τον οποίο ενορχηστρώθηκαν τα άλλα έργα του συνθέτη, αρχικά γραμμένα για πιάνο. Ωστόσο, ακόμα εντονότερα επηρέασαν τους ενορχηστρωτές, τόσο τον Θόρνλι όσο και τον Προσωπάρη, οι «εισαγωγές» του Ροσίνι, τις οποίες οι ίδιοι έχουν ακούσει και μελετήσει ενδεχομένως πολύ περισσότερο απ’ όσο ο Μάντζαρος, ο οποίος υπήρξε σύγχρονος του διάσημου Ιταλού συναδέλφου του και συνέθετε την ίδια χρονική στιγμή με εκείνον.
Τα έργα αποδόθηκαν υποδειγματικά από την Κρατική Ορχήστρα υπό τον Προσωπάρη, όχι μόνο χάρη στα πάντοτε πολύ καλά ξύλινα του συνόλου –τον Φρανκ Γκέοργκ Γιάρκε (φλάουτο), τον Κωνσταντίνο Τζέκο (κλαρινέτο), τον Γιάννη Οικονόμου (όμποε), τον Μιχάλη Ραμό (πίκολο), τον Βασίλη Λιοδάκη (φαγκότο)–, αλλά κυρίως λόγω των εγχόρδων, τα οποία παρουσιάζουν σαφή διαφορά κατά τις τελευταίες συναυλίες της ορχήστρας. Πολύ καλός στα σολιστικά μέρη ήταν επίσης ο νέος εξάρχων της Κρατικής, Φαίδων Μηλιάδης. Τη σύντομη «ρομάντσα» απέδωσε καλά ο Γιάννης Καραμπέτσος α΄ κορυφαίος στις τρομπέτες της Κρατικής, ενώ τα φωνητικά έργα ερμήνευσαν η υψίφωνος Ρόζα Πουλημένου και ο μαθητής της, βαρύτονος Παναγιώτης Πράτσος. Βέβαια, προκειμένου να σπάσει το φράγμα της ανωνυμίας και να γίνει κτήμα ενός μεγαλύτερου ακροατηρίου μια μουσική άγνωστη στους πολλούς, πρέπει να υποστηριχθεί πειστικά από τραγουδιστές με σημαντική πρώτη ύλη και επιπλέον εξοικειωμένους με το συγκεκριμένο ύφος και την περίτεχνη γραφή της.