Αρκετά χρόνια πέρασαν από την τελευταία εμφάνιση των αδελφών Λαμπέκ στην Αθήνα. Στις 31 Μαρτίου οι Γαλλίδες πιανίστριες επέστρεψαν δυναμικά στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» με ένα ενδιαφέρον πρόγραμμα, το οποίο υποστήριξαν δίχως εκπτώσεις. Εργα των Ντεμπισί, Σούμπερτ και Στραβίνσκι, τα οποία διαφέρουν ως προς την αισθητική και τις απαιτήσεις, έδωσαν την ευκαιρία στην Κάτια και στη Μαριέλ Λαμπέκ να φανερώσουν την άνεση με την οποία κινούνται σε ένα ευρύτατο ρεπερτόριο. Η βραδιά ξεκίνησε με τις «Εξι αρχαίες επιγραφές» του Ντεμπισί, σουίτα από ισάριθμα σύντομα κομμάτια, που ολοκληρώθηκε το 1914. Οι δύο πιανίστριες ανέδειξαν τη φανταστική αρχαϊκότητα αυτής της μουσικής, σημαντικό μέρος της οποίας ο Ντεμπισί είχε εμπνευστεί αρκετά χρόνια νωρίτερα με αφορμή την ερωτική ποίηση του Πιερ Λουίς στα «Τραγούδια της Βιλιτώς». Τις σκέψεις του αξιοποίησε εκ νέου, εκφράζοντας μέσα από τη λιτότητα της γραφής τον λεπτό αισθησιασμό και την ποίηση που υπαινίσσονται τίτλοι όπως «Για τον Πάνα, θεό του καλοκαιρινού ανέμου», «Για να έχουμε τη νύχτα με το μέρος μας» ή «Για τη χορεύτρια με τα κρόταλα». Η καθαρότητα του παιξίματος των Λαμπέκ και η λεπτότητα της έκφρασης δημιούργησαν υπαινικτικές μουσικές εικόνες και επέτρεψαν μια ματιά στην αιθέρια ποιότητα αυτής της μουσικής.
Οψεις του πληθωρικού ταλέντου τους αποκάλυψαν στο Μέγαρο οι αδελφές Λαμπέκ.
Διαφορετική διάθεση, διαφορετική προσέγγιση για την περίφημη «Φαντασία» σε φα ελάσσονα (D. 940) του Σούμπερτ, ένα από τα σημαντικότερα και ωραιότερα έργα της μουσικής φιλολογίας για τέσσερα χέρια. Ηδη από τις πρώτες νότες της αρχικής νοσταλγικής μελωδίας, μοναδικής γοητείας, κυριάρχησαν ένας ήχος εξαιρετικής ομορφιάς, δεμένες μελωδικές γραμμές και καμπύλες. Τα ίδια χαρακτηριστικά επικράτησαν και στη δεύτερη μουσική ιδέα, λίγο αργότερα. Ομως, χωρίς να λείπει η αναμενόμενη ένταση, η ερμηνεία υπολειπόταν ίσως σε ορμή, η οποία θα δημιουργούσε έναν πιο δραματικό διάλογο και θα φώτιζε την εξέλιξη της μουσικής σκέψης. Με αυτό τον τρόπο συνεχίστηκε η ερμηνεία των Λαμπέκ μέχρι την τελική φούγκα, με τις αντιθέσεις να διαδέχονται η μια την άλλη έντονα αλλά μάλλον στατικά, παρά δυναμικά. Ηταν ένας Σούμπερτ μοναδικής ομορφιάς και γοητείας, όπως σπάνια έχει ακουστεί στη συγκεκριμένη αίθουσα, αλλά λιγότερο δραματικός.
Οι Λαμπέκ φανέρωσαν ένα ακόμη πρόσωπο στο δεύτερο μέρος της βραδιάς, ερμηνεύοντας την «Ιεροτελεστία της άνοιξης» του Στραβίνσκι στην εκδοχή για δύο πιάνα. Υπήρξαν ακριβείς, δυναμικές, όπως επίσης εξαιρετικά έντονες, όπου υπήρχε η απαίτηση. Κυρίως, όμως, μέσα από τον ήχο και την ερμηνεία τους απέδωσαν τον μοντερνισμό της μουσικής. Δεν υπήρχε τίποτε το συναισθηματικό ή στρογγυλεμένο: η ποίηση, όπου χρειαζόταν, αναδυόταν από την καθαρότητα και την ακρίβεια του ήχου, οι τρίλιες δεν ήταν διακοσμητικές αλλά συνεισέφεραν στη μουσική δραματουργία ακριβώς όπως και οι χαρακτηριστικοί τονισμοί ή οι παύσεις. Παρότι ο ακροατής δεν ερχόταν αντιμέτωπος με τη μοναδική ποιότητα της ενορχήστρωσης του Στραβίνσκι, απολάμβανε την ποιότητα της μουσικής σκέψης του συνθέτη χάρη στην εξαιρετική μεταγραφή και στη συναρπαστική ερμηνεία των Λαμπέκ.