Αγαπητή στο αθηναϊκό κοινό, η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια επέστρεψε στην αίθουσα Χρήστος Λαμπράκης την 1η Απριλίου, αυτή τη φορά για το από κάθε άποψη γιγάντιο δεύτερο Κοντσέρτο για πιάνο του Μπραμς. Την Κρατική Ορχήστρα Αθηνών διηύθυνε ο Λουκάς Καρυτινός.
Στα 77 της χρόνια η Ελίζαμπετ Λεόνσκαγια διέθετε την αντοχή και τη δύναμη για το επιβλητικό τετραμερές κοντσέρτο και προχώρησε σε μια ερμηνεία κατασταλαγμένη και δουλεμένη στις λεπτομέρειές της. Δηλαδή, ακριβώς ό,τι χρειάζεται για το έργο ενός ώριμου και εξίσου κατασταλαγμένου συνθέτη, όπως ήταν ο Μπραμς στα 45 του, όταν άρχισε να σχεδιάζει το δεύτερο κοντσέρτο, το οποίο ολοκλήρωσε περίπου τρία χρόνια αργότερα. Ενα από τα πιο εντυπωσιακά στοιχεία στην ερμηνεία της Λεόνσκαγια ήταν το μέγεθος του ήχου που αποσπούσε από το πιάνο, ικανό να επιβληθεί στη μεγάλη συμφωνική ορχήστρα και να ηγηθεί στον μουσικό διάλογο. Ηχος μεγαλόπρεπος με ανάλογα γενναιόδωρες διατυπώσεις αναδείκνυαν με σαφήνεια τα στοιχεία της μουσικής: τόσο τις έντονα δραματικές σκέψεις του πρώτου μέρους, τις εξάρσεις του δεύτερου, τον έντονο λυρισμό του τρίτου, όσο όμως και την ανάλαφρη διάθεση που προϋποθέτει το τελευταίο μέρος, χωρίς να ξεφεύγει από τη στοχαστική διάθεση η οποία διέπει το κοντσέρτο στο σύνολό του.
Η διάσημη πιανίστρια προσέφερε μια ερμηνεία κατασταλαγμένη και λεπτομερώς δουλεμένη.
Ξεχωριστό στοιχείο συνιστά η συμφωνική διάσταση του κοντσέρτου, φυσική και αναμενόμενη στην περίπτωση ενός σημαντικού συμφωνιστή, όπως ο Μπραμς. Η ορχήστρα αποτελεί ισότιμο συνομιλητή, τόσο που στο αργό τρίτο μέρος το πρώτο τσέλο ανάγεται στην ουσία σε δεύτερο σολίστα. Ο Αστέριος Πούφτης ανταποκρίθηκε στο ζητούμενο, όπως αντίστοιχα επιτυχημένες ήταν οι συνεισφορές των κόρνων και των ξύλινων πνευστών σε άλλα σημεία.
Προφανώς για την επιτυχημένη απόδοση του κοντσέρτου εξίσου κρίσιμη είναι η παρουσία ενός αρχιμουσικού εξοικειωμένου με τη γερμανική μουσική του 19ου αιώνα, ο οποίος θα αποκαλύψει στον ακροατή τα κρίσιμα χαρακτηριστικά της γραφής του Μπραμς και δεν θα συνοδεύει απλά τον πιανίστα, αλλά θα συνομιλεί ισότιμα μαζί του. Ο Λουκάς Καρυτινός πέτυχε ακριβώς αυτό, δηλαδή να φανερώσει τον τρόπο με τον οποίο οι μουσικές σκέψεις περνούν από την ορχήστρα στο πιάνο και το πώς σολίστ και ορχήστρα συνδέονται οργανικά.
Είχε ήδη δώσει για ακόμα μία φορά το μέτρο των δυνατοτήτων της Κρατικής, ερμηνεύοντας νωρίτερα την πρώτη Συμφωνία του Ντμίτρι Σοστακόβιτς. Το πρωτόλειο έργο, που ο συνθέτης έγραψε με σκοπό την αποφοίτησή του από το ωδείο του Λένινγκραντ, εύλογα φέρει μνήμες από διάσημους συναδέλφους του, είτε από τα «μεγάλα ονόματα» της εποχής (Προκόφιεφ, Στραβίνσκι, Χίντεμιτ), είτε από συνθέτες του παρελθόντος, πρόσφατου (Μάλερ) ή απώτερου (Τσαϊκόφσκι). Να δώσει κανείς συνοχή και νόημα στα ετερόκλητα στοιχεία είναι ίσως η μεγαλύτερη πρόκληση του έργου και ως προς αυτό, η ορχήστρα, παρότι συντονισμένη και δίχως προβλήματα, βρήκε τον βηματισμό της στο αργό τρίτο και τελικά στο εκρηκτικό τέταρτο μέρος. Ο Σπύρος Λάμπουρας (τύμπανα), ο Γιάννης Καραμπέτσος (τρομπέτα) και ο Τίτος Γουβέλης (πιάνο) ήταν τρεις από τους μουσικούς που συνεισέφεραν στην επιτυχία.
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr