Ηταν μια περίεργη συναυλία. Επειτα από αρκετά χρόνια η διάσημη Γιαπωνέζα πιανίστρια Μιτσούκο Ουτσίντα επέστρεψε στις 24 Μαΐου στην Αθήνα για ένα ρεσιτάλ στην αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης». Το πρόγραμμα ήταν απαιτητικό, καθώς η Ουτσίντα δεν επέλεξε να παρουσιάσει δημοφιλή έργα για ευρύ κοινό. Για την ακρίβεια, δεν επέλεξε καν να διαμορφώσει το πρόγραμμά της κατά τον συμβατικό τρόπο, δίνοντας στο κοινό τη δυνατότητα να επιδοκιμάσει ή όχι την ερμηνεία της μετά από κάθε αυτοτελές έργο.
Αντίθετα, στο πρώτο μέρος η πιανίστρια προτίμησε να παρουσιάσει μια σπονδυλωτή πρόταση, δομημένη από έργα του Β. Α. Μότσαρτ και του Ούγγρου Γκεργκ Κούρταγκ, δύο συνθετών οι οποίοι χρονικά απέχουν μεταξύ τους περίπου δύο αιώνες και αισθητικά μοιάζει να απέχουν άλλο τόσο. Οσο τα έργα του πρώτου ακουμπούν εύκολα στο αυτί κι έχουν ένα πρώτο επίπεδο με το οποίο ο καθένας μπορεί να βρει σημείο επαφής, τόσο εκείνα του δεύτερου, συχνά πολύ σύντομα, ηχούν λιτά, φειδωλά, απορροφημένα στον εαυτό τους, δυσπρόσιτα, καθώς «ο συνθέτης απομακρύνεται συνειδητά από κάθε αισθητικό σύστημα οργάνωσης του ήχου», όπως σημειώνει ο Τίτος Γουβέλης στο έντυπο πρόγραμμα της βραδιάς. Το δεύτερο μέρος του ρεσιτάλ ήταν εξίσου σπονδυλωτό παρότι περιλάμβανε μόνο ένα έργο, τους δεκαοκτώ «Χορούς των ακολούθων του Δαβίδ» του Ρόμπερτ Σούμαν.
Η πρόταση της πιανίστριας αφορούσε ένα κοινό διατεθειμένο να κινηθεί πέρα από συμβάσεις.
Αυτό, λοιπόν, το οποίο πρότεινε στο αθηναϊκό κοινό η Ουτσίντα, ήταν ένα πρόγραμμα για ακροατές διατεθειμένους να υποδεχτούν μια πρωτότυπη, δική της «αντισυμβατική» πρόταση. Απευθυνόταν σε ακροατές κατ’ αρχάς έτοιμους να ακούσουν. Ομως, ακριβώς το αντίθετο συνέβη κατά τη συγκεκριμένη βραδιά, καθώς μεγάλη μερίδα του κοινού προσήλθε πιθανότατα πρωτίστως για να παραστεί σε ένα προβεβλημένο γεγονός. Ως αποτέλεσμα, τσάντες έπεφταν, κινητά χτυπούσαν διαρκώς και (τουλάχιστον) ένας κύριος απολάμβανε το μπουκαλάκι με το νερό σαν καθισμένος στον καναπέ μπροστά στην τηλεόρασή του. Χειροκροτήματα σε τυχαία σημεία αποτέλειωναν την όποια μυσταγωγία.
Μάταια ακούστηκε εκ νέου μετά το διάλειμμα η αναγγελία σχετικά με τη σίγαση των κινητών τηλεφώνων. Μάταια, επίσης, δυσανασχέτησε έντονα η ίδια η πιανίστρια. Μετά τον συνάδελφό της Αντράς Σιφ, που είχε αποχωρήσει από τη σκηνή για πολύ ήσσονος σημασίας οχλήσεις, ή τον Λεωνίδα Καβάκο, ο οποίος κατά το παρελθόν επανειλημμένως είχε επιπλήξει το κοινό, τώρα και η Ουτσίντα εξέφρασε ξεκάθαρα την αγανάκτησή της. Περισσότερο από τρεις δεκαετίες τακτικής συναυλιακής ζωής στο Μέγαρο δεν φαίνεται να έχουν αφήσει το αποτύπωμά τους, ούτε καν στη συμπεριφορά κατά τη διάρκεια ενός ζωντανού θεάματος. Η Μιτσούκο Ουτσίντα έθεσε ενώπιον όλων μας έναν καθρέπτη.
Μέσα σε αυτόν τον χαμό, προφανώς η πρόταση της πιανίστριας δεν λειτούργησε. Για να συμπληρώσει κανείς την ελλειπτική γραφή του Κούρταγκ και να βρει τη γέφυρα με τον Μότσαρτ, απαιτούνται διαφορετικές συνθήκες ακρόασης. Μένουν η εξαιρετική τέχνη της Ουτσίντα και ο ποιητικός τρόπος με τον οποίο διαμορφώνει τις μουσικές φράσεις με μεγάλη πλαστικότητα και μακριά από στερεότυπα, στοιχεία που εκτιμήθηκαν κυρίως στο έργο του Σούμαν.