Εδώ και μέρες, ο ξένος Τύπος έδειχνε να αδημονεί για το ντουέτο του Έλτον Τζον με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς. Κάπως λογικό: το «Hold Me Closer» είναι ένα mashup του «The One» και του «Tiny Dancer», δηλαδή ενός από τα πιο γνωστά κομμάτια του σερ Έλτον (κι ένα από τα καλύτερα pop κομμάτια που γράφτηκαν ποτέ, αν με ρωτάτε). Είναι, επίσης, η μουσική επιστροφή της Μπρίτνεϊ Σπίαρς μετά την πολύκροτη υπόθεση της κηδεμονίας της από τον πατέρα της, 6 χρόνια μετά την τελευταία φορά που την ακούσαμε στα ακουστικά μας και δεν την είδαμε σε τίτλους άρθρων για δικαστικές διαμάχες (ή για το αν ανέβασε ξανά 5 ίδιες selfies στο Instagram). Και έρχεται έναν χρόνο μετά από το «Cold Heart», ένα ακόμα mashup του Τζον με την Dua Lipa που συνεχίζει να παίζει στο repeat σε ραδιόφωνα, μπαρ και κλαμπ.
Καλά όλα αυτά, το αποτέλεσμα, όμως, όχι. Το «Hold Me Closer» αγωνιά πάρα πολύ (να επαναλάβει την περσινή επιτυχία του «Cold Heart»). Και το φθηνό dance μπιτάκι του το κάνει να ακούγεται σαν track ταχείας καύσης που φτιάχτηκε σε μερικά λεπτά στο FL Studio και θα βρει την θέση του εκεί που του αρμόζει: στα decks των ειδυλλιακών κλαμπ και κοκτέιλ μπαρ του «αθάνατου καλοκαιριού».
Βέβαια, η περίπτωση των Έλτον Τζον και Μπρίτνεϊ Σπίαρς δεν είναι το μόνο ντουέτο/συνεργασία που μας έχει κάνει να φλερτάρουμε σοβαρά με το πάτημα του mute. Για του λόγου το αληθές, έχουμε ακούσει τους…
Sting & Shaggy – «44/876»
Ναι, αναφερόμαστε στον γνωστό Shaggy aka «mister Boombastic», με τον οποίο ο Sting αποφάσισε να συνεργαστεί το 2018, όχι απλά σε ένα κομμάτι, αλλά σε ολόκληρο δίσκο, το «44/876» -οι δυο τους ήρθαν και στα μέρη μας για συναυλία και μάλιστα στο Ηρώδειο. Πολύ λυπόμαστε, όμως, αλλά η απάντηση στον τίτλο του κομματιού θα είναι «I will».
(Να θυμηθούμε σε αυτό το σημείο ότι κάποτε ο Sting δήλωνε «Mad About You» μαζί με τον Γιώργο Νταλάρα.)
Φρανκ Σινάτρα & Bono – «I’ve Got You Under My Skin»
Ήταν η εποχή που ο Bono έπλεε στον ωκεανό του «Zooropa», δηλαδή στο μπερδεμένο στάδιο ανάμεσα στα εφέ των πεταλιών του «Achtung Baby» και το επιτυχημένα στυλιζαρισμένο statement του «Pop». Για να μπερδέψει κι εμάς ακόμα περισσότερο, τραγούδησε στο πλάι του Φρανκ Σινάτρα που την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το «Duets».
U2 & Green Day – «The Saints Are Coming»
Ένα από τα καλύτερα μουσικά εξαγώγιμα προϊόντα της Ιρλανδίας και η μπάντα που στις μέρες δόξας της έβγαλε ασπροπρόσωπο το pop punk revival των 90s, ένωσαν τις δυνάμεις τους τo 2005 διασκευάζοντας τους Σκωτσέζους Skids και δίνοντας μέρος των εσόδων από το single υπέρ των θυμάτων του τυφώνα Κατρίνα. Παρά το ότι το κομμάτι κρατάει σε εντυπωσιακή ισορροπία το ήχο και των δύο, το αποτέλεσμα παραμένει χλιαρό.
Jay-Z & Linkin Park – «Collision Course»
Ένα φεγγάρι, ακόμα και να ήθελες να κρυφτείς από το «Numb/Encore», κατέληγες να το ακούς σχεδόν και στον ύπνο σου. Η συνεργασία των Jay-Z και Linkin Park που γέννησε το ep «Collision Course» έκανε πάταγο και ιδιαίτερα το παραπάνω κομμάτι. Δεκαοχτώ χρόνια μετά, δυσκολευόμαστε ακόμη να καταλάβουμε το γιατί.
Λου Ριντ & Metallica – «Lulu»
Καμία συνεργασία στην πρόσφατη ιστορία δεν κατάφερε να χωρίσει τόσο τα τσανάκια του μουσικού συναφιού όσο αυτή του Λου Ριντ με τους Metallica το 2011 (μύρισε θύμησες «Metal Machine Music» σαν να λέμε»). Άλλοι το χαρακτήρισαν αριστούργημα, άλλοι δεν ήθελαν να το βλέπουν μπροστά τους (το Pitchfork έδωσε στο «Lulu» 1/10), το σίγουρο είναι πως στο άκουσμά του, το άλμπουμ δημιουργεί πολύ άβολα συναισθήματα. Αφήνουμε, όμως, τον σχολιασμό στον Τσακ Κλόστερμαν: «Ακόμα κι αν οι Red Hot Chili Peppers έκαναν ακουστικές διασκευές στα 12 χειρότερα κομμάτια των Primus για τα Starbucks, θα ακούγονταν καλύτερα».
Πολ ΜακΚάρτνεϊ & Μάικλ Τζάκσον – «Say Say Say»
Το 1982 το Σκαθάρι και ο Βασιλιάς της Ποπ είπαν μαζί το «The Girl Is Mine» στο «Thriller» και δεν είχαμε παράπονο. Έναν χρόνο αργότερα, είπαν να ξαναδώσουν τα χέρια αυτή την φορά για το «Say Say Say» στο άλμπουμ του ΜακΚάρτνεϊ «Pipes of Peace» και η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσαν να το έχουν αποφύγει.
(Στο μεταξύ, κάποτε ακούσαμε -και θέλουμε να ξεχάσουμε- την συνεργασία του Μάικλ Τζάκσον με τον Έντι Μέρφι στο «Whatzupwitu».)
Puff Daddy & Τζίμι Πέιτζ – «Come With Me»
Μπορεί το ριφ του «Kashmir» να ακούγεται αρκετά επικό για μουσική υπόκρουση στο «Godzilla», όπως και ακούστηκε στο soundtrack της ταινίας του 1998, παρ’ όλα αυτά, δεν μπορούμε να πούμε πως η συνταγή έδεσε ακριβώς. Ε, δεν μπορούν όλοι να κάνουν ό,τι έκαναν οι Run DMC με τους Aerosmith στο «Walk This Way».
Ντόλι Πάρτον & Σιλβέστερ Σταλόνε – «Stay Out Of My Bedroom»
Το 1984 στο «Rhinestone» ο Σιλβέστερ Σταλόνε υποδύθηκε έναν επίδοξο τραγουδιστή της country που φτάνει στην Νέα Υόρκη για να τον αναλάβει η ιδιοκτήτρια ενός κλαμπ (Ντόλι Πάρτον) που υπόσχεται πως μπορεί να κάνει κάθε τύπο της διπλανής πόρτας σταρ μέσα σε δύο εβδομάδες. Το παραπάνω ντουέτο τους που ακούστηκε στην ταινία είναι απόδειξη ότι δεν θα έπρεπε.
Φίλιππος Πλιάτσικας & BD Foxmoor – «Ο Λογαριασμός»
Έχουμε αντέξει πολλά από τον καθένα από τους δύο τους ξεχωριστά, το γεγονός, όμως, ότι τραγούδησαν μαζί στην ακτή, μας ξεπέρασε.
Άννα Βίσση & Ντέιβ Στιούαρτ – «Leap of Faith»
Έχουμε δει την Άννα Βίσση να τραγουδάει στην σκηνή και με τον Κρις Κορνέλ, εδώ, πάντως, προτίμησε το ½ των Eurythmics, δείχνοντας πως για τον Ντέιβ Στιούαρτ το «Άνι Λένοξ – Άννα Βίσση» πάει «άσσο ημίχρονο, διπλό τελικό». Για εμάς πάλι, όχι.
Σοφία Αρβανίτη & Μπόνι Τάιλερ – «Πεθαίνω στην Ερημιά»
Κάποτε, που λέτε, τα «εντός κι εκτός» ντουέτα ήταν πολύ της μόδας. Από αυτή την μόδα, έχουμε να θυμόμαστε (;), μεταξύ άλλων, και την σύμπραξη της Σοφίας Αρβανίτη με την Μπόνι Τάιλερ.
Μιχάλης Ρακιντζής & Ίαν Γκίλαν – «Get Away»
Βέβαια, αν πρέπει να διαλέξουμε το πιο απολαυστικά κακό απροσδόκητο ντουέτο που γέννησε η σύμπραξη Ελλάδας με εξωτερικό, τότε αυτό αναμφίβολα θα είναι εκείνο του Μιχάλη Ρακιντζή με την φωνή των Deep Purple.