Το 2015 ο Μαξ Ρίχτερ κυκλοφόρησε το πιο φιλόδοξο έργο του, τον «Υπνο» («Sleep»), οκτάωρο νανούρισμα, όπως το όρισε ο ίδιος (υπάρχει και μια πιο σύντομη εκδοχή του σε άλμπουμ της μιας ώρας, με τίτλο «From Sleep», όλα κυκλοφορούν από την Deutsche Grammophon). Από το κλασικό, γλυκύτατο νανούρισμα (Wiegenlied ή αλλιώς τραγούδι της κούνιας) του Γιοχάνες Μπραμς έως το εφιαλτικό «Lullaby» των Cure, ο Υπνος, δίδυμος αδελφός του Θανάτου, γιος της Νύχτας και πατέρας του Μορφέα, του θεού των ονείρων, δεν αφήνει κανέναν ασυγκίνητο. «Για σκέψου να μη μας ανήκε ο ύπνος», αναρωτιέται έντρομος ο ποιητής Νίκος Καρούζος στο γνωστό του ποίημα «Εχουμε κάθε δικαίωμα να κοιμόμαστε».
Σε αυτό το πνεύμα, ο μαέστρος Σιμόν-Πιερ Μπεστιόν (Simon-Pierre Bestion) σχεδίασε ένα μουσικό πρότζεκτ με τον τίτλο «Υπνος» (Hypnos στο πρωτότυπο), που κυκλοφορεί από την εταιρεία Alpha Classics. Δουλεύοντας με δύο υψίφωνους, δύο άλτο, τρεις τενόρους, τρεις μπάσους, ένα κλαρινέτο μπάσο και μια κορνέτα, ο Μπεστιόν δημιουργεί ένα ηχητικό παλίμψηστο από ήδη υπάρχοντα έργα, προκλασικά μα και σύγχρονα, με σκοπό να συνθέσει ένα υποβλητικό, ονειρικό, στοχαστικό, ατμοσφαιρικό ταμπλό.
Ο Ζορντί Σαβάλ
Δουλεύοντας με δύο υψίφωνους, δύο άλτο, τρεις τενόρους, τρεις μπάσους, ένα κλαρινέτο μπάσο και μια κορνέτα, ο Σιμόν-Πιερ Μπεστιόν δημιουργεί ένα ηχητικό παλίμψηστο από ήδη υπάρχοντα έργα.
Αυτού του τύπου τα άλμπουμ-«κόνσεπτ» στην τρέχουσα κλασική δισκογραφία έχουν μεγάλη πέραση τα τελευταία χρόνια, ειδικά από τη συγκεκριμένη δισκογραφική, αν και μετρ του είδους θα έπρεπε ίσως να λογίζεται ο Ζορντί Σαβάλ, ο οποίος, πέρα από τις εκλεκτές ερμηνείες του με όργανα εποχής, δημιουργεί άλμπουμ – τεκμήρια που συχνά μοιάζουν με υπερπαραγωγές, όπως η εκπληκτική έκδοση για την ιστορία και το πολυπολιτισμικό πνεύμα της Βενετίας.
Κάτι τέτοιο έχουμε εδώ αλλά όχι τόσο επιτυχημένο ως κόνσεπτ. Βεβαίως, οι επιλογές των έργων (ή αποσπασμάτων έργων) από τον Μπεστιόν, όπως και οι ερμηνείες από τους μουσικούς του, είναι εξαιρετικές (το ίδιο και η ηχογράφηση).
Ουσιαστικά, το άλμπουμ είναι μια συλλογή θρησκευτικών έργων που ελάχιστα συνδέονται με το θέμα του ύπνου. Τα «Νυχτερινά» του Σοπέν, π.χ., θα μπορούσαν να είναι μέρος ενός τέτοιου πρότζεκτ, ή του Ντεμπισί, αλλά ο Μπεστιόν ενδιαφέρεται για μια πιο μεταφυσική αποτύπωση της σχέσης μας με το υποσυνείδητο.
Το πρόβλημα δεν είναι μουσικό, λοιπόν, αλλά με τον τίτλο, το όλο κόνσεπτ του άλμπουμ. Οχι λίγες συνθέσεις του άλμπουμ μοιάζουν να έχουν μεγαλύτερη σύνδεση με τον δίδυμο αδελφό του Υπνου, τον Θάνατο: αποσπάσματα από νεκρώσιμες ακολουθίες της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας ή από άλλες λειτουργίες της, θρήνοι, καθώς και ένα τραγούδι στη μνήμη της ελληνικής καταγωγής ηθοποιού Αθηνάς Χαριάδη από τον σύγχρονο Βρετανό συνθέτη Τζον Τάβενερ, ο οποίος συνδυάζει στίχους της Νεκρώσιμης Ακολουθίας της Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Αμλετ (ο συνθέτης είχε βαφτιστεί χριστιανός ορθόδοξος).
Γενικά, ο Μπεστιόν «ταξιδεύει» από τον Μεσαίωνα στον εικοστό αιώνα και μετά ξανά πίσω στην Αναγέννηση. Εμμένει στη γαλλοφλαμανδική πολυφωνία της Αναγέννησης αλλά, όπως λέει, επέλεξε ορισμένους σύγχρονους συνθέτες για την ευαισθησία με την οποία συνδυάζουν την ανατολική με τη δυτική πνευματικότητα. Ανάφερα παραπάνω το «Lullaby» των Cure: το ανατριχιαστικό αυτό άσμα έχει περισσότερη σχέση με την αϋπνία ως εφιάλτη παρά με τον ύπνο. Θα είχε ενδιαφέρον, λοιπόν, ένα πρότζεκτ όπως το «Hypnos», αλλά με θέμα την αϋπνία…
Ακολουθήστε το kathimerini.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις ειδήσεις
Δείτε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο, στο kathimerini.gr