Το 2022 έκανε δισκογραφικά αυτό που λέμε «καλό μπάσιμο». Οι πρώτοι μήνες της χρονιάς έδειξαν πως είναι εδώ για να αποκαταστήσουν τα «σπασμένα» δύο χλιαρών, λογω της περιρρέουσας ατμόσφαιρας, μουσικών ετών, ενώ, στο μεταξύ, κάποιοι όλο αυτό το διάστημα προετοίμαζαν τη θριαμβευτική επιστροφή τους (Μπιγιονσέ, παρούσα).
Οι πρώτες αυτές ενδείξεις μπορεί να μην «ξεπλήρωσαν» τις προσδοκίες στη συνέχεια της χρονιάς, που αν και στη δισκογραφία δεν συνέχισε να πιάνει κορυφή, πάντως, έκρυβε τις στιγμές της εδώ και εκεί στους μήνες που ακολούθησαν.
Το 2022 ήταν τελικά μια σχετικά καλή δισκογραφική χρονιά που αν και δεν είχε ένα συνεκτικό μουσικό αφήγημα που να τη δένει, έδωσε μία χούφτα δίσκους που πάνω-κάτω θα κάνουν τις ετήσιες λίστες εκεί έξω να δώσουν τα χέρια για τις κορυφαίες θέσεις τους, με τις λεπτομέρειες και τις διαφορές να κρίνονται στις αισθητικές καταβολές του εκάστοτε μέσου.
Τα υπόλοιπα, ως οφείλουν, είναι θέμα προσωπικού γούστου, και διαμορφώνονται από όσα συμβαίνουν ανάμεσα στον ακροατή, τα ακουστικά και όσα παρεμβάλλονται εντός και γύρω του.
Κάτι τέτοιο συνέβη και με αυτή τη λίστα.
15
The Linda Lindas – «Growing Up» (Epitaph)
Μεταξύ των 11 και των 17, οι περισσότεροι από εμάς δεν μετρούσαμε πολλά επιτεύγματα, παρά μερικά σκαλισμένα «L.F.E.» και «B.F.F.E.» στο θρανίο. Οι Linda Lindas, πάλι, που βρίσκονται σε αυτό το ηλικιακό φάσμα, γράφουν ήδη μουσική, έχοντας βάλει πολλά «r» στο «girl», κάτι που οδήγησε τις κατά τα ¾ Ασιάτισσες Καλιφορνέζες να ανοίγουν για τις Bikini Kill ήδη πριν τρία χρόνια. «We rebuild what we destroy» καυχιούνται όσο θυμώνουν με τον κόσμο, ακριβώς γιατί ακόμη τον βλέπουν με άκρατο ρομαντισμό -κι ας περνάνε κολάρο τα punk ακόρντα τους σε κάθε «Racist Sexist Boy». Κι αν οι έφηβες αποτελούν απλά μια εναλλακτική προσθήκη της μουσικής βιομηχανίας στον φάκελο εντυπωσιασμού «Μικροί αλλά θαυματουργοί», το ντεμπούτο τους ακούγεται σαν μια ευχάριστη και γεμάτη ενέργεια ανάσα που κάθε τόσο απολαμβάνουμε γιατί θυμίζει ξεγνοιασιά. Στο «Growing Up» οι Linda Lindas κάνουν αυτό που λέει ο τίτλος του για να αποκωδικοποιήσουν έναν κόσμο που με τα τόσα παρεκκλίνοντα και προβληματικά σημεία του έκανε κάποια κορίτσια να πιάσουν τα όργανα και να τον ειρωνευτούν. Ναι, από τόσο νωρίς.
14
The Smile – «A Light For Attracting Attention» (XL)
Για μερίδα του Τύπου, αυτό θα μπορούσε να είναι το νέο άλμπουμ των Radiohead. Είναι όμως το side project των Τομ Γιορκ και Τζόνι Γκρίνγουντ στο οποίο συναντήσαν το Τομ Σκίνερ των Sons of Kemet και στις καλύτερες στιγμές του, πάει πολύ πέρα από το γενικώς ορισμένο σύμπαν των Radiohead. Είναι τα σημεία που οι Smile φλερτάρουν ανοιχτά -αλλά όχι υποτακτικά- με το post punk (δηλαδή, στο «You Will Never Work In Television Again» και το «We Don’t Know What Tomorrow Brings») που πραγματικά ξεχωρίζουν, ενώ η τζαζ παρακαταθήκη του Σκίνερ δίνει ένα υφέρπον groove που σε στιγμές προσθέτει ένα σχεδόν μυστηριακό κλίμα στην εξίσωση. Κάπως έτσι, το «A Light For Attracting Attention», ακόμα κι αν δεν πετυχαίνει την απόλυτη συγκόλληση σε κάθε σημείο του, μοιάζει σαν ένας γόνιμος διάλογος ανάμεσα στους τρεις μουσικούς και μία όχι ευκαταφρόνητη προσθήκη στο Radiohead saga.
13
The Beths – «Expert In A Dying Field» (Carpark)
Κάθε δισκογραφική σοδειά έχει ένα-δύο δίσκους στην indie πτέρυγα που ακόμα κι αν δεν φτιάχτηκαν για να αλλάξουν το ρου της μουσικής (ούτε καν τον μικρόκοσμο στον οποίο ανήκουν), ακόμα κι αν με μια φάλτσα ακρόαση πολλοί τα βρουν «της σειράς», έχουν μια σπάνια ιδιότητα να λειτουργούν σαν «comfort food». Για να το βρούμε αυτό φέτος, ταξιδέψαμε μέχρι την Νέα Ζηλανδία, όπου οι Beths δηλώνουν «Experts In A Dying Field». Κι όσο κι αν υποστηρίζουν πως «Silence Is Golden», έχουν μελετήσει καλά την κασέτα C86 και τα δισκάκια της Sarah Records για να φτιάξουν μικρά, σφιχτά indie anthems που ξορκίζουν τα μικρά ups και downs που στα 20κάτι φαίνονται μεγάλα. Το «Expert In A Dying Field» σκορπίζει ζάχαρη στον ζόφο μπας και το ψάρι του εξωφύλλου κουνηθεί στο γρασίδι.
12
Φοίβος Δεληβοριάς – «ΑΝΙΜΕ» (Inner Ear)
Επτά χρόνια δισκογραφικής απουσίας είναι πολλά και το στοίχημα μεγαλύτερο όταν αυτή συνδυάζεται με μια συνεχή παρουσία στη δημόσια σφαίρα. Αφήνοντας στην άκρη τον υπερβάλλοντα ενθουσιασμό με τον οποίο αγκαλιάστηκε το «ΑΝΙΜΕ», η δισκογραφική επιστροφή του Φοίβου Δεληβοριά είναι φτιαγμένη με γνωστά υλικά σε μια πιο mix and match εκδοχή από τη συμπαγή θεματολογία του «Καλλιθέα» που προηγήθηκε. Είναι πάντως οι πιο τρυφερές στιγμές του δίσκου αυτές που λάμπουν, ιδιαίτερα όταν αντιπαρατίθενται σε μια σκληρή πραγματικότητα όπως αυτή της οποίας γινόμαστε κοινωνοί στο «Ελένη Τοπαλούδη». Μπορεί εδώ ο δημιουργός να μην έχει την καλώς εννοούμενη τρέλα της νιότης, στις καλύτερες στιγμές του «ΑΝΙΜΕ», όμως, διακατέχεται από μία νηφαλιότητα που έρχεται όσο οι δεκαετίες ανεβαίνουν, όσο η ανάγκη να αποδείξεις ποιος είσαι και τι κάνεις μειώνεται. Όσο για το «Κάποια Παιδάκια» δεν είναι απλά ένα από τα καλύτερα και πιο μεστά κομμάτια στην καριέρα του Δεληβοριά, αλλά και μια συγκινητική αποτίμηση της παιδικότητας που κουβαλάμε ανεξαρτήτως ηλικίας που λειτουργεί σαν ένα καμπανάκι υπενθύμισης για τις στιγμές που τη χάνουμε.
11
Ελένη Φουρέιρα – «Poli_Ploki» (Panik)
Αν ο υπόλοιπος κόσμος έχει την Ντούα Λίπα, εμείς θα έχουμε για πάντα την Ελένη Φουρέιρα. «Ξέρεις η Ελένη» Φουρέιρα μπορεί να ξεκινάει έτσι και να σπάει τον τέταρτο τοίχο, να τονώνει τα προβλεπόμενα ερωτικά στιχάκια, να αυτοσαρκάζεται λέγοντας «Συγκινητικά, συγκινήθηκα» και να κάνει τον Φρόιντ περήφανο τραγουδώντας «Πέρνα μέσα μου αεράκι αγοράκι λαίμαργο, να σε κάνω ένα βραδάκι φάρο στην Φολέγανδρο», παραμένοντας κάθε στιγμή αφόρητα σέξι, σταρ με απόσταση αλλά χωρίς έπαρση. Αν πετάξει κανείς μια και καλή ένα-δύο tracks («El Telephone» και «Μόνο Εσύ κι Εγώ, Pt. 2, Φως»), το «Poli_Ploki» πέρα από «αυτό που πρέπει να είναι», εντυπωσιάζει με την άτακτη εμπορική ευφυΐα του. Ακούγοντας τον δίσκο ξανά και ξανά, μόνο μια άλλη Ελένη του ελληνικού πενταγράμμου μπορείς να επικαλεστείς που λέει «Κι εγώ είμαι η Ελένη, σε ένα ρεφρέν χαμένη».
10
Κέντρικ Λαμάρ – «Mr. Morale & the Big Steppers» (PGLang/TDE/Aftermath/Interscope)
Ακριβώς 1.855 ημέρες, όπως μας λέει στο «United In Grief», χρειάστηκε ο Κέντρικ Λαμάρ για να μας δώσει τον επόμενο του πουλιτζερικού «DAMN.» δίσκο του. Στα 9+9 κομμάτια του «Mr. Morale & the Big Steppers» ο πιο ακριβοθώρητος ράπερ εκεί έξω γίνεται ο άνθρωπος του Φρόιντ μα και ο άνθρωπος του Θεού. Με πάντα εξερευνητική μουσικά διάθεση, ο Λαμάρ στρέφει το βλέμμα πότε εντός και πότε ψηλά, για να κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα: να πει δυνατές ιστορίες. Όπως ακριβώς ο ψυχαναλυόμενος χάνεται στις σκέψεις και τις επαναλήψεις μιλώντας στον αναλυτή του, έτσι κι εδώ ο δημιουργός επιδίδεται σε κάτι δαιδαλώδες, που δεν φτάνει πάντα από το Α στο Β, πάντως ψάχνει σε κάθε του στιγμή την αλήθεια του στην οικογένεια, τον πόνο της επιτυχίας και το προσωπικό βίωμα του Θεού. Μέσα από τη διαδρομή, που μοιάζει τόσο φιλόδοξη και συνεπής όσο μια ταινία του Πολ Τόμας Άντερσον, ο Κέντρικ Λαμάρ δεν προσθέτει μόνο μία υψηλών προδιαγραφών δουλειά στον κατάλογό του, αλλά και βλέπει στο τέλος του τούνελ, λέγοντας: «I choose me, I’m sorry».
9
Danger Mouse & Black Thought – «Cheat Codes» (BMG)
Χρειάστηκαν σχεδόν 20 χρόνια για τον παραγωγό Danger Mouse και τον ράπερ των Roots, Black Thought, προκειμένου να ενώσουν τις δυνάμεις τους σε μια ολοκληρωμένη δουλειά κι όπως όλα δείχνουν, άξιζε τον κόπο. Το «Cheat Codes» τιμάει σε κάθε του στιγμή το χιπ χοπ «το παλιό, το ορθόδοξο», δίχως να παίρνει ούτε μια ανάσα για να ξεκουραστεί. Τα samples του Danger Mouse που βουτάνε στα 60s και τα 70s δεν θέλουν να κρυφτούν, ούτε κι ο Black Thought νιώθει πως πρέπει να χαριστεί σε κάθε ρίμα του που φτάνει στο μικρόφωνο -«I’m a king, I’m dipped in God’s Black complexion» θα πει άλλωστε στο «Aquamarine». Κι αν το «Cheat Codes» μοιάζει με μια πρώτη ματιά και ακρόαση με έναν δίσκο συναντήσεων -από τον Μάικλ Κιουανούκα μέχρι τον εκλιπόντα MF Doom ακούμε εδώ- όσο χώρο κι αν παραχωρούν στους καλεσμένους τους, οι οικοδεσπότες παραμένουν σε κάθε του σημείο οι αδιαφιλονίκητοι λαμπεροί πρωταγωνιστές.
8
Αμάντα Σάιρς – «Take It Like A Man» (ATO)
Με όπλα της το χαρακτηριστικό «σπάσιμο» της φωνής της, το βιολί ανά χείρας (αν και πιο διακριτικά από το σύνηθες) και μία μεγαλόπρεπη, δραματική σε σημεία, παραγωγή δια χειρός Λόρενς Ρόθμαν, η Αμάντα Σάιρς ξέρει εδώ να κεντράρει στον στόχο της: «I’m coming for you like a hawk for the dove» («Hawk for the Dove») λέει, αδιαφορώντας για το αν οι άλλοι τη βλέπουν ως «trouble, trouble, trouble» ή ως «loon». Στα 10 κομμάτια του «Take It Like A Man», η πάντα ενδιαφέρουσα μουσικός υπογραμμίζει με δυναμισμό τη σημασία του να είσαι γυναίκα, με τη μερίδα του λέοντος να κατέχουν εδώ οι «λακκούβες» στον γάμο της με τον επίσης μουσικό Τζέισον Ίζμπελ. Κι ενώ το άλμπουμ ξεκινάει με μια αίσθηση επείγοντος, όσο προχωράει αυτή καταλαγιάζει, η Σάιρς αφήνει τη διάθεσή της να περπατήσει μέχρι και σε αυλάκια της Motown («Lonely at Night») για να κλείσει την αυλαία με ένα κομμάτι με μία αλα Φιόνα Απλ χειροποίητη πανκ και γιορτινή συγχρόνως διάθεση («My Own Galaxy»). Πριν από αυτό, έχει προηγηθεί η αναπόφευκτη παραδοχή: «Everything Has Its Time». Και πώς να μην γυρίσεις να ξανακούσεις στίχους όπως εκείνο το «You were smiling so much you kissed me with your teeth» («Stupid Love») αλλά και το «In the octaves of consequence, I know the cost of flight is landing» («Take It Like A Man»);
7
Τέιλορ Σουίφτ – «Midnights» (Republic)
Το «Midnights» όπως φαίνεται θα μείνει στην ιστορία ως ο δίσκος με τον οποίο η Τέιλορ Σουίφτ έσπασε όλα τα ρεκόρ. Μπορεί να μην είναι η κορυφαία στιγμή στην καριέρα της 32χρονης ποπ σταρ, είναι όμως ένας τυπικός δίσκος Τέιλορ Σουίφτ σε κάθε του στιγμή, που στην προκειμένη, ισοδυναμεί με μία σπουδή στην ποπ τραγουδοποιία. Το να μπορεί να γράψει αβίαστα καλές μελωδίες που κρύβουν την ευφυία τους στις λεπτομέρειες (ακούστε προσεκτικά τα αντρικά φωνητικά του «Lavender Haze») είναι το trademark της μουσικού, στο «Midnights» όμως τελειοποιεί και την αβίαστη μουσικότητα των στίχων της: «I should not be left to my own devices / They come with prices and vices / I end up in crisis» («Anti-Hero») είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς οι λέξεις της κυλούν σαν νερό. Αυτό που επιβεβαιώνεται για άλλη μια φορά, είναι πως η Τέιλορ Σουίφτ δεν είναι μόνο ένα από τα πιο ισχυρά ποπ φαινόμενα όλων των εποχών, αλλά το ότι αυτό πιστώνεται στη συνέπεια των τραγουδιών της. Το ξέρει κι η ίδια άλλωστε. Τυχαία κλείνει τον δίσκο λέγοντας «I’m a mastermind»;
6
Μιράντα Λάμπερτ – «Palomino» (Vanner/RCA Nashville)
Μια αρχετυπική country κυρία δείχνει πάντα καλύτερη στο δερμάτινο τζάκετ της. Αυτό φόρεσε εδώ και η Μιράντα Λάμπερτ και μετά την ακουστική εσωστρέφεια του «The Marfa Tapes» στο οποίο συναντήθηκε με τον Τζακ Ίνγκραμ και τον Τζον Ράνταλ, δείχνει «ποια κάνει κουμάντο» στα λημέρια της. Ιστορίες από και για τον αμερικανικό νότο, που όσο βουτάνε στην προβλεψιμότητα του σκηνικού (καθόλου προβλέψιμοι, βέβαια, οι σπιρτόζικοι στίχοι), τόσο πιο απολαυστικές γίνονται. Τρία κομμάτια του «Marfa Tapes» μεταμορφώνονται από την άγρια καβαλάρισσά τους, η οποία παίρνει με γκάζι τις στροφές, καλώντας τους B-52s στο «Music City Queen» και διασκευάζοντας Μικ Τζάγκερ («Wandering Spirit»). Δεν είναι, όμως, μόνο ο «κωλοπετσομένος» αέρας της, αλλά και κομμάτια σαν το «Geraldene», με την ομώνυμη άξια μικρή αδερφή της «Jolene» και στίχοι σαν το «Even Tiger Woods couldn’t swing it this good» που σε πείθουν πως η «hotter than wasabi» Μιράντα Λάμπερτ είναι η «only bitch in the band».
5
Big Thief – «Dragon New Warm Mountain I Believe In You» (4AD)
Αν υποθέσουμε πως η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο, τότε οι Big Thief διεκδικούν μια θέση σωτήρων σε αυτή την ουτοπία. Με έναν τίτλο που μοιάζει σαν ξόρκι από κάποιο παιδικό παραμύθι, του οποίου τα σκιτσαρισμένα ζωάκια του εξωφύλλου θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές, η τετράδα από το Μπρούκλιν κάνει ένα βήμα θαρραλέο -20 τραγούδια σε 80 λεπτά- και παραδίδει τον πιο πλούσιο από κάθε άποψη δίσκο της καριέρας της. Κι αυτό γιατί εδώ συνυπάρχουν το γήινο με το αιθέριο, το εύθραυστο και ευάλωτο της φωνής της Άντριαν Λένκερ με έναν υπόκωφο ροκ δυναμισμό που χρεώνεται στον διάλογο που ανοίγουν οι κιθάρες της υπόλοιπης μπάντας (για ταχύρυθμα μαθήματα, ακούστε τη διαδοχή των «Little Things» και «Heavy Bend»). Συν τοις άλλοις, η americana πετά σαν φάντασμα πάνω από τον δίσκο για να «παρκάρει» εδώ και εκεί, δίνοντας πάσα για να πούμε πως εδώ οι Big Thief έφτιαξαν το δικό τους «Basement Tapes». Ακολουθούμε ακούραστα τη μεγάλη διαδρομή όσο η Λένκερ σκέφτεται διαδρομές πιο μεγάλες: «I wanna be the shoelace that you tie, I wanna live forever till I die».
4
Ροζαλία – «Motomami» (Columbia)
Αφού μάθεις μια τέχνη, αποδόμησέ τη. Ή μην ξεχάσεις να την κάνεις footnote σε κάθε νέο κεφάλαιο που γράφεις. Κάπως έτσι, από «Ριάνα του φλαμένκο», η Ροζαλία μεταμορφώνεται και ποζάρει σαν άλλη Αφροδίτη του Μποτιτσέλι που ακούει στο «Motomami» κι ακόμα κι όταν σουλατσάρει στα σαλόνια, το κάνει σαν να είναι τα αλώνια. Ο τρίτος δίσκος της μοιράζει τα υλικά του στις σωστές δόσεις για όλους. Τα παιδιά με τα κινητά που δίνουν ραντεβού στα στενά και τις πλατείες της γειτονιάς τους θα υποστηρίξουν τη street αλητεία τους φωνάζοντας «Saoko, papi, saoko» σε reggaeton ρυθμούς. Τα κορίτσια με τις φόρμες θα ιδρώσουν για να βγάλουν το χορευτικό του αλήτικου «Chicken Teriyaki» και θα επινοήσουν ένα δικό τους για το «Bizcochito». Θα ονειρευτούν μάρκες ακριβές πίσω από τα trap παιχνιδίσματα του «La Combi Versace». Κι ύστερα το «Motomami» θα αφήσει τους «υποψιασμένους» και «διαβασμένους» ακροατές να εκτιμήσουν όλα τα άλλα. Τη γεμάτη easter eggs παραγωγή που με το autotune στην πρώτη γραμμή, αναμιγνύει με χάρη από reggaeton μέχρι flamenco κι από jazz μέχρι πιανιστικές pop μπαλάντες. Την πανέξυπνη εναλλαγή των tracks στη λογική «ένα για το σώμα-ένα για τα αυτιά». Το καρτουνίστικο τραγούδισμα που αντιπαρατίθεται στη ζεστή και ασφαλή αίσθηση της φωνής της Ροζαλία στις μελωδικότερες στιγμές του δίσκου. Το στενό μαρκάρισμα στο πάντα εύφορο για αναφορές έδαφος της ιαπωνικής κουλτούρας. Η εσκεμμένη «αλητεία» που τελικά είναι απαραίτητη αν υπάγεσαι κάτω από την ομπρέλα του urbano και τραγουδάς με mainstream όρους στην τέταρτη πιο δημοφιλή γλώσσα του κόσμου.
3
Wet Leg – «Wet Leg» (Domino)
H ζωή σαν (το) αστείο (που είναι). Αυτό και μόνο αυτό μένει στο τέλος από όσα έχουν να πουν οι Wet Leg με τον ομώνυμο δίσκο που μας συστήθηκαν φέτος. Δύο Βρετανίδες που γνωρίστηκαν πριν μία δεκαετία στο κολλέγιο κι έχουν την απαραίτητη «προϋπηρεσία» για να γελάσουν κι όχι να γκρινιάξουν με τα ευτράπελα που τους συμβαίνουν. Στο ντεμπούτο τους αντηχούν δυνατά την κοχλάζουσα βαριεστημάρα που μας έμαθαν οι Pavement και οι Breeders και μεταμορφώνονται σε άλλες Φίμπι Γουόλερ-Μπριτζ για να λυπηθούν «τη μανούλα του», να ευχηθούν «να πνιγεί με το νέο κορίτσι του», να τον αφήσουν να έχει υγρά όνειρα στο αμάξι του κι ας μην είναι αρκετά καλός γι’ αυτές, όσο συγχρόνως δε σταματούν να αποδομούν τον άκρατο χιπστερισμό. Κι έχουν και το «Buffalo ‘66» σε DVD, όπως μας λένε με αμίμητο coolness στο «Wet Dream».
2
Fontaines D.C. – «Skinty Fia» (Partisan)
Ωριμότητα. Το πολυπόθητο ζητούμενο κάθε μπάντας που ξεκινάει σαν μια χούφτα από παιδιά-φαινόμενα και προσδοκά δίσκο τον δίσκο να γίνει ένα καθιερωμένο όνομα που άξιζε τον κόπο για κάθε ενθουσιώδη λέξη που τους πιστώθηκε από τον Τύπο. Χωρίς γελοίες σοβαροφανείς εξάρσεις, οι Fontaines D.C. από εν έτει 2019 «Boys in the Better Land» σερβίρουν φέτος το παραπλανητικά stoner-ομεταλλάδικο οπτικά «Skinty Fia», αφήνουν στην άκρη το post punk νεύρο για μια σκοτεινή, ενίοτε ψυχρή, νηφαλιότητα και γράφουν έτσι τον πιο μεστό δίσκο της καριέρας τους. Τα παιδιά από το Δουβλίνο μεγάλωσαν και θέλουν να το δείξουν. Θέλετε οι παχιές μπασογραμμές, θέλετε οι niche αναφορές στους τίτλους («Roman Holiday», «Nabokov»), θέλετε το εν είδει ιντερλούδιου «The Couple Across The Way» ή και το «Bloomsday» έτοιμο για αλλαγή με το «Weeping Song» του Nick Cave, οι Fontaines D.C. έχουν γυρίσει επιτυχημένα τη σελίδα. Το «I Love You», πάλι, δεν ξέρω αν αξίζει περισσότερο να γίνει instant classic για τη λυρική μελωδικότητά του ή για την εξαιρετική ποιητική μεταφορά της συναισθηματικής μη διαθεσιμότητας, «You only opеn the window, never open up the door».
1
Μπιγιονσέ – «Renaissance» (Columbia/Parkwood)
Η Μπιγιονσέ εν έτει 2022 υιοθετεί τον μύθο της Λαίδης Γκοντάιβα, με το απαραίτητο φρεσκάρισμα (άλογο ψηφιακό, «ντύσιμο» λαμπερό, γιατί μιλάμε για την «extra» Μπιγιονσέ) και μας καλεί να γίνουμε ηδονοβλεψίες στο χορευτικό, ιδρωμένο, ανομολόγητο ενίοτε κλίμα που φτιάχνει. Για αυτή της την αναγέννηση τολμάει να πάει «back to basics» και να παίξει το παιχνίδι σε κάθε επίπεδο με τους πατροπαράδοτους όρους. Η «Queen Bay» αφήνεται στην σωματικότητα και χορεύει με την Robin S. και τον Prince, τους Chic και τη Ντόνα Σάμερ και φτιάχνει έναν δίσκο που χορεύεται απνευστί. Κι εμείς απολαμβάνουμε την πιο χαλαρή Μπιγιονσέ της «ώριμης περιόδου» της, μια ντίβα που έστω για λίγο, απαλλάχτηκε από την ιδέα του εαυτού της και παραδόθηκε στους ερωτικούς ψιθύρους (λέγοντας «I got diamonds beneath my thighs where his ego will find bliss» και «Paint the world pussy pink»). Στον δίσκο της χρονιάς, η Μπιγιονσέ δεν ξέχασε ούτε στιγμή ποιος είναι ο κύριος σκοπός: ο ηδονισμός. Αλλά και τι διψάει να κάνει ένας κόσμος που πληρώνει ακόμα «τα σπασμένα»: να χορέψει, να ιδρώσει, να αγγίξει. Να νιώσει.
