Lil Yachty – «Let’s Start Here.» (Concrete/Quality Control/Motown)
Εχουμε ακούσει τους Pink Floyd να πηγαίνουν στη σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού και τους Tame Impala να παίρνουν ψυχεδελικές στροφές σε «Slow Rush» κι επειδή ζούμε στη mix & match εποχή του TikTok, τα παραπάνω μπορούν να αποδειχθούν αρκετά στα χέρια ενός τράπερ που αποφάσισε να γράψει τη δική του autotune όπερα.
Για να παιδέψει όμως τη γενιά του TikTok, ο Lil Yachty όχι μόνο σχεδόν αγγίζει τη θαρραλέα διάρκεια της μίας ώρας, αλλά γράφει κομμάτια που βγάζουν κυρίως νόημα ως κεφάλαια του δίσκου και λιγότερο ως μεμονωμένα tracks.
Σε κάθε μία από τις πρώτες ακροάσεις αναρωτιέσαι αν απλά έχουμε να κάνουμε με άλλη μία ψαρωτική μα άψυχη παραγωγή που αρκεί για την αποθέωση από τους χίπστερ ακροατές, αν είναι μία κλασική περίπτωση «style over content» ή αν τελικά το «Let’s Start Here.» έχει να μας πει κάτι για το μέλλον του ευρύτερου χιπ χοπ.
Και καταλήγεις πως, ενώ το αποτέλεσμα μπορεί να μην είναι για όλους (και ιδιαίτερα για όσους έχουν δυσανεξία στον Κέβιν Πάρκερ), δεν μπορείς να παραβλέψεις ότι εδώ, κάτι πρωτότυπο συμβαίνει και πως ο τράπερ από την Ατλάντα ήξερε πώς να επινοήσει κάτι που μοιάζει γνώριμο και νέο μαζί. Let’s start (from) here. 7.5/10
The Murder Capital – «Gigi’s Recovery» (Human Season)
Οταν μας συστήθηκαν, ακούγονταν σαν τα αδερφάκια των Fontaines D.C. που βιάζονταν να μεγαλώσουν. Τελικά, οι Fontaines D.C. μεγάλωσαν, με κάθε έννοια, πρώτοι και οι Murder Capital το πήγαν με το πάσο τους.
Νωχελικά και σταθερά έφτασαν στο «Gigi’s Recovery», τον δεύτερο «δύσκολο» δίσκο, αλλά κυρίως εκείνον στον οποίο άφησαν τον Νικ Κέιβ να συναντήσει τους Radiohead. Ετσι, η απόσταση από εκείνο το «Existence fading» του εναρκτήριου «Existence» και το «Existence changing» στο «Exist» που ρίχνει την αυλαία διανύεται στο σκοτάδι, πάντα με μια μελαγχολική βαρύτονη ευγένεια, και το «In Rainbows» παραμάσχαλα («Crying», «A Thousand Lives»).
Ανάμεσα στα μοτίβο της ύπαρξης και την ανυπαρξίας, τα ψέματα κάνουν τη δουλειά τους («We lie to keep alive the secret / To hold the past in place» θα πει ο Τζέιμς ΜακΓκόβερν στην electro παραφωνία του «The Stars Will Leave Their Stage»), το ίδιο φυσικά οι αργόσυρτες θλιμμένες μελωδίες («The Lie Becomes The Self», «We Had To Disappear»).
Είναι όμως τα σημεία που αφήνουν λίγο φως να μπει από τη χαραμάδα αυτά στα οποία μας ξαφνιάζουν ευχάριστα οι μικροί Ιρλανδοί – που ίσως πλέον να μην είναι και τόσο μικροί. 7/10
Σαμ Σμιθ – «Gloria» (Universal)
Οταν το Σαμ Σμιθ «κοίταξε» τους Army of Lovers, έγραψε το «Unholy» και με διάθεση άτακτη και ανομολόγητη είπε με την Κιμ Πέτρας ένα απόλυτο ποπ χιτ που δικαίως σάρωσε τσαρτ και ραδιόφωνα.
Τώρα, βέβαια, που επιστράτευσε την «Gloria», δηλαδή την εσωτερική φωνή που το βοήθησε να ξεπεράσει τους δαίμονές του και έδωσε το όνομα στον τέταρτο δίσκο του, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.
Το ζητούμενο εδώ είναι τα λυτρωτικά, χορευτικά ρεφρέν που φυσικά και υπάρχουν. Αλλά ενώ η λοξή ματιά στις Destiny’s Child («Love Me More») προμηνύει μια προσεκτική σπουδή στην ποπ τραγουδοποιία (όχι πως δεν υπάρχει κι αυτή), ο δίσκος δεν αργεί να πάρει μια στροφή που πέφτει σε πολλά κλισέ. Ετσι τα tracks ακούγονται πότε σαν generic επιλογές από ραδιοφωνική λίστα και πότε σαν κομμάτια που με ευκολία θα ακούγαμε στη σκηνή της Eurovision («Lose You»).
Αυτό που ξεχωρίζει έναν πραγματικά καλό ποπ δίσκο από έναν συμπαθητικό χορευτικό δίσκο που έχει τα φόντα να πουλήσει, είναι η αβίαστη αίσθηση που αφήνει ένα άλμπουμ «χειρουργικά» προσεγμένο σε κάθε του σημείο -κι εδώ εκπέμπεται σαφές άγχος για το κυνήγι του επόμενου χιτ. 6/10