Αν η δεκαετία του ‘80 ήταν ένα στιγμιότυπο, θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε φωτογραφία, ρούχο, τραγούδι, κίνηση των Wham!. Φωτεινό, πολύχρωμο, ξέγνοιαστο σαν να μην το άγγιξαν ποτέ τα προβλήματα του πραγματικού κόσμου. Ισως μόνο οι Bananarama με τον ανέμελο ερωτισμό του «Venus» να αιχμαλώτισαν τόσο έντονα και περιεκτικά το πνεύμα της ποπ μιας ολόκληρης δεκαετίας.
«Careless», όπως θα έλεγε ο Τζορτζ Μάικλ στο πασίγνωστο πλέον «Careless Whisper», που ηχογράφησε πρόχειρα μια μέρα, ως μαθητής ακόμη, στο σπίτι του και έτρεξε να παίξει στον φίλο του Αντριου Ρίτζλεϊ. Ηταν το άτυπο βάπτισμα του πυρός για τους Wham!, του σχήματος που οι δύο παιδικοί φίλοι ξεκίνησαν, μετά από μια ανυπόφορη μουσική αρχή στο ska σχολικό σχήμα των Executive (ακόμα και αν το τραγούδι θα έμενε για μερικά χρόνια ακόμα στο συρτάρι).
Σχεδόν έκαναν την πλάκα τους. Ενίοτε, έκαναν μόνο αυτό. Το μαρτυρά το γεγονός πως οι Wham! πήραν το όνομά τους μετά από μια βραδιά σε ένα κλαμπ του Λονδίνου, όταν άρχισαν να λένε φράσεις όπως «Wham! Bang! Boom!». Η αλήθεια είναι πως θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα εκδοχή να είχαν βαπτιστεί από τα ακατάληπτα μα εμπνευσμένα ηχητικά εφέ των κόμικ, αλλά η αληθινή εκδοχή μάλλον τους ταιριάζει καλύτερα (μερικά χρόνια αργότερα, ο Θάνος Καλλίρης και ο Βασίλης Δερτιλής, φανερά επηρεασμένοι, έφτιαξαν στα καθ’ ημάς τους Bang).
Κάπως έτσι ξεκινά να ξετυλίγεται το κουβάρι του «Wham!» του ντοκιμαντέρ για το βρετανικό ποπ ντουέτο που υπογράφει για το Netflix ο Κρις Σμιθ, που είχε αναλάβει επίσης τα «Tiger King», «Fyre Festival», «Jim & Andy». Για 90 λεπτά, οι φωνές των δύο πρωταγωνιστών αφηγούνται την ιστορία τους, όσο από την οθόνη παρελαύνει αρχειακό υλικό, σε μια αφήγηση που έχει δέσει τόσο καλά, που ο θεατής έχει την εντύπωση πως σχεδόν μπήκαν σε κάποιο στούντιο για να ηχογραφήσουν το σπικάζ σε ροή σήμερα.
Ενα λεπτό, λοιπόν αγόρι με καταγωγή από την Αίγυπτο και ένα τροφαντό με άχαρες φαβορίτες-μούσια με καταγωγή από την Κύπρο (θα σας πάρει λίγο να συνηθίσετε αυτή την εικόνα του Μάικλ), άρχισαν να μεταμορφώνονται στις αρχές της δεκαετίας του ‘80 στους Wham!, χωρίς να καλοξέρουν βέβαια πως θέλουν να δείχνουν και να ακούγονται.
Χαρακτηριστικό ότι συστήθηκαν στο κοινό με το «Wham Rap! (Enjoy What You Do?)», ένα χιπ χοπ-φανκ τραγούδι που σχεδόν ακούγεται σαν φάρσα σήμερα. Δεν ήταν αυτό που τους χάρισε αλματώδη επιτυχία, μην καταφέρνοντας καν να σκαρφαλώσει στα τσαρτ. Επαιζαν ακόμη σε κλαμπ, στα οποία κάθε φορά έβλεπαν «τις ίδιες φάτσες», όπως σχολιάζεται χαρακτηριστικά στο ντοκιμαντέρ.
Και ύστερα, ήρθε το «Top of the Pops», το εισιτήριο για την επόμενη πίστα, το οποίο και πάλι βέβαια αντιμετώπισαν με άγνοια κινδύνου. Ανέβηκαν στην σκηνή σαν ένα μπουλούκι κόσμου, είχαν μαζί την κοπέλα του Ρίτζλεϊ και άλλη μία τραγουδίστρια «για να έχουν κορίτσια στην μπάντα», ο Μάικλ χόρευε πάνω στο play back απολαυστικά και άναρχα.
Το «Club Tropicana» βέβαια, όσο και αν δεν άρεσε στον θρυλικό Τζον Πιλ, τους χάρισε την πρώτη επιτυχία. Αρχισαν να παίρνουν και την εικόνα τους πιο σοβαρά. Την ανέλαβε σχεδόν αποκλειστικά ο Ρίτζλεϊ, που έκανε τις φόρμες και τα κοντά σορτσάκια συνώνυμα του ονόματός τους.
Φορώντας τα, έδειχναν τόσο απενοχοποιημένα γκέι που σχεδόν κορόιδευαν στα μούτρα μια κοινωνία που είχε δαιμονοποιήσει την ομοφυλοφιλία λόγω του AIDS που τότε θέριζε. Και ας ήταν ο Ρίτζλεϊ ο γόης που φρόντιζε να επωφεληθεί καταλλήλως από την φήμη του («Πάμε για γκομενάκια», λέει σε ένα σημείο από τα παρασκήνια συναυλίας τους) και ο Μάικλ εκείνος που έκρυβε την σεξουαλικότητά του για να συνεχίσει να κοσμεί σε αφίσες κοριτσίστικα εφηβικά δωμάτια.
Δεν το έκρυψε όμως από τον φίλο και μουσικό συνοδοιπόρο του. Το μοιράστηκε μαζί του με εξομολογητική διάθεση. Σε στιγμές συμπεραίνεις πως οι δυο τους είχαν αναπτύξει μια σχέση αδελφική, που όπως ακριβώς συμβαίνει και στα βιολογικά αδέλφια, αποτέλεσε μια ισχυρή ένωση έως ότου ο καθένας πετάξει μακριά από (την καλλιτεχνική κυρίως στην προκειμένη) φωλιά.
Μέσα σε όλο αυτό το κλίμα «χαβαλέ» των πρώτων ημερών των Wham!, στον Μάικλ σιγάβραζε το πάθος για δόξα. Κυνηγούσε διακαώς ένα νο 1 που ήρθε με το «Wake Me Up Before You Go-Go», τίτλος που προέκυψε από ένα σημείωμα που του είχε αφήσει το έτερον ήμισυ του ντουέτου.
Τα αγόρια με τα φουντωτά -και κακοβαμμένα ξανθά- μαλλιά κατακτούσαν πλέον και την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, με μια μεγάλη αμερικανική περιοδεία με τίτλο -τι άλλο;- «Whamamerica!». Είχαν προηγηθεί οι απαραίτητες συστάσεις με το single «Careless Whisper», που στις ΗΠΑ κυκλοφόρησε με τα credits δοσμένα ως «Wham feat. George Michael» και σε άλλες χώρες απλά ως Τζορτζ Μάικλ.
Παράξενο; Οχι και τόσο. Ηταν προφανές ότι όσο οι Wham! προχωρούσαν, τόσο γίνονταν όλο και πιο πολύ το όχημα για το ταλέντο και την προσωπική φιλοδοξία του Τζορτζ Μάικλ: έγραφε τα κομμάτια, τραγουδούσε, έκανε παραγωγή, μονοπωλούσε το ενδιαφέρον στην σκηνή, είχε γίνει ένας «άνθρωπος ορχήστρα» και ο Αντριου Ρίτζλεϊ απλά σιγόνταρε τον σκοπό του.
Στο μεταξύ, οι Wham! κυκλοφόρησαν ένα από τα καλύτερα και πιο αναγνωρίσιμα χριστουγεννιάτικα τραγούδια -στοίχημα πως ήδη διαβάζοντας αυτές τις σειρές σιγοτραγουδάτε από μέσα σας το «Last Christmas»– αλλά και κατάφεραν να γίνουν η πρώτη δυτική μπάντα που επισκέφθηκε και έπαιξε στην Κίνα. Εχουν σχεδόν ανθρωπολογικό ενδιαφέρον τα πλάνα από την άφιξη του ντουέτου στην κομμουνιστική χώρα, με πλανόδιους πωλητές στον δρόμο να ακούνε από κασετοφωνάκια τραγούδια τους σαν να είναι κάτι εξωτικό και το κοινό στις συναυλίες τους να τραγουδά και να χορεύει, σαν τα βήματά τους να νότισαν άτσαλα από το άρωμα της Δύσης.
Οι Wham! είχαν κλείσει τον κύκλο τους, μετά από μία τετραετή «θητεία», γρήγορη και εντυπωσιακή όσο δηλώνει το θαυμαστικό στο όνομά τους. Στην τελευταία συναυλία που έδωσαν –«The Final», όπως έγραφε και η λευκή γραμματοσειρά στην μαύρη κουρτίνα στην σκηνή του Γουέμπλεϊ– ο Τζορτζ Μάικλ εμφανίστηκε με μούσια, δερμάτινο παντελόνι και τζάκετ. Είχε υιοθετήσει ήδη το look του «Faith», μια ακόμα ένδειξη πως ο κοινός του δρόμος με τον Αντριου Ρίτζλεϊ αποτελούσε νοητά παρελθόν.
Ο Τζορτζ Μάικλ έριξε την οριστική αυλαία πριν επτά χρόνια. Ο Αντριου Ρίτζλεϊ σήμερα είναι ένας εξηντάρης με ζιβάγκο, σακάκια και ψαρά μαλλιά, φέρνει κάπως στο μυαλό τον Γκάρι Λίνεκερ, όπως μαρτυρούν και οι φωτογραφίες στην απαραίτητη ψακτική μετά τους τίτλους τέλους του ντοκιμαντέρ.
Οι Wham! εκπέμπουν σε έναν άλλο χρόνο, έναν άλλο κόσμο, η πινακίδα του «Club Tropicana» έχει σκονιστεί προ πολλού, μα μπορεί για λίγο να ανοίγει τις πόρτες του όταν το θελήσεις.
To ντοκιμαντέρ «Wham!» του Κρις Σμιθ είναι διαθέσιμο στην πλατφόρμα του Netflix.