Κάποιος μη ειδικός που θέλει να αφηγηθεί τη μέχρι τώρα ιστορία του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών, το πιο πιθανό είναι, δεδομένης της γενικότερης οικονομικής κατάστασης και των συσσωρευμένων χρεών του οργανισμού, να σταθεί περισσότερο στη σπατάλη και την αστόχαστη πολιτική. Στις συζητήσεις γύρω από το αν πρέπει να σωθεί με δημόσιο χρήμα ή να αφεθεί αβοήθητο να αγωνίζεται για την επιβίωσή του.
Η προχθεσινή συναυλία του σούπερ σταρ -γιατί να μονοπωλεί τον χαρακτηρισμό η ποπ μουσική;- Λεωνίδα Καβάκου, για την οποία τα εισιτήρια εξαντλήθηκαν σχεδόν μόλις κυκλοφόρησαν, δημιουργεί κάποιες διαφορετικές σκέψεις, που συνοψίζονται σε μια παλαιότερη δήλωσή του στην «Κ»: «Είμαι παιδί του Μεγάρου» είχε πει. Και δεν είναι το μόνο. Το Μέγαρο Μουσικής, λειτουργώντας ως φυτώριο, διαμόρφωσε, γιατί όχι, καθόρισε, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μια γενιά εξαιρετικών και διεθνώς αναγνωρισμένων νέων μουσικών, συνθετών, μαέστρων. Ο Λεωνίδας Καβάκος, ο Βασίλης Χριστόπουλος, ο Γιώργος Πέτρου, ο Μάρκελλος Χρυσικόπουλος, ο Θάνος Μαργέτης – είναι πολλοί ακόμη, βιρτουόζοι, σολίστες, δεξιοτέχνες που εμφανίζονται σε μεγάλες σκηνές σε ολόκληρο τον κόσμο.
Σε μια χώρα όπου η έντεχνη ευρωπαϊκή μουσική αποτελεί ξένο σώμα, αυτοί οι καλλιτέχνες είχαν το Μέγαρο Μουσικής να ονειρευτούν, να αναπνεύσουν, να εμπνευστούν και κάποια στιγμή να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Είχαν βήμα.
Οποιαδήποτε λύση προωθηθεί για τον οργανισμό του Μεγάρου δεν γίνεται να στηρίζεται μόνο σε οικονομικά μεγέθη και μελέτες. Πρέπει να αποτιμήσει και την «καλλιέργεια» πολύτιμου ανθρώπινου δυναμικού. Και σ’ αυτό το πεδίο το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών έχει πετύχει την αποστολή του.