«Οχι, δεν είναι σαν να μπαίνει κάποιος σπίτι σου και να σου κλέβει έναν πίνακα. Είναι πολύ χειρότερο γιατί πρόκειται για καλλιτεχνικό σου δημιούργημα που έγινε με κόπο. Είναι συντριπτικό. Προφανώς κάποιοι άνθρωποι θέλουν να με τρομοκρατήσουν». Σε προ μηνών συνέντευξή της στη βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν», η Μαντόνα ήταν καταπέλτης γι’ αυτούς που είχαν διαρρεύσει στο Διαδίκτυο τραγούδια από το νέο της άλμπουμ πολύ νωρίτερα από την προγραμματισμένη του κυκλοφορία.
Δεν είναι η πρώτη φορά, φυσικά, που συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε και η τελευταία. Μόλις πριν από λίγες ημέρες η Ισλανδή σταρ Μπιορκ έζησε κάτι αντίστοιχο. Το πολυαναμενόμενο άλμπουμ της με τίτλο «Vulnicura» που είχε προγραμματιστεί να κυκλοφορήσει τον Μάρτιο, κυκλοφόρησε εσπευσμένα καθώς διέρρευσαν έξι τραγούδια. Δεν νομίζω να πιστεύει κανείς τη συνωμοσιολογική εξήγηση όσων ισχυρίζονται ότι συχνά οι ίδιοι οι καλλιτέχνες διαρρέουν σκοπίμως τραγούδια από τις καινούργιες τους δουλειές για να τεστάρουν τις αντιδράσεις του κοινού. Τα περισσότερα, άλλωστε, που βγαίνουν στο Ιντερνετ είναι κάκιστης ηχητικής ποιότητας.
Ούτε να συμφωνεί με αυτούς που λένε «εντάξει, και τι έγινε, θα γίνει φτωχότερη η Μαντόνα;».
Το πρόβλημα δεν είναι καθόλου αυτό, αλλά το ότι η συγκεκριμένη πρακτική που τείνει να γίνει «θεσμός», είτε πρόκειται για τραγούδια είτε για ταινίες είτε για οτιδήποτε άλλο, πλήττει περισσότερο τους μικρούς, πιο εναλλακτικούς καλλιτέχνες με περιορισμένο εμπορικό βεληνεκές. Γι’ αυτούς μια διαρροή μπορεί να είναι καταστροφική.
Οποιος, λοιπόν, συντάσσεται και συμπάσχει με τη Μαντόνα ή την Μπιορκ δεν υπερασπίζεται τα υπερκέρδη των «αδίστακτων δισκογραφικών εταιρειών» αλλά αντιτάσσεται σε πρακτικές ιδιαίτερα επιζήμιες για όλους ανεξαιρέτως τους καλλιτέχνες.