Το 1961 το συγκρότημα Little Caesar & The Romans κυκλοφορεί ένα σαρανταπεντάρι δισκάκι που γίνεται μεγάλη επιτυχία. Δύο χρόνια μετά, το 1963, ένα ανάλογο συγκρότημα, ο Anthony & The Sophomores, έχει και αυτό μεγάλη επιτυχία με ένα σινγκλ. Οι δύο μπάντες ήταν φωνητικά συγκροτήματα (μαύροι οι πρώτοι, λευκοί οι δεύτεροι) που εκείνη την εποχή έπαιζαν αυτό που αργότερα έγινε γνωστό ως «Doo-Wop». Τι ήταν το Doo-Wop; Φωνητικές μπάντες, μαύρων αλλά και λευκών, που ονομάστηκαν έτσι από τη φράση που επαναλάμβαναν τα δεύτερα φωνητικά που συνόδευαν τον βασικό τραγουδιστή (ντου-γουάπ, ντου-γουάπ).
Τότε βέβαια δεν τα αποκαλούσαν έτσι, καθώς τα συγκροτήματα αυτά συγκαταλέγονταν στη μεγάλη οικογένεια του ροκ εν ρολ, είτε ερμήνευαν μελιστάλαχτες μπαλάντες είτε upbeat μελωδίες που προσφέρονταν όντως για τρελό ροκ εν ρολ.
Τα δύο τραγούδια που έγιναν επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’60 μοιράζονται κάτι κοινό: το χιτ του 1961 τιτλοφορούνταν «Those Oldies but Goodies (reminds me of you)»· εκείνο του 1963 έφερε τον τίτλο «Play Those Oldies, Mr. DJ». Με άλλα λόγια, και τα δύο είναι ρομαντικά τραγουδάκια για μια αλλοτινή εποχή όπως μπορεί αυτή να επιβιώνει στον χρόνο μέσα από τις μουσικές της. Επιλέγω ενδεικτικά από τους στίχους του κομματιού του 1961: «Αυτά τα τραγούδια του χθες μου ξυπνάνε μνήμες από σένα/Θα με στοιχειώνουν για πάντα παρότι δεν είμαστε πια μαζί». Από το κομμάτι του 1963: «Κύριε Ντι-Τζέι, παίξε αυτά τα παλιά τραγούδια να τα ακούσουμε/ Μας θυμίζουν εκείνες τις ωραίες εποχές/Μόλις δύο χρόνια πριν/Αυτά τα παλιά τραγούδια που όλοι αγαπάμε» κ.ο.κ. Πάντοτε με εντυπωσίαζε το εξής σε αυτά τα δύο χαζοτράγουδα: μιλούν για χρυσές αναμνήσεις και «παλιά τραγούδια» (τα oldies), τη στιγμή που αναφέρονται σε καταστάσεις… δύο μόλις ετών και σε κομμάτια που είχαν ηχογραφηθεί και αγαπηθεί στην Αμερική ούτε επτά χρόνια πριν. Σε κάποια στροφή του «Play Those Oldies, Mr. DJ», γίνεται ένα παιχνίδι με τα ρεφρέν αυτών των περίφημων oldies: τα «Tears On My Pillow», «Earth Angel» και «In The Still Of The Night». Ολα υπέροχα κομμάτια και μεγάλες Doo-Wop επιτυχίες που κυκλοφόρησαν μέσα στην τριετία 1955-58. Δεν είναι λίγο κωμικό;
Η νοσταλγία για τα (αμερικανικά) ’50s έχει μια λογική σήμερα ή είχε έστω τη δεκαετία του ’70, όταν η τηλεοπτική σειρά «Happy Days» και το μιούζικαλ «Grease» την αποθέωσαν, μέσα μάλιστα από αυτό ακριβώς το νοσταλγικό πνεύμα. Τι το τόσο μαγικό είχε άραγε στην Αμερική η περίοδος 1955-60 ώστε να γίνεται νοσταλγική σχεδόν αμέσως, το 1961-63 – διετία την οποία όμως νοσταλγεί, με τη σειρά του, και ο Τζορτζ Λούκας στην ταινία «American Graffiti», που γύρισε το 1973;
Η νοσταλγία είναι παράξενη υπόθεση. Ενίοτε και λαβυρινθώδης: νοσταλγώ το «American Graffiti», που νοσταλγεί τα πρώιμα ’60s, που νοσταλγούν τα όψιμα ’50s. Ή απλώς επιβεβαιώνεται το προυστικό ρητό πως «οι μόνοι αληθινοί παράδεισοι είναι αυτοί που έχουμε χάσει».