Συγκίνηση, θαυμασμός, ψυχική γαλήνευση: μερικά από τα συναισθήματα που υποτίθεται πως θα έπρεπε να μου προκαλέσει το «Amar Pelos Dois», το πορτογαλικό τραγούδι του Salvador Sobral, που θριάμβευσε στον φετινό μουσικό διαγωνισμό της Eurovision. Μπορεί να φταίει που έχω καρδιά από πάγο (μου το έχουν πει) ή ίσως ότι, όπως και το 90% των Ευρωπαίων, δεν καταλάβαινα τους πορτογαλικούς στίχους, αλλά προσωπικά απέτυχα να συγκινηθώ. Αυτά πάντως είναι γούστα. Το παλικάρι, άλλωστε, πρέπει να έκανε κάποιου είδους ρεκόρ με τη βαθμολογία που συγκέντρωσε από κοινό και κριτικές επιτροπές, άρα δεν ήταν και τόσο εκτός κλίματος.
Εκείνο, ωστόσο, που αποτελεί μάλλον παραδεκτή αλήθεια είναι πως η Eurovision τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει άρδην. Από τις δυναμικές, γεμάτες χορό και χρώματα συμμετοχές που κέρδιζαν τα περισσότερα από προηγούμενα χρόνια, πλέον έχουμε περάσει σε μια πιο artistic(;) ή «ψαγμένη» εποχή· ρίξτε απλώς μια ματιά στον Πορτογάλο νικητή ή στον Βούλγαρο διαγωνιζόμενο, ο οποίος πήρε τη δεύτερη θέση. Από την άλλη, οι περισσότεροι εκπρόσωποι της πολύχρωμης εξτραβαγκάντζας, που πάει ασορτί και με το κοινό από κάτω, πλέον δυσκολεύονται ακόμη και να μπουν στον τελικό.
Οσο για την ελληνική συμμετοχή, οι περισσότεροι θα πουν ότι πάλι πατώσαμε, παρ’ όλα αυτά, τουλάχιστον φέτος ήμασταν αξιοπρεπείς. Η Demy παρουσιάστηκε απαστράπτουσα (κυριολεκτικά) στη σκηνή, όμως είχε ελάχιστη υποστήριξη τόσο από την ανέμπνευστη σκηνική χορογραφία όσο και από το μάλλον αδιάφορο τραγούδι που κλήθηκε να ερμηνεύσει. Από την άλλη, δεν έμοιαζε και πολύ με νεαρό ντυμένο στα μαύρα, οπότε πιθανότατα δεν είχε μεγάλη τύχη εξαρχής…