«Μαύρος καθρέπτης» (Black Mirror) άρχισε να προβάλλεται στη Μεγάλη Βρετανία (Channel 4) τον Δεκέμβριο του 2011. Σε αντίθεση με πολλές άλλες ξένες τηλεοπτικές σειρές, στη χώρα μας δεν διαδόθηκε ιδιαίτερα.
Και όμως, η σειρά, που κινείται κάπου ανάμεσα στη μαύρη, γκροτέσκα σάτιρα και την επιστημονική φαντασία, γνώρισε γρήγορα μεγάλη επιτυχία στη Γηραιά Αλβιώνα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού, ενώ έγιναν συγκρίσεις από τους κριτικούς με την κλασική «Ζώνη του Λυκόφωτος», όχι μόνο λόγω ατμόσφαιρας και θεματικής, αλλά και επειδή κάθε επεισόδιο είναι αυτοτελές, με εντελώς διαφορετικό καστ και πλοκή κάθε φορά. Ο δημιουργός της σειράς, Τσάρλι Μπρούκερ (Charlie Brooker), θίγει κάθε φορά αριστοτεχνικά τι μπορεί να σημαίνει στην καθημερινότητά μας το ότι η τεχνολογία είναι ένα είδος εθισμού, τραβώντας αυτή την ερεθιστική ιδέα στα άκρα.
Ωστόσο, το πρώτο επεισόδιο της σειράς, που είναι μάλλον και το πιο προκλητικό, περισσότερη σχέση έχει με την επίδραση της ηλεκτρονικής οθόνης της τηλεόρασης στη δημόσια σφαίρα παρά με τη νέα τεχνολογία αυτή καθαυτή. Σε αυτό, άγνωστος απάγει μια πριγκίπισσα απειλώντας να τη σκοτώσει αν ο πρωθυπουργός της χώρας δεν έρθει σε σεξουαλική επαφή με ένα… γουρούνι, ζωντανά, στην τηλεόραση, σε προκαθορισμένη ημερομηνία και ώρα…
Σκέφτεσαι το παράλογο του αιτήματος και λες: όλο το επεισόδιο θα αναλωθεί με το θρίλερ του εντοπισμού και της σύλληψης του ενόχου (στο μεταξύ, ο άγνωστος στέλνει βίντεο όπου φαίνεται να ακρωτηριάζει την πριγκίπισσα και, πράγματι, ένα κομμένο δάχτυλο καταφτάνει σε πακέτο στην Ντάουνινγκ Στριτ). Ως ένα σημείο, λοιπόν, μέρος της ιστορίας είναι οι προσπάθειες των μυστικών υπηρεσιών να εντοπίσουν τον άγνωστο και να σώσουν την κοπέλα. Οταν όμως καθίσταται σαφές πως κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό, το Παλάτι, το Κόμμα και οι σύμβουλοι του πρωθυπουργού υποδεικνύουν στον τελευταίο πως δεν έχει άλλη επιλογή παρά να εκτελέσει την εξωφρενική εντολή του τρομοκράτη. Ετσι, από εδώ κι έπειτα, το επεισόδιο πραγματοποιεί ένα τρομακτικό άλμα στο παράλογο, αποδίδοντας τη δραματική κορύφωση με έναν απαράμιλο ρεαλισμό (αλλά ποτέ ωμό, ενοχλητικό).
Ηδη είπαμε πολλά ως προς την πλοκή και θα σταματήσουμε εδώ, ωστόσο το φινάλε του επεισοδίου ολοκληρώνει έξοχα την αρχική σύλληψη, αναδεικνύοντας μια εσωτερική κατάρρευση, τόσο σε συλλογικό, πολιτισμικό επίπεδο όσο και σε ατομικό, προσωπικό (του πρωθυπουργού και του τρομοκράτη). Και αυτή η τόσο αποτρόπαια μαύρη ιστορία ήταν το πρώτο, πιλοτικό, επεισόδιο αυτής της σειράς! Κι έπιασε. Στη Βρετανία, φίλοι μου. Στη Βρετανία.