Η ώρα 12 το μεσημέρι κι η μπουκάλα προπανίου ξεβιδώνεται, το τσακμάκι ανάβει τη φωτιά, και οι φλόγες γλείφουν το τηγάνι με το λάδι. Στο μεταξύ το μπαρμπουνάκι βουτάει γυμνό σε μια θάλασσα από φρυγανάλευρο και βγαίνει ντυμένο. Το λάδι βγάζει μικρές φουσκάλες, μυρίζει και καίει, είναι έτοιμο να υποδεχτεί το φρέσκο ψαράκι. Σε λίγο θα γίνει πορτοκαλί. Το ίδιο επαναλαμβάνεται αμέσως μετά με μια χούφτα γαρίδες. Ο Κώστας κάνει ζάφτι το τηγάνι. Είχε καλό δάσκαλο, γι’ αυτό. Η Μαργαρίτα, η Μαργαρώ, βαρκούλα στον Σαρωνικό, το ταβερνάκι που αγαπώ.
Το μαγαζί της η Μαργαρώ Χανιώτη το άνοιξε το ’37, στην Αφεντούλη, σε ένα υπόγειο κοντά στο Τζάνειο. Είχε μόλις έρθει στην Αθήνα μαζί με τον άντρα της τον Γιάννη από τη Μύκονο, εσωτερικοί μετανάστες. Εκείνος έπιασε δουλειά στο λιμάνι, φορτωτής στο κάρβουνο, κι εκείνη τάιζε τους λιμενεργάτες με ένα μικρό αντίτιμο. Λίγα χρόνια αργότερα, το ‘44, μετά τη γερμανική κατοχή (1941-1944), η Μαργαρώ μετακόμισε το κρασοπουλειό της στην πάλαι ποτέ μπακαλοταβέρνα του Σαντορινιού, δίπλα στην πύλη της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων.
Ο πρώην ιδιοκτήτης της φοβήθηκε όταν βομβάρδιζαν τον Πειραιά και την πούλησε να την ξεφορτωθεί. Η Μαργαρώ όμως ατρόμητη και ξύπνια, σκέφτηκε πως κάποια στιγμή, που θα πάει, θα σταματήσουν να το βομβαρδίζουν και η οικογένειά της θα έχει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι τους. Το ισόγειο το έκανε μαγαζί, τον επάνω όροφο σπίτι.
Διαβάστε τη συνέχεια στο gastronomos.gr