Σύμφωνα με τις καταγραφές των ερευνητών, ο πολίτικος μεζές είναι εφεύρεση πέρα για πέρα ρωμαίικη και αντρική. Η ονομασία έχει ρίζες περσικές, μα η φιλοσοφία του μεζέ είναι πολίτικη. Αργά κάθε απόγευμα, στις προβλήτες της Πόλης κατέβαιναν από τα βαπόρια κατά εκατοντάδες οι Ρωμιοί που επέστρεφαν από τις δουλειές τους μετά το σχόλασμα. Στον δρόμο προς το σπίτι, σταματούσαν, παρέες παρέες, σε κάποιο καπηλειό, καφενέ ή μπακαλοταβέρνα, όπου σε μια λαδόκολλα, πάνω σε ένα κασελάκι (ούτε καν σε τραπέζι), τους περίμεναν λιγοστές μικρές νόστιμες μπουκιές που ετοίμαζε ο κάπελας ή ο μπακάλης: λίγος παστιρμάς ή σουτζούκι, φρέσκο ψωμί, λίγα ξερά φασόλια λαδολέμονο ή πλακί, ένα κομμάτι κασέρι, καμιά παστή σαρδέλα ή γαύρος, λίγο δροσερό αγγούρι. Μαζί, ένα ποτηράκι ρακή ή ούζο, να πάει κάτω η μπουκιά, έτσι, για λίγα λεπτά, στα όρθια. Να τος ο μεζές, μόλις έχει γεννηθεί, από την ανάγκη των αστών να τσιμπήσουν κάτι μέχρι να έρθει η ώρα του οικογενειακού δείπνου και για μια σύντομη αποφόρτιση από τα τρεχάματα της καθημερινότητας, για να μην καταλήξει η ζωή τους σπίτι-δουλειά και δουλειά-σπίτι. Με μια μπουκιά και δυο γουλιές ανέλυαν τα κοινωνικά θέματα της πόλης, την πολιτική κατάσταση, τον καιρό, τα πάντα.
Διαβάστε τη συνέχεια στον Γαστρονόμο
