Τι έχει μάθει η ομάδα του Γαστρονόμου από τις χρυσοχέρες πεθερούλες της; Εδώ μοιραζόμαστε τις συνταγές που μας έδωσαν αλλά και τα κόλπα και τα μυστικά που ξεπατηκώσαμε παρατηρώντας τες.
Τύφλα να ’χει ο Μπλούμενταλ. Η Μαίρη τού βάζει τα γυαλιά με τις τηγανητές πατάτες της
Δεν ντρέπομαι να πω ότι δεν έχω ξεσηκώσει και πολλά πράγματα από την χρυσοχέρα πεθερούλα μου, γιατί δεν μου αρέσει να χώνομαι στα πόδια της όταν μαγειρεύει. Όχι από τεμπελιά, αλλά έχει το σύστημά της και δεν θέλω να το διαταράξω. Όποιος κάνει κάτι καλά, του το δίνω και τον αφήνω να συνεχίσει στον δρόμο τον καλό. Άσε που η μαγειρική δεν είναι για εμένα πεδίο που νιώθω αυτοπεποίθηση να αναμετρηθώ μαζί της. Ένα πράγμα όμως που κάνει, το ‘χω μάθει καλά και της βγάζω το καπέλο γιατί είναι ένα κόλπο που και νόστιμο είναι και πρακτικό. Πάντα οι τηγανητές πατάτες της είχαν κάτι το ιδιαίτερο. Είχαν μια τραγανή, χρυσαφιά κρούστα, που κάπως ξεκολλάει από τη σάρκα της πατάτας, σαν να έχει φουσκώσει ελαφρώς, περίπου όπως το κουρκούτι πάνω στα τηγανητά κολοκυθάκια. Όχι δεν βάζει κουρκούτι βέβαια. Κάνει όμως το τηγάνισμα σε δύο φάσεις, όπως πολύ αργότερα μάθαμε ότι το κάνει και ο διάσημος σεφ Χέστον Μπλούμενταλ – εκείνος με πιο επιστημονικό τρόπο μετρώντας θερμοκρασίες κλπ. (Μας έχει δώσει και ο Χριστόφορος Πέσκιας μια συνταγή για τηγανητές πατάτες βασισμένη στου Μπλούμενταλ, εδώ).
Θα τολμήσω να πω ότι δεν χρειάζεται να μπείτε σε αυτή την ταλαιπωρία, γιατί οι πατάτες της Μαίρης είναι έξοχες και χωρίς τέτοια κόλπα. Κι εξυπηρετούν έναν βασικό σκοπό: να μην τηγανίζεις τελευταία στιγμή. Τις προτηγανίζει λοιπόν από νωρίς, τις βγάζει να στραγγίξουν σε χαρτί και όταν όλα τα άλλα φαγητά είναι έτοιμα και είμαστε σχεδόν έτοιμοι να καθίσουμε στο τραπέζι, αποτελειώνει το τηγάνισμα και τις βγάζει καυτές καυτές και φρεσκοτηγανισμένες στο τραπέζι. Κάνει κι άλλα ωραία βέβαια η Μαίρη, κι είναι διάσημη στον κύκλο μας για τα σμυρναίικα κουλουράκια της και τους κουραμπιέδες. Εγώ κάνω το κορόιδο, για να μας φτιάχνει κάθε χρόνο. Χ.Τ.
Διαβάστε ολόκληρο το άρθρο στο gastronomos.gr