Ξεχωριστά κρασιά για ιδιαίτερες στιγμές.
Σήμερα θα σας προσκαλέσω να πάμε σινεμά! Θα δούμε μια παλιά ταινία, που στην εποχή της είχε κάνει θόρυβο, ιδιαίτερα στον κόσμο των οινόφιλων. «Sideways» –«Πλαγίως» ελληνιστί– του Αλεξάντερ Πέιν, δεκαπέντε χρόνια πίσω. Δεν πρόκειται φυσικά να σας διηγηθώ το σενάριο, θέλω μόνο να σταθώ σε δύο σκηνές: Η πρώτη είναι εκείνη όπου ο Μάιλς (Πολ Τζιαμάτι) μιλάει στη Μάγια (Βιρτζίνια Μάντσεν) για τον θησαυρό της κάβας του, ένα μπουκάλι Cheval blanc 1961, που το προορίζει για μια εξαιρετική περίσταση. Και η Μάγια τού απαντά: «Όταν ανοίγεις ένα μπουκάλι Cheval blanc, είναι εξαιρετική περίσταση!». Η δεύτερη, στο φινάλε της ταινίας, όπου ο Μάιλς, καθισμένος στον φτηνιάρικο πάγκο μιας αλυσίδας φαστ φουντ, ανοίγει το περίφημο κρασί και το πίνει μόνος του σε ένα πλαστικό ποτήρι!
Εξαιρετική περίσταση; Σε καμία περίπτωση, θα απαντούσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη. Μήπως όμως αυτό οφείλεται στις δικές μας απλές, στείρες, μικρές και καθημερινές, χωρίς φαντασία ιδέες για το τι σημαίνει «εξαιρετική περίσταση»;
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί πιστεύω ότι οι εξαιρετικές περιστάσεις υπάρχουν κάθε στιγμή γύρω μας και περιμένουν απλώς να τις εκμεταλλευτούμε.
Ειδικά αυτές τις μέρες, τις εβδομάδες της απομόνωσης. Είμαι σίγουρη πως έχετε, όπως κι εγώ, κρασιά στην κάβα σας, που όλο λέμε ότι θα τα ανοίξουμε σε μια «εξαιρετική ευκαιρία», με «εξαιρετικούς φίλους». Ιδού λοιπόν, ήρθε η ώρα! Είναι η ώρα να περιποιηθούμε τον «εξαιρετικό» εαυτό μας και όσους «εξαιρετικούς» βρίσκονται κάτω από την ίδια στέγη μ’ εμάς, ανοίγοντας τα καλύτερα κρασιά μας με δόξα και τιμή! Γιατί το αξίζουμε! Ελάτε λοιπόν, επιδρομή στην κάβα. Το καλύτερο κρασί μας το ανοίγουμε, το μεταγγίζουμε και του δίνουμε τον χρόνο να ανασάνει. Την ίδια ώρα, βγάζουμε τα καλύτερα ποτήρια μας – κατεβάστε τα Riedel (ναι, ξέρω, δεν χωράνε στο πλυντήριο, αλλά δεν έχουμε και σπουδαία πράγματα να κάνουμε, θα τα πλύνουμε στο χέρι!).
Ετοιμάζουμε και κάτι να βάλουμε στο στόμα μας. Εδώ ο κανόνας είναι ένας και απαράβατος: όσο πιο σπουδαίο και ώριμο το κρασί, τόσο πιο απλά πράγματα αναζητά στο πιάτο δίπλα του.
Ένα ώριμο ερυθρό χαρμάνι (μπορντολέζικης καταγωγής ή έμπνευσης, ή Syrah) με «γκρίζους κροτάφους» θα ενθουσιαστεί με ένα απλό κρέας ψητό, χωρίς καρυκεύματα, κι ακόμα περισσότερο αν είναι αρνάκι. Τα εκ Βουργουνδίας εμπνεόμενα, με πιο ελαφρύ σώμα και «βαθιές ρυτίδες», θα ενθουσιάζονταν με ένα ωραίο στήθος πάπιας ή με κάποιο φιλέτο φτερωτού κυνηγιού (αν βρείτε κατεψυγμένο), αλλά, για να μη δυσκολεύουμε πολύ τα πράγματα, και με έναν κόκορα ελευθέρας βοσκής.
Όμως το ζητούμενο δεν είναι το φαγητό, αλλά η εξαιρετική ευκαιρία που το κρασί θα δημιουργήσει! Γι’ αυτό θα κλείσω με τη φράση ενός φίλου, που μου τηλεφώνησε χρόνια πριν και μου είπε: «Το μεσημέρι είχαμε φακές, αλλά μου την έδωσε και άνοιξα μια ροζέ σαμπάνια! Ήταν τέλειος συνδυασμός! Ένα εξαιρετικό γεύμα, το απολαύσαμε!».■