→ Αν ξαναδώ αφρό σε πιάτο, θα βγάλω αφρούς από το στόμα. Στο στόμα μου, πάντως, δεν θέλω να τους ξαναβάλω. Δεν θέλω! Σάμπως θέλει και κανείς; Δεν είναι κομμάτι παλιομοδίτικο όλο αυτό; Προσφέρει στ’ αλήθεια κάτι, κάποια συγκινητική νότα στην υφή και στη γεύση του επικαλυμμένου εδέσματος;
→ Πιτσιλιές και φρεναρίσματα σάλτσας στα πιάτα επίσης καλά κρατούν. Αλλά και κατακόρυφο στήσιμο των υλικών (που σε αναγκάζει σε ένα αμήχανο γκρέμισμα) και άλλα πολλά. Το φαγητικό design της υψηλής εστίασης πάσχει, θεωρώ.
→ Μαζί με τα έτσι κρουασάν, τα αλλιώς κρουασάν, τα τέλεια κρουασάν, θα μας σερβίρει κάποιος μια νέα πρόταση για ωραίες πίτες; Ελληνικές, εξελιγμένες ή κλασικές και φροντισμένες στην εντέλεια; Τι; Ουδείς; Λέτε να πεταχτούμε μέχρι το Παρίσι, μπας και ξεφουρνίζουν εκεί τίποτα χορτόπιτες;
→ Στάση στο Desiré, το παμπάλαιο ζαχαροπλαστείο της Δημοκρίτου. Αγαλλίαση. Φορτωνόμαστε κουτιά με βουτήματα, σοκολατίνες, κάτι τέλεια βίντατζ γλυκίσματα και αυτές τις σοκολατένιες μπισκοτοκαρδούλες που θυμάμαι από αρχαιοτάτων χρόνων. Κι εδώ έρχεται η γκρίνια: πού πάει η ζαχαροπλαστική, φίλοι Αθηναίοι; Αυτή η παλιά αστική ζαχαροπλαστική, με το γαλλικό αξάν, ούτε αυτή δεν επιβιώνει πια στα περισσότερα μαγαζιά. Και από ποιότητα; Φευ! Οι σκόνες και τα τεχνητά πηκτικά πάνε και έρχονται. Ανοίγουν νέα και καλά ζαχαροπλαστεία, όμως είναι σταγονίτσες στον ωκεανό των έτοιμων μειγμάτων, η ελαχιστότατη εξαίρεση ενός φρικτού κανόνα.
→ Παρόμοια γκρίνια –και χειρότερη– για τους φούρνους. Ξενιτευόμαστε οικογενειακώς για να βρούμε ψωμί καλό και στοκάρουμε στην κατάψυξη, για να μη μας τρώνε οι δρόμοι. Εσείς από πού παίρνετε ψωμί;
→ Τάση που παίρνει το μέγεθος και την ορμή χιονοστιβάδας: μαγιονέζες, μαγιονεζάτες σάλτσες, παχιά γλυκοπικάντικα γλάσα και αλλούτερα υλικά στο σούσι. Κακογουστιά, ξεπεσμός, το τέλος της ιαπωνικής λογικής. Παρενθετικώς, δοκιμάσαμε ξανά και ενθουσιαστήκαμε ξανά με το Shiraki του Συντάγματος. Αγαλλίαση.
→ Και έρχομαι στην πιο αγαπημένη κακιά λέξη από «Μ»: Μπραντς. Ανέμπνευστο copy paste, ανελέητη λιπαρότης, εδέσματα που στο σπίτι φτιάχνουμε καλύτερα. Όχι όλοι, όχι παντού. Αλλά πολλοί, πάρα πολλοί.
→ Τοκ τοκ, η βιωσιμότητα μας χτυπά την πόρτα. Η κλιματική κρίση είναι ένας Γολγοθάς που ξεκινά από το πιάτο μας. Από τις μαρμίτες σας, αγαπητοί σεφ. Αλλά αυτό θα το πιάσουμε σε επόμενο επεισόδιο.