Ένα κεφάλαιο, από τα πρώτα της ελληνικής γαστρονομίας, έκλεισε πρόσφατα, όταν ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης εγκατέλειψε τους επίγειους και τράβηξε για άλλους, ανεξερεύνητους παραδείσους.
Ο Γιώργος ήταν φίλος μου. Ίσως κάτι περισσότερο, ένας –εξ επιλογής και όχι συγγενείας– μεγαλύτερος πρωτεξάδελφος, τρυφερός, περιποιητικός, γεμάτος ανησυχίες, ιδέες, προτάσεις. Με χιούμορ, πικρό μερικές φορές, κριτικός αλλά δίκαιος, κουβαρντάς και παλικάρι.
Αυτές τις μέρες έρχεται συνέχεια στο μυαλό μου η εικόνα του με το γνωστό κασκέτο κάποια φθινοπωρινά πρωινά στο αεροδρόμιο της Σαντορίνης, όπου ερχόταν πάντα να με υποδεχτεί. Κι ύστερα να ανηφορίζουμε προς τον Πύργο λέγοντας σχεδόν τηλεγραφικά τα νέα μας, για να καταλήξει πάντα στην ερώτηση: «Τι θα σου μαγειρέψω, χρυσό μου;». «Καρδαμίδες, Γιώργο!» του έλεγα με ενθουσιασμό για το εξαίσιο, σπάνιο σαντορινιό χορταρικό που εκείνος με είχε μάθει να αγαπώ.
Για μένα, που δεν έχω χωριό καταγωγής και συγγενείς να με περιμένουν εκεί, οι Σαντορινιοί και οι αγαπημένοι μου φίλοι εκεί ήταν το υποκατάστατο. Στο πίσω τραπέζι της κάτω αίθουσας της Σελήνης, κοντά στα ψυγεία, καθόμασταν η συνηθισμένη παρέα: ο Γιώργος, ο Κώστας Κωνσταντινίδης του Ηλιότοπου, ο πρώην δήμαρχος Θήρας Νίκος Ζώρζος. Οι τρεις σωματοφύλακες της δικής μου Σαντορίνης. Ο Γιώργος να πηγαινοέρχεται φέρνοντας μεζέδες, ο Φάνης να ανοίγει κρασιά, η Γεωργία να σερβίρει. Κουβέντες κι άλλες κουβέντες, και συμφωνίες και διαφωνίες και γέλια. Αυτή ήταν η δική μου Σαντορίνη, που τώρα ορφανεύει.
Δεν θέλω όμως να πω περισσότερες προσωπικές ιστορίες. Θέλω να σταθώ στην προσφορά του Χατζηγιαννάκη στο σαντορινιό κρασί που σέρβιρε 30 χρόνια! Ο θηραϊκός αμπελώνας μπορεί να είναι ο αρχαιότερος του κόσμου, όμως το σύγχρονο σαντορινιό κρασί είναι μια πολύ πρόσφατη ιστορία. Μια ιστορία που του χρωστάει πολλά.
Αυτός τα πρωτοσέρβιρε, αυτός τα ταίριαξε με τα πιάτα. Αυτός με τον δικό του τρόπο έκανε τον καθένα μας πρεσβευτή του κρασιού της Σαντορίνης. Σε αυτόν ακούμπησαν εδώ και 30 χρόνια οι παραγωγοί του νησιού, πριν ακόμα τα κρασιά τους γίνουν ξακουστά στα πέρατα της οικουμένης. H περιήγηση στον θηραϊκό αμπελώνα άρχιζε από τον κατάλογο κρασιών της Σελήνης του Χατζηγιαννάκη, ταξιδεύοντας τους «διψασμένους» για οινικές αποκαλύψεις επισκέπτες.
Δεν ξέρω αν οι νεότεροι καταλάβουν ποτέ τι προσέφερε ο Χατζηγιαννάκης στη Σαντορίνη, στο κρασί και στη γαστρονομία της. Ένα πράγμα θα ήθελα μόνο, να μην καπηλευτούν το όνομα και την προσφορά του. Ήταν ένας χαμηλών τόνων, ηθικός άνθρωπος, που ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν και δεν θα του άρεσαν καθόλου ανούσια υμνολόγια.
Ο Γιώργος Χατζηγιαννάκης έδυσε ήσυχα ένα φθινοπωρινό βράδυ και η Σελήνη δεν θα ανατείλει ποτέ ξανά στον Πύργο. Ανοίγω ένα Νυχτέρι και πίνω στη ζωντανή ανάμνησή του. Γεια σου, Γιώργο.