Στα Καβάσιλα, ένα χωριό κοντά στη Γαστούνη, πάνω στην εθνική οδό Πάτρας-Πύργου, βρίσκεται η ψησταριά του Δημήτρη Χριστόπουλου. Μπλαμούτσα τον λένε οι ντόπιοι, εδώ έρχεσαι μόνο με ντόπιο, πώς αλλιώς να βρεθείς σε αυτό το απίθανο πουθενά, μακριά από την τουριστική ζωή της περιοχής, στην αχανή, άγνωστη για τους πολλούς Ηλεία; Εδώ, με το χέρι στην καρδιά, έφαγα ίσως το νοστιμότερο σουβλάκι της ζωής μου.
Το μαγαζί, ένα σπιτομάγαζο σε κτιριάκι του ’80, από αυτά που φτιάχνονταν κάποτε στους αυτοκινητόδρομους για την ξεκούραση των οδηγών. Τώρα, εξυπηρετεί ντόπιους και μύστες. Μόνο βράδυ πια.
Καθαρό, νοικοκυρεμένο, ραμποτέ ξύλο, παλιές φωτογραφίες, μάρμαρα κάτω. Κάθεσαι στην ήσυχη, σπιτίσια βεράντα με τα μωσαϊκά. Σπιθίζει εδώ κι εκεί από τα διερχόμενα αμάξια ο δρόμος εμπρός, που λες και βγήκε από το Παρίσι, Τέξας του Βέντερς.
Εδώ, για να το πω χωρίς περιστροφές: ξεθεμελιώνεται ό,τι ξέρουμε πια για το καλό σουβλάκι. Χωρίς πολλά πολλά, ό,τι αφορά το εθνικό μας street food ξαναμπαίνει στη θέση του.
Εδώ έχει μόνο σουβλάκι, καλαμάκι, όχι τυλιχτό, πατάτες τηγανητές, χωριάτικη και ψωμί. Το κρέας περνιέται σε φυσικό καλάμι. Ο Μήτσος, όπως τον λένε οι ντόπιοι, μαζεύει μόνος τα καλάμια από καλαμιές της περιοχής, τα ξεραίνει, τα ξύνει, τα κόβει. Το είδα με τα μάτια μου, αγκαλιές καλάμια στο πλάι του μαγαζιού και μέσα να τριμάρουν και να κόβουν τα καλαμάκια, είδα να περνάνε κομμάτι κομμάτι το κρέας, ψαχνό και ξίγκι σε τέλεια αναλογία. Το κρέας είναι ντόπιο, δικό τους. Ένα ποιοτικό χοιρινό που δεν συναντάς συχνά. Αλάτι, πιπέρι, ρίγανη, λεμόνι στο σερβίρισμα. Αυτά. Το κρέας ψήνεται στα κάρβουνα, ο μάστορας γυρίζει τα καλαμάκια υπομονετικά, σωστά, στο τέλος έχει ροδίσει σε σημεία, αλλά μένει, ιδίως στο εσωτερικό του, γκριζωπό, όχι όπως το χοιρινό που έχει βομβαρδιστεί με σκόνες και πρόσθετα και είναι ροζ, σαν αλλαντοποιημένο, με ψεύτικη γεύση. Το ψήσιμο είναι τέλειο: τα σουβλάκια είναι αφράτα και ζουμερά και με έξοχο ρόδισμα. Όταν κρυώσουν, σκληραίνουν, όπως είναι φυσικό, όχι όπως στα ετοιματζίδικα που δεν παθαίνουν τίποτα. Το λίπος είναι διακριτό, χρυσό, ξεροψημένο, έχει λιπάνει τα κοντινά κομμάτια του ψαχνού και, αν θες, το βγάζεις. Προς Θεού, όμως, μην το κάνεις, είναι πεντανόστιμο, δεν έχει σχέση με ό,τι ξέρουμε. Το ζουμί που μένει στο πιάτο, τα υγρά του ψησίματος, ρίγανες, αλατοπίπερα, λεμόνια, είναι υψηλή γκουρμεδιά. Μουδιάζει το στόμα από αυτή την αρχαϊκή, καθαρή νοστιμιά.
Πατάτες κομμένες στο χέρι, γλυκές και μαλακές βγαίνουν, και η πιο γλυκιά ντομάτα του φετινού καλοκαιριού, μάλλον από τις πρώτες υπαίθριες του κάμπου ολόγυρα. Φέτα καλή, λάδι καλό. Ζυμωτό ψωμί, ωραίο, με στεγνή ξανθιά κόρα. Τρεις τέσσερις λαϊκές μπίρες, αναψυκτικά, νερά.
Ανοίγει βράδυ και βάζει πάνω συγκεκριμένο αριθμό σουβλακιών. Αν του τελειώσουν, του τέλειωσαν. Πολλοί παραγγέλνουν από πριν και πρέπει να κάνεις σοφή παραγγελία, μη σου λείψουν.
Ένα μικρό παράσημο από μένα στον κ. Δημήτρη. Για το σουβλάκι του. Και το μαγαζί του: μια τρύπα στον χρόνο που σε ξεβράζει στην εποχή που δεν υπήρχαν λίστες με καλά σουβλάκια. Που δεν ήταν μετρημένα τα καλά σουβλατζίδικα, σκόρπια σε απίθανους δρόμους και γωνιές. Γιατί κάθε γειτονιά είχε το δικό της σουβλάκι, το δικό της καλό χειροποίητο σουβλάκι.
Άγιος Γεώργιος, Καβάσιλα, Ηλεία, Τ/26230-35730. Ανοιχτό τα βράδια.