«Δεν ξεκίνησα να τρέχω επειδή κάποιος μου ζήτησε να γίνω δρομέας» γράφει ο Χαρούκι Μουρακάμι στο μάλλον πιο επιτυχημένο βιβλίο που έχει γραφτεί για δρομείς, το «Για τι πράγμα μιλάω όταν μιλάω για τρέξιμο». Μόνο λίγοι από όσους εισέρχονται από τη μεταλλική πόρτα της οδού Αρχιμήδους 16 είναι αθλητές που κυνηγούν επιδόσεις. Τους ξεχωρίζεις επειδή κάνουν σπριντ ή ανεβοκατεβαίνουν τρέχοντας τα δεκάδες σκαλιά στο πλάι του σταδίου. Σίγουρα θα υπάρχουν κάποιοι που έχουν σπάσει τα προσωπικά τους ρεκόρ εδώ. Τις μέρες πριν τους σημαντικούς αγώνες έχει πολύ κίνηση το πέταλο, όπως τώρα, λίγες εβδομάδες πριν τον Αυθεντικό Μαραθώνιο της Αθήνας. Ωστόσο, είναι ετερόκλητο το πλήθος που μπαίνει καθημερινά στην μαρμάρινη αυλή και ανεβαίνει την μικρή ανηφόρα που βγάζει στο πέταλο του Καλλιμάρμαρου.
Είναι νωρίς το πρωί όταν το μικρό γήπεδο, ένα μισοφέγγαρο μήκους 500 μ. παίρνει ζωή και ακούγεται το πρώτο σύρσιμο των παπουτσιών πάνω στο καρβουνόχωμα. Αυτό το μαλακό έδαφος είναι κατάλληλο ακόμα και για τραυματισμένα ή όχι συνηθισμένα στο τρέξιμο γόνατα. Η σκόνη κολλάει στα κορδόνια μου. Δεν είμαι και καμιά αφοσιωμένη δρομέας. Τρέχω περιστασιακά, για να πάρω τον αέρα μου, να νιώσω πιο δυνατή, να ξεπάρει το σώμα από το καθισιό του γραφείου. Κάθε γύρος είναι μια απόδειξη αποφασιστικότητας και επιμονής. Τρέχοντας σε ένα τέτοιο μέρος, νιώθω πιο κοντά στο πνεύμα των αρχαίων δρομέων, και η σκέψη αυτή είναι αρκετή για να με εμπνεύσει, ώστε να προσπαθήσω λίγο πιο πολύ, να ξεπεράσω τα όρια. Η σκιά που προσφέρουν τα δέντρα τα οποία στεφανώνουν τη μια πλευρά βοηθάει πολύ να μην τα παρατήσω. Εκεί νιώθω την δροσιά, την υγρασία του λόφου. Μέχρι να κάνω το πεντακοσάρι, έχω πάρει κιόλας τη στροφή προς τον ήλιο. Μισή ώρα με καλό ρυθμό είναι αρκετή για να αποκτήσω μια αίσθηση ολοκλήρωσης. Ίσως αυτό να είναι η ευεξία.
Οι καθημερινοί επισκέπτες – αθλούμενοι χαιρετιούνται πια με τα μάτια και γνέφοντας και χάνονται πάλι στις σκέψεις τους (ό,τι λέει ο Μουρακάμι ισχύει). Εδώ έρχεται κάποιος για ένα χαλαρό ζέσταμα, για να ξεκινήσει την πρωινή του ρουτίνα άσκησης. Άλλος για ένα χρονομετρημενο περπάτημα μετά από σύσταση από τον καρδιολόγο. Εδώ μπαίνουν με τα αθλητικά τους και οι δυο γειτόνισσες που μόλις συνταξιοδοτήθηκαν. Σταματώντας τη δουλειά πήραν λίγο βάρος, και έτσι αποφάσισαν να λένε τα νέα τους περπατώντας πάνω κάτω για να βρουν τη φόρμα τους. Φτάνουν μέχρι την γωνία του σταδίου, πίσω από το σπίτι του Σεφέρη, και ύστερα στρίβουν με ρυθμικό βάδην μέχρι να πλησιάσουν τα ερείπια του Ναού της Τύχης, στην πλευρά του λόφου του Αρδηττού. Εδώ έρχονται και οι έφηβες αθλήτριες Τάι-Τσι. Κάνουν συντονισμένες κινήσεις ακολουθώντας το παράγγελμα του προπονητή τους. Σε κάθε τέντωμα του χεριού προτάσσουν και μια βεντάλια, χραπ χρουπ.
Άλλοι έφηβοι που χτίζουν τα άλκιμα κορμιά τους κάνουν μια- δυο βόλτες το πέταλο και έπειτα πιάνουν τους ιμάντες του TRX, που έχουν κρεμάσει στα δεντράκια κάποιοι μόνιμοι, λάτρεις της υπαίθριας άσκησης. Τα απογεύματα η μαρμάρινη αυλή γεμίζει με πατίνια και νήπια με τους γονείς τους. Χωρίς τον φόβο των τροχοφόρων σουλατσάρουν ανενόχλητα. Άλλοι έρχονται με μπάλες για να ρίξουν σουτάκια, και άλλοι για να κάνουν ρόλερς, τα οποία είναι (ξανά) στη μόδα.
Όσο σουρουπώνει βλέπεις και κόσμο χωρίς αθλητικά ρούχα, αγόρια με τζιν και κορίτσια με φορέματα και τσαντάκια εξόδου. Κρατάνε και μια πλαστική τσάντα με προμήθειες από το περίπτερο: τσιπς, αναψυκτικό ή καμιά μπίρα. Καβαλάνε τις αλυσίδες στις μεταλλικές σκάλες και αράζουν στην πάνω σειρά του σταδιού. Από εδώ η πόλη είναι το σινεμά τους: η Ακρόπολη ευθεία μπροστά, ο Λυκαβηττός στα δεξιά και στη μέση η κίνηση της λεωφόρου, κόρνες και ωραία βαβούρα που χάνεται μακριά. Από τις 7 π.μ. που ανοίγει μέχρι τις 10 μ.μ. που κλείνει, σχεδόν καθόλου δεν μένει άδειο το πέταλο του Καλλιμάρμαρου. Από χώρος σωματικής άσκησης έχει εξελιχθεί σε ένα αγαπημένο μέρος της ευρύτερης γειτονιάς, ένας κόμβος μιας κοινότητας που τρέχει, περπατάει ή ξεσκάει σε αυτή την χωμάτινη πίστα η οποία μοιάζει να κρέμεται πάνω το εμβληματικό Στάδιο των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων. Είναι πια ένα καταφύγιο, ένα μέρος που οι άνθρωποι βρίσκουμε τον βηματισμό μας και παίρνουμε μια ανάσα πριν επιστρέψουμε στον ρυθμό της καθημερινότητας.