Φαντάζομαι πως όσοι διάβασαν τους Αργοναύτες, ένα βιβλίο-σημείο αναφοράς για τη σύγχρονη σκέψη, την κουλτούρα, τη γραφή και τη ζωή, θα έσπευσαν να προμηθευτούν και τη Σπουδή στο μπλε, ένα παλιότερο (2009) κείμενο της Μάγκι Νέλσον (γεν. 1973), που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Αντίποδες. Η Νέλσον είναι μια σπουδαία, κάπως εναλλακτική φυσιογνωμία των αμερικανικών γραμμάτων, ποιήτρια, δοκιμιογράφος, κριτικός, φεμινίστρια – οτιδήποτε. Η Σπουδή στο μπλε, λοιπόν, αποτελείται από 240 ενότητες/κεφάλαια/παραγράφους/στοχασμούς ή, κατά την ίδια, «προτάσεις».
Στη διεθνή κριτική συνάντησα και τον όρο «πεζοποιήματα»· δεν συμφωνώ ιδιαίτερα, αν και το κείμενο έχει κάτι «ποιητικό», τουλάχιστον ως προς την αίσθηση και τη σύνθεσή του. Εν πάση περιπτώσει, υπερβαίνει τα είδη: Λογοτεχνίζον δοκίμιο; Μια αποσπασματική αυτοβιογράφηση; Ένα διακειμενικό παραλήρημα; Ψυχοθεραπεία μέσω της γραφής; «Έχω υπάρξει υπηρέτρια της θλίψης», γράφει κάπου. Η Νέλσον συλλέγει «μπλε»: Εικόνες, σύμβολα, σκέψεις, στίχους, θεωρίες· συνομιλεί με τον Γκέτε και τον Βίτγκενσταϊν, περνάει από την Μπίλι Χόλιντεϊ στον Έμερσον και από τον Πλάτωνα στον Κοέν κ.ά., έχει εμμονή με κάθε έκφανση του μπλε – «ερωτεύτηκα ένα χρώμα», αναφέρει εξαρχής.
Όμως, το μπλε είναι απλώς (;) το όχημα. Η Νέλσον γράφει για το μπλε, αλλά συγχρόνως όχι. Τι κάνει; Περιγράφει τη ζωή μιας φίλης έπειτα από ένα ατύχημα, απευθύνεται στον «πρίγκιπα του μπλε», όπως αναφέρεται στον πρώην εραστή της (ενδιαφέρουσα η χρήση του δεύτερου ενικού) και διαχειρίζεται την απουσία του, εξετάζει τον πόνο, το τραύμα, τη μοναξιά («προσπαθώ, καιρό τώρα, να βρω αξιοπρέπεια στη μοναξιά μου»), την επιθυμία του σώματος. «Αν βρισκόμουν σήμερα στο νεκροκρέβατό μου, θα κατονόμαζα την αγάπη μου για το μπλε και το να κάνω έρωτα μαζί σου σαν δύο από τις πιο γλυκές αισθήσεις που γνώρισα σ’ αυτή τη γη. Μα είσαι σίγουρη –μπορεί κάποιος να με ρωτήσει– ότι ήταν γλυκές;» Υπάρχει χώρος όποιος το θέλει να ταυτιστεί, γίνεται πολύ εύκολα. Και, παρά τα κύματα μελαγχολίας, το κείμενο διαβάζεται ευχάριστα, δεν κουβαλάει τα βαρίδια του ακαδημαϊκού λόγου, η φιλοσοφική έκφραση δεν χρειάζεται ξεσκόνισμα, η Νέλσον χρησιμοποιεί το προσωπικό στοιχείο, ποπ κουλτούρα, «κακές» κουβέντες, είναι ανθρώπινη, είναι αληθινή, είναι δυνατή, γράφει, δεν καταρρέει