Απογευματινή προβολή του Poor Things του Λάνθιμου στο μικρό σινεμά της Ζέας στον Πειραιά. Εκείνο το απόγευμα θυμηθήκαμε πως ο σπουδαίος κινηματογράφος δεν είναι επίπεδος. Είναι κόσμοι ολόκληροι, ωραίες δίνες ή διαδρομές ελικοειδείς που ανεβαίνουν. Με επίδραση ακαριαία και βραδυφλεγή: Δεν είναι η υπνωτιστική τους ομορφιά, μια σύνταξη συναρπαστικών εικόνων, μια γλώσσα νέα με παλιά υλικά, με αισθητικές αφορμές διάφορες και η απόλαυση που παράγει η ανάγνωση. Είναι βέβαια και αυτά, αλλά προεχόντως είναι όσα σκαλίζουν στο κεφάλι και στο θυμικό: από ένα απλό σκίρτημα μέχρι κοσμογονικά συναισθήματα, από ένα χαστουκάκι που τσούζει στιγμιαία μέχρι μια βαθιά, υποδόρια όχληση που κουβαλάς καιρό και αργεί να κοπάσει. Σίγουρα σκίζουν μέσα σου την αθυμία. Ίσως να καταφέρουν να γκρεμίσουν πολλά, φέρνοντας μια νέα πίστη. Αν τα φέρει έτσι η τύχη, θυμάσαι ποιος, τι είσαι, μια νέα δυναμική εγκαθιδρύεται ανάμεσα στον μικρόκοσμό σου και στη μεγάλη ζωή εκεί έξω.
Σκεφτόμουν, λοιπόν, πόσο πολύ θα ήθελα να σας γνωρίσω, κ. Λάνθιμε. Για τη χαρά μιας μικρής «κουφής» συναναστροφής. Να δω λίγο πώς κοιτάτε τα πράγματα, τη ζωή δίπλα μας, κάτι τέτοιο. Για να δω πώς είστε από κοντά, πώς μιλάτε, πώς γελάτε. Και λόγω της σχέσης μου με το φαγητό, θα ήθελα να σας πάω κάπου να φάμε. Σκέφτομαι λαϊκά, ταπεινά μαγαζιά όπου πιθανότατα δεν θα σας αναγνώριζαν. Σε αυτά όπου δεν αναγνωρίζουν κανέναν και όπου αυτά τα πράγματα γενικώς δεν έχουν και πολλή σημασία.
Λοιπόν, το πιθανότερο να σας έλεγα να κατεβούμε στο λιμάνι. Ο Πειραιάς είναι μια χώρα από μόνος του, ένα μωσαϊκό ιδιαίτερο, φαγωμένο. Ξέρω τι σας λέω, Πειραιώτης είμαι και εγώ. Θα πήγαινα μαζί σας για σουβλάκι στον Γιώργο μέσα στην αγορά, Γούναρη και Νικήτα. Ένα μικρό μαγαζί φτιαγμένο με φθηνά υλικά και δυο πράγματα όλα κι όλα στο μενού. Ένα τυλιχτό και μία μερίδα ανοιχτή με μπιφτέκι. Λαϊκό μαγαζί που δουλεύει με την πιάτσα, μόνο ώρες αγοράς. Μπορεί να σας πήγαινα για φθηνό, άριστο ψάρι στον Ιωνικό στη Νίκαια, ανάμεσα στις ξύλινες προσφυγικές παράγκες-μνημεία της παλιάς ζωής. Και στα άλλα χαμηλά σπίτια της γειτονιάς. Πώς θα σας φαίνονταν άραγε αυτά; Μπορεί να τα έχετε δει, μπορεί όχι. Θα ήθελα να δείτε αυτό το νεύρο της πόλης που χτυπά ακόμα, αλλά και σαν να αργοπεθαίνει. Στην μπακαλοταβέρνα του Σκυλοδήμου στην Ευαγγελίστρια, μεσημέρι καλύτερα που δουλεύει το μπακάλικο μπροστά, για έναν μεζέ παρέα με τους θαμώνες. Βράδυ, θα έκλεινα τραπέζι στο Paleo. Θα μαγευόσασταν νομίζω με τον Γιάννη Καϋμενάκη και τον τρόπο που κάνει τους ανθρώπους να αγαπούν το κρασί. Το μαγαζί του είναι σαν κρησφύγετο, ανάμεσα σε μηχανουργεία και χαμοκέλες, στον κόρφο μιας απίθανης γειτονιάς.
Πόσο αμήχανο θα ήταν να βγούμε για φαγητό, έτσι δεν είναι; Ίσως όσο κι αυτό το γραπτό. Το πιθανότερο έτσι κι αλλιώς είναι να μη γνωριστούμε ποτέ. Την αγαπώ τη θέση του αθέατου θεατή. Θα ταξιδεύω από το κάθισμα του σινεμά και θα διασκεδάζω με τις φανταστικές περιπέτειες τέτοιων απίθανων συναντήσεων.