«Μπορείς να με καταλάβεις καλύτερα όταν χορεύω παρά όταν μιλάω», μου λέει ο Αλέξης Φουσέκης, με χιούμορ που μεταφέρεται σαν χορευτική φιγούρα από την καρδιά στα μάτια του. Ο ταλαντούχος χορευτής/χορογράφος με την αξιοσημείωτη πορεία αφήνει συχνά το σώμα του να μιλάει για εκείνον. «Η γλώσσα του σώματος μπορεί να είναι πιο αποκαλυπτική από τα λόγια. Δεν ασχολήθηκα τυχαία με τον χορό. Από παιδί ένιωθα ότι οι κινήσεις μου αφηγούνταν καλύτερα τα συναισθήματά μου. Ο χορός μεταφράζει όσα υπάρχουν στην ψυχή σου. Κάθε κίνηση είναι ένα βήμα προς την αλήθεια σου», πιστεύει.
Ο Αλέξης γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε στη Φιλοσοφική Αθηνών και στην Κρατική Σχολή Ορχηστικής Τέχνης, αποφοιτώντας με υποτροφία από την περίφημη σχολή της Μάρθα Γκράχαμ, στη Νέα Υόρκη. Αυτές τις μέρες τον απολαμβάνουμε στις Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Εντουαρντ Αλμπι, την πολυσυζητημένη παράσταση του Ρόμπερτ Γουίλσον στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά. Είναι η τέταρτη συνεργασία του με τον διεθνούς φήμης Αμερικανό σκηνοθέτη, στην καλλιτεχνική ομάδα του οποίου περιλαμβάνεται σταθερά τα τελευταία χρόνια. «Νιώθω τύχη και ευλογία που συνεργάζομαι μαζί του. Μέσα από την ιδιαίτερη οπτική του, έμαθα να εργάζομαι ως ερμηνευτής, υιοθετώντας την απαιτητική τεχνική του. Εμαθα να χορεύω με τα μάτια μου. Να είμαι ταπεινός αλλά και εκρηκτικός. Να ακούω τη σιωπή. Να υπάρχω ακίνητος πάνω στη σκηνή. Με έβγαλε από τα κουτάκια της σκέψης μου και με έκανε να πιστέψω ότι τίποτα δεν είναι αδύνατο», λέει.
Μοιάζει πεπεισμένος ότι με τη σκληρή δουλειά όλα είναι εφικτά. «Το να είσαι χορευτής σημαίνει μόνο σκληρή δουλειά», τονίζει. «Ιδιαίτερα στην Ελλάδα, υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός και χαμηλές οικονομικές απολαβές. Χορευτής σημαίνει άπειρες ώρες σωματικής άσκησης και ελάχιστος χρόνος για προσωπική ζωή. Αυτή είναι η πραγματικότητα, την οποία, ως δάσκαλος χορού στο Ωδείο Αθηνών, φροντίζω να υπενθυμίζω στους μαθητές μου. Παρότι υπάρχουν αξιόλογοι καλλιτέχνες, εξαιτίας της ελλιπούς κρατικής υποστήριξης, δεν υπάρχει παιδεία γύρω από τον χορό στην Ελλάδα, με αρκετές προσπάθειες για το αντίθετο. Θα πεις στον άλλον: “Είμαι χορευτής”. Και θα σε ρωτήσει: “Δουλεύεις στη Λυρική ή στα νυχτερινά μαγαζιά;”. Η έννοια του σύγχρονου χορευτή ως επαγγελματία δεν υφίσταται στη χώρα μας».
Αναρωτιέμαι τι τον αποφορτίζει. «Το περπάτημα, αλλά και η ζωγραφική», λέει. «Εχω αναπαραστήσει σε κόμικς την ιστορία του μινωικού πολιτισμού σε εργασία μου για την ΚΣΟΤ. Γράφω επίσης. Έχω άπειρα σημειωματάρια με σκέψεις, στα οποία επιστρέφω συχνά, παρατηρώντας την εξέλιξη της τέχνης μου αλλά και της ζωής μου. Ακούω μουσική. Από Μπαχ μέχρι ηλεκτρονική, έντεχνη και ξένο φολκλόρ. Τα ταξίδια με γαληνεύουν. Με τη δουλειά μου έχω γυρίσει τον κόσμο, από το Λιχτενστάιν μέχρι το Χονγκ Κονγκ. Εχω και μια μικρή συλλογή από σπάνια αντικείμενα που βρίσκω σε παλαιοπωλεία ή υπαίθριες αγορές. Από ασιατικά, βουδιστικά τεχνουργήματα μέχρι ένα παραδοσιακό γιλέκο ταυρομάχου από την Ισπανία».
Οσοι τον ξέρουν καλά, λέει, θα τον περιέγραφαν ως έναν πειθαρχημένο άνθρωπο, που του αρέσει να μιλάει ήρεμα, να ρισκάρει και να αποφεύγει την αυτολογοκρισία. «Το πιο σημαντικό για μένα, τόσο στη δουλειά όσο και στη ζωή μου, είναι το μοίρασμα. Οσο πιο ανοιχτός είσαι να μοιραστείς, τόσο πιο πλήρης αισθάνεσαι». Αποφεύγει να απαντήσει για μελλοντικά σχέδια. Προτιμά να επικεντρώνεται στο παρόν. «Αυτό μου το έμαθε ο χορός. Κάθε κίνηση στον χορό, όπως και στη ζωή, είναι απρόβλεπτη. Ακόμα και όταν είναι προμελετημένη. Καθημερινά, συνειδητοποιείς ότι, για να εξελιχθείς, πρέπει να είσαι ένα λευκό χαρτί, έτοιμο να γεμίσει με νέες εμπειρίες», καταλήγει.
Τρεις Ψηλές Γυναίκες του Εντουαρντ Αλμπι, σε σκηνοθεσία Ρόμπερτ Γουίλσον, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά (Λεωφ. Ηρ. Πολυτεχνείου 32, Πειραιάς, 210-4143310). Παίζουν: Ρ. Πιττακή, Κ. Καραμπέτη, Λ. Μιχαλοπούλου, Α. Φουσέκης. Έως τις 11/2. Προπώληση: more.com