«Δεν θέλω χρόνο. Ζωή θέλω»: Για τον Μάριο Χάκκα που πάντα κάτι μάς μαθαίνει

«Δεν θέλω χρόνο. Ζωή θέλω»: Για τον Μάριο Χάκκα που πάντα κάτι μάς μαθαίνει

Με αφορμή το «Ο μπιντές και άλλες ιστορίες» που κυκλοφόρησε πρόσφατα, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατο του συγγραφέα

1' 53" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Υπάρχει στο αρχείο της ΕΡΤ ένα επεισόδιο της εκπομπής Περισκόπιο από το 1987, αφιερωμένο στον Μάριο Χάκκα με αφορμή τα 15 χρόνια από τον θάνατό του. Κάποια στιγμή μιλάει και η σύζυγός του, λέει δυο λόγια για όταν γνωρίστηκαν, επιγραμματικά αλλά πολύ τρυφερά, είναι αμήχανη, μιλάει και παράλληλα ξηλώνει μια κλωστή από ένα κόκκινο μαξιλάρι του καναπέ. Σήμερα έχουν περάσει πια 50 χρόνια από τον θάνατο του Χάκκα και ξεφυλλίζω το βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Άγρα, τα πιο γνωστά του διηγήματα, Ο μπιντές και άλλες ιστορίες. Στο επίμετρο ο Παντελής Μπουκάλας εξηγεί πόσο δύσκολο είναι να ταξινομήσουμε τα σύντομα διηγήματά του: «Είτε ως χαϊκού της πεζογραφίας τα προσεγγίσουμε πάντως είτε ως μινιατούρες βαθιά σκεπτόμενων αισθημάτων, θα δούμε να τον εξεικονίζουν σαν πεφταστέρι των μεταπολεμικών γραμμάτων μας».

«Δεν θέλω χρόνο. Ζωή θέλω»: Για τον Μάριο Χάκκα που πάντα κάτι μάς μαθαίνει-1Η συλλογή κυκλοφόρησε το 1970, αφού ο συγγραφέας είχε διαγνωστεί με καρκίνο – πέθανε δύο χρόνια αργότερα, στα 41 του. Τι έζησε; Παιδικά χρόνια στον πόλεμο, τέσσερα χρόνια φυλακή τη δεκαετία του ’50 λόγω πολιτικών πεποιθήσεων, στρατιωτική θητεία μετά, αργότερα κρατητήρια τον καιρό της χούντας. Αυτή η αγωνία της έλλειψης ζωής κυκλοφορεί ανάμεσα στις λέξεις του. «Αγωνιώ μη τυχόν δεν προλάβω, κι έχω μια σειρά πράγματα ακόμα να κάνω, κι άλλα που γίνηκαν λάθος θέλουν διόρθωμα», γράφει στην Περίπτωση θανάτου. «Δεν θέλω χρόνο. Ζωή θέλω, μ’ όλο που το δεύτερο προϋποθέτει το πρώτο, ζωή να τη σπαταλήσω πίσω από τις φράσεις, ζωή να χτίσω παραγράφους…», γράφει στο Τρίτο νεφρό. «Είχαμε φαγωθεί μέσα μας χωρίς να το πάρουμε είδηση», είναι η πρώτη φράση του Μπιντέ. Και μέσα από αυτή την αγωνία, οι ιστορίες-σκέψεις του γίνονται εικόνες μιας Αθήνας των φτωχογειτονιών του μεταπολεμικού κόσμου, ζωντανεύουν τα σοκάκια της Καισαριανής, ξυπνάνε τα μικρά όνειρα, σβήνουν τα μεγάλα, ξηλώνεται η κλωστή απ’ το μαξιλάρι.

Τα χρόνια που δεν έζησε ο Χάκκας τα ζήσαμε εμείς με τα διηγήματά του, έφηβοι στο σχολείο μείναμε με το στόμα ανοιχτό όταν ήρθε η σειρά για το Ψαράκι της γυάλας (από την πρώτη του συλλογή) και σήμερα διαβάζοντας το Τσαλάκωμα, το πρώτο των ιστοριών του Μπιντέ, ξέρουμε ότι, «αν δεν ήταν οι μέρες μας άδειες, όμοιες, αναλλοίωτες πάντα, όπως τα πλαστικά λουλούδια στο βάζο, αμάραντα, μ’ ένα δάχτυλο σκόνη, ίσως τότε να ’χαμε μια σιδερωμένη γραβάτα για μόστρα». 

Ο Μπιντές και άλλες ιστορίες κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Άγρα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή