Λίγες μέρες πριν από την επικοινωνία μας, ο Κώστας Πουλόπουλος είχε μάθει καλά νέα. Η ομάδα του, στην οποία είναι επικεφαλής, κέρδισε το πρώτο βραβείο στον διεθνή διαγωνισμό για τον σχεδιασμό της κεντρικής τράπεζας της Λιβύης. Αλλη μια διάκριση είχε προστεθεί στο ήδη πλούσιο βιογραφικό του μόλις 36χρονου αρχιτέκτονα που τα τελευταία χρόνια ζει στην Κοπεγχάγη και εργάζεται στο αρχιτεκτονικό γραφείο Henning Larsen, ένα από τα μεγαλύτερα της χώρας, με διεθνή εμβέλεια. Ο Κώστας Πουλόπουλος έχει υπογράψει πολλές και σημαντικές δουλειές, στη Φρανκφούρτη, το Οσλο, την Κοπεγχάγη, την Στουτγκάρδη, ανάμεσα στις οποίες και τα κεντρικά γραφεία της εταιρείας Siemens στο Μόναχο.
Εχουμε να κάνουμε λοιπόν με άλλη μια περίπτωση Ελληνα, ο οποίος διακρίνεται στο εξωτερικό, ενώ εδώ, στον τόπο του, ενδεχομένως να έμενε στάσιμος; «Η αλήθεια είναι ότι μετά το 2004, ένιωσα ότι δεν θα υπήρχαν πολλές ευκαιρίες στην Ελλάδα», ομολογεί. «Το γενικότερο κλίμα ευφορίας, διαρκές ακόμη, δεν με έπειθε, κι έτσι αποφάσισα να ανακαλύψω τι υπήρχε για μένα στο εξωτερικό».
Ο Κώστας Πουλόπουλος, γεννήθηκε στην Αθήνα το 1978, σπούδασε στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και έκανε τη διπλωματική του εργασία με τον Τάσση Παπαϊωάννου και τον Τάσο Μπίρη. Εργο του εκτέθηκε στην έκθεση «Made in Greece» στην Αρχιτεκτονική Σχολή του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, και στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βοστώνης, ένα από τα 16 έργα νέων Ελλήνων δημιουργών που προσπαθούσαν να προβάλλουν στο διεθνές κοινό τη σύγχρονη ελληνική αρχιτεκτονική παραγωγή, υλοποιημένη και μη, μέσα από την τρέχουσα περίοδο της οικονομικής κρίσης. Εζησε για δύο χρόνια στην Ιαπωνία, όπου σπούδασε στο Πανεπιστήμιο του Τόκιο στο εργαστήριο αρχιτεκτονικής του Chiba Manabu και ταυτόχρονα εργάστηκε στο αρχιτεκτονικό γραφείο του Kengo Kuma, «μια μοναδική εμπειρία και μία πολύτιμη άσκηση πάνω στην ιαπωνική φιλοσοφία και στην εμμονή τόσο στην ουσία όσο και στις λεπτομέρειες».
Για τη μετά την κρίση εποχή στην Ελλάδα, ο Κ. Πουλόπουλος πιστεύει ότι «πρέπει να γίνει μια σοβαρή συζήτηση για το ποιοι είμαστε, ποιες ανάγκες έχουμε, ποια είναι τα πλεονεκτήματα και ποια τα μειονεκτήματά μας.
Οποτε έχω ευκαιρίες να δουλέψω στην Ελλάδα το κάνω. Μπορεί να ζω στο εξωτερικό αλλά έχω στραμμένο το βλέμμα μου στην πατρίδα μου. Εχω σχεδιάσει κατοικίες στη Μεσσηνιακή Μάνη, απ’ όπου και είναι η καταγωγή μου, και γενικότερα με απασχολεί ο σχεδιασμός ενός ποιοτικού τουριστικού προϊόντος.
Τουρισμός, φύση, πολιτισμός, αυτά συνθέτουν το ελληνικό "προϊόν’", αυτά αφορούν τον υπόλοιπο κόσμο, και έχει μεγάλη αξία να συζητήσουμε ουσιαστικά γύρω απ’ όλα αυτά», υποστηρίζει.
Αρχιτεκτονική ταυτότητα
Ως ένας Ελληνας που ζει στη Δανία, ίσως έχει μια καλή απάντηση για το αν πρέπει να γίνουμε η Δανία του Νότου: «Δεν υπάρχει απολύτως κανένας λόγος να γίνουμε Δανία του Νότου ή κάτι άλλο», απαντάει.
«Είμαστε αυτό που είμαστε, με τα καλά μας και με τα κακά μας. Αν μπορώ να προτείνω κάτι, αυτό είναι να προσπαθήσουμε να διατηρήσουμε τα υλικά και τις διαδικασίες κατασκευής που παραδοσιακά υπήρχαν στον τόπο μας. Είναι δύσκολο, αλλά θα είχε μεγάλη αξία αν το καταφέρναμε. Εγώ, δεν ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν ότι η Ελλάδα δεν έχει αρχιτεκτονική ταυτότητα. Αντίθετα, πιστεύω ότι έχει παντού.
Αν πρέπει να πω κάτι και για τη Δανία στην οποία ζω και έχω φτιάξει την οικογένειά μου, είναι ότι σκέφτονται πολύ διαφορετικά από εμάς και μόνο λόγω του κλίματος. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο χτίζουν. Εχουν κάτι που θαυμάζω πολύ. Πάνω απ’ όλα είναι μια κοινωνία συναίνεσης, και πίσω από τη συναίνεση, υπάρχει μια βασική προϋπόθεση: η ισοτιμία».