Δεν χρειάζεται να παραπέμψουμε στη «λαϊκή σοφία» για να επικυρώσουμε τον αφορισμό «τρώγοντας έρχεται η όρεξη». Τον επαληθεύει η καθημερινότητά μας, και όχι αποκλειστικά η διαιτητική. Σε μία από τις αναβαθμισμένες εκδοχές του, πάντως, ο παροιμιακός αφορισμός μας αποκτά τη μορφή «τρώγοντας έρχεται η εξουσία» και επιχειρεί να εικονογραφήσει την επεκτατική ή μάλλον καταβροχθιστική συμπεριφορά των «μεγάλων» κομματικών σχηματισμών απέναντι στους «μικρούς». Για να νικήσεις, για να εξουσιάσεις, πρέπει πρώτα να αφανίσεις τους γείτονές σου. Να στρέψεις καταπάνω τους τη βουλιμία σου. Να τους απομυζήσεις, να τους καταπιείς, να τους απορροφήσεις, να τους αφομοιώσεις, σε ορολογία Μάστερ Σεφ.
Με επιστημονικοφανείς όρους η λαίμαργη αυτή συμπεριφορά μετονομάζεται σε «πολυσυλλεκτικότητα» και «διεισδυτικότητα». Με εκκλησιαστική ορολογία μιλάμε για «εισπήδηση», ενίοτε και για «τυρεία». Στη γλώσσα της πιάτσας ή της αγοράς, γλώσσα αναιδώς κυνική, η ψήφος στους μικρούς κηρύσσεται άχρηστη, ανώφελη και εντέλει ανόητη. Προς δόξαν προφανώς της δημοκρατίας.
Λογικό είναι, δεν αμφισβητείται εύκολα, να θέλει κανείς να ενισχυθεί, να αυξήσει τις δυνάμεις του, για να μη βρεθεί στην ανάγκη να μοιραστεί την εξουσία στο πλαίσιο σχημάτων συνεργασίας. Λογικός και ο μανιχαϊσμός και ο ναρκισσισμός, που σε αναγορεύουν μοναδικό φύλακα του φωτός, της προόδου, του μέλλοντος και άλλων ηχηρών παρόμοιων. Με πολύ μικρή προσπάθεια, άλλωστε, διαπιστώνουμε ότι το αυτοφενακιστικό σχήμα «μόνο εμείς…» αποτελεί τον πυρήνα της ρητορικής όλων των κομματικών σχηματισμών, αλλά και όλων των αυτοδιοικητικών συνδυασμών: «Μόνο εμείς είμαστε με τους πολλούς» (ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ. ταυτίζονται απόλυτα στο σύνθημα αυτό), «μόνο εμείς είμαστε πατριώτες», «μόνο εμείς είμαστε γνήσιοι φιλοευρωπαίοι», «μόνο εμείς είμαστε πούροι αντιλαϊκιστές»…
Ολα αυτά, όμως, δεν σημαίνουν ότι η ψηφοαδηφαγία του καθενός, η εξουσιοφιλία ή η εξουσιολαγνία του, έχουν την ισχύ νόμου της ιστορίας ή ότι αποτελούν αδήριτη ηθική επιταγή που οφείλουν όλοι να την ενστερνιστούν ανεπιφύλακτα. Αίφνης, ο πρόεδρος της Ν.Δ., με κυνισμό τρίτης γενεάς, απαγόρευσε τις «χαλαρές ψήφους», κρίνοντάς τες, όπως τόσοι προ αυτού, όχι απλώς χαμένες αλλά «επιπόλαιες». Προ καιρού, λειτουργώντας σαν υπεριστορικός πολιτικός ληξίαρχος, είχε πληροφορήσει τον εμβρόντητο κ. Σταύρο Θεοδωράκη ότι «ο κύκλος του Ποταμιού έκλεισε». Να ξαναπιάναμε μήπως την αλφαβήτα της δημοκρατίας;