Και χθες ακόμα, μόλις δύο μέρες πριν ψηφίσουμε, η διαβόητη ψαλίδα έδειχνε τη γνωστή αστάθειά της: σε άλλα πρωτοσέλιδα και ραδιόφωνα έκλεινε, σε άλλα άνοιγε. Δεν παραξενεύεται πάντως ο αναγνώστης-ακροατής. Θεωρώντας περίπου φυσική τη «δημιουργική λογιστική», συνήθιζε από τα πρώτα μεταπολιτευτικά χρόνια να προσθαφαιρεί μονάδες στα πρωτοσέλιδα ποσοστά, ανάλογα με τις κομματικές προτιμήσεις του Μέσου που δημοσίευε το γκάλοπ. Αλλά πια πέρασαν ανεπιστρεπτί οι καιροί της κάποιας δημοσκοπικής αθωότητας, όσον αφορά και την παραγγελία-παρασκευή των γκάλοπ και την ερμηνεία-κατανάλωσή τους. Και όχι μονάχα στην Ελλάδα. Μας το δίδαξε προχθές και η Αυστραλία, όπου αστόχησαν θεαματικά όλες οι σφυγμομετρήσεις της κοινής γνώμης: αντί των Εργατικών, που εμφανίζονταν σαν «βέβαιοι νικητές», προέκυψαν οι Συντηρητικοί. Και οι εταιρείες, για να μη μείνουν άνεργες, ανακοίνωσαν έρευνες και εγχειρήματα βελτίωσης των εργαλείων τους.
Είναι άραγε παράδοξο και αντιδεοντολογικό να βλέπουμε στελέχη της μικροβιομηχανίας των γκάλοπ, που πολιτεύτηκαν επί χρόνια αυτοσυστηνόμενα σαν αντικειμενικά και ουδέτερα, να γίνονται κομματικοί αρχισύμβουλοι; Αποκαλυπτικό είναι, όχι παράδοξο. Ή, έστω, είναι λιγότερο παράδοξο και αντιδεοντολογικό από το να δρα κανείς ταυτόχρονα ως υπεύθυνος επικοινωνίας ενός κόμματος και ως καθοδηγητής τηλεοπτικού σταθμού, διαδικτυακού προς το παρόν, όπως συμβαίνει με τον κ. Σταμάτη Μαλέλη του ΚΙΝΑΛ και του One TV. Αυτού του είδους ο καισαροπαπισμός, πάντως, εξηγεί την καταβαράθρωση της αξιοπιστίας και των Μέσων και των δημοσκοπικών εταιρειών.
Η βεβαιότητα που δημιουργήθηκε από εκλογές σε εκλογές ότι τα γκάλοπ είναι πειραγμένα, ενίοτε δε και εντός γραφείου κατασκευασμένα, διεύρυνε το άνοιγμα της ψαλίδας ανάμεσα στα δημοσκοπικά ποσοστά και στα ποσοστά της κάλπης: Πολλοί ερωτώμενοι αμύνονται στις προθέσεις των εταιρειών αρπάζοντας το ίδιο τους το όπλο: το πείραγμα. Καγχάζοντας σιωπηρώς, δεν δηλώνουν το κόμμα που θα ψηφίσουν, παρότι έχουν ήδη αποφασίσει, ή δηλώνουν κάποιο άλλο, και μάλιστα μη συγγενικό. Γίνονται πειραχτήρια, με την αίσθηση πως αν μειώσουν ακόμα περισσότερο το κύρος των γκάλοπ, θα υποχρεώσουν τις εταιρείες του χώρου να ξανασκεφτούν τα της δουλειάς τους. Αλλά μάλλον για ψευδαίσθηση πρόκειται. Μήπως το ψαλίδισμα του κύρους της πολιτικής και της δημοσιογραφίας οδήγησε σε ουσιώδη αυτοκριτικό αναστοχασμό πολιτικών και δημοσιογράφων;