Με την εξαιρετική επιλογή της προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας Kατερίνας Σακελλαροπούλου για την Προεδρία της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης έκανε ένα νεύμα συναίνεσης προς τα υπόλοιπα κόμματα. Εδωσε τη δυνατότητα στο πολιτικό σύστημα να εκλέξει την πρώτη γυναίκα ΠτΔ με ευρεία πλειοψηφία, αλλά και το σύνθημα για ομοψυχία και ενότητα· καλλιεργώντας ταυτόχρονα μια γενικότερη αισιοδοξία στους πολίτες, οι οποίοι είδαν ότι και υπερβάσεις κομματικών γραμμών μπορούν να γίνουν και συνεννόηση μπορεί να επιτευχθεί. Με την προϋπόθεση ότι το εθνικό μπαίνει πάνω από την κυβέρνηση, ο πολίτης πάνω από το κομματικό στέλεχος.
Δυστυχώς, δεν έγινε το ίδιο με το μεταναστευτικό. Εμμονικά σχεδόν τις πρώτες κιόλας μέρες της, η κυβέρνηση έσπευσε να διαλύσει το «αχρείαστο» υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής και να το αναθέσει στο υπουργείο Προστασίας του Πολίτη. Δημιούργησε την αίσθηση πως το μεταναστευτικό – προσφυγικό δεν είναι ζήτημα γεωπολιτικό, εθνικό, κοινωνικό, αλλά θέμα ασφάλειας και φύλαξης των συνόρων.
Οι προσδοκίες των ανθρώπων ειδικά στα νησιά της Λέσβου, της Χίου και της Σάμου, που έχουν δεχθεί το μεγαλύτερο βάρος και βρίσκονται στα όριά τους εδώ και χρόνια, ήταν ότι μόλις γίνει κυβέρνηση η Νέα Δημοκρατία, όλα θα αλλάξουν μαγικά. Οταν η αξιωματική αντιπολίτευση άσκησε κριτική αφ’ υψηλού και με περίσσευμα θράσους –λες κι εκείνοι τα είχαν καταφέρει καλύτερα–, η απάντηση από την κυβέρνηση ήταν μεταξύ άλλων ότι «το υπουργείο Μεταναστευτικής Πολιτικής στα τρία χρόνια ύπαρξής του και διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κάλυψε μόνο το 40% των οργανικών θέσεων και μόνο το 33% των θέσεων μονάδων διοίκησης. Στεγαζόταν σε 4 διαφορετικά κτίρια στις άκρες της Αθήνας. Δεν το καταργήσαμε λοιπόν. Συγχωνεύσαμε το ανύπαρκτο, συμμαζεύουμε το διαλυμένο και το στελεχώνουμε, εξορθολογίζοντας διοίκηση και οργάνωση».
Σήμερα αποδεικνύεται πόσο κακές επιλογές έγιναν. Αντί να προσπαθήσουν να διορθώσουν τα λάθη, να εξορθολογίσουν διοίκηση και οργάνωση, να συμμαζέψουν το χάος, επέλεξαν να αυτοσχεδιάσουν καταργώντας το υπουργείο, για να έρθει έξι μήνες μετά η επανασύστασή του ως πικρή παραδοχή της αποτυχίας. Ηδη τους πρώτους μήνες μετά τις εκλογές η απότομη αύξηση των αφίξεων επανέφερε το ζήτημα στις πραγματικές του διαστάσεις με μεγαλύτερη σφοδρότητα. Υποθέτω την έζησε από πρώτο χέρι ο νέος υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου, Νότης Μηταράκης, όταν πριν από λίγες ημέρες συνάντησε τους εξαγριωμένους συμπατριώτες του στη Χίο.
Ισως γι’ αυτό στις αρχικές δηλώσεις του κιόλας είπε ότι «βασική μας υποχρέωση είναι να αντιληφθούμε τα συναισθήματα του κόσμου και την ίδια ώρα να ασκήσουμε ισορροπημένα μεταναστευτική πολιτική με βάση τους νόμους της χώρας». Χάθηκαν έξι μήνες, ξαναβρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, αλλά μάλλον έγινε αντιληπτό στην κυβέρνηση ότι… τώρα τρέχουμε!