Ο δρόμος μοιάζει μακρύς, ανίκανος ν’ αποκαλύψει ένα τέρμα. Γυναίκες σε ηγετικές θέσεις. Οπως λέει η Μάργκαρετ Ατγουντ, ακόμα αντιμετωπίζουμε έναν ισχυρό άνδρα σαν γεννημένο ηγέτη και μια ισχυρή γυναίκα σαν ανωμαλία. Πικρή κοινοτοπία. Οταν προ μηνός ο Μπαράκ Ομπάμα είπε σε ομιλία του στη Σιγκαπούρη ότι αν κυβερνούσαν οι γυναίκες ο κόσμος μας θα ήταν καλύτερος, με λιγότερους πολέμους και υψηλότερο βιοτικό επίπεδο, Αμερικανίδα καθηγήτρια Εθνικής Ασφάλειας έσπευσε εν μέρει να τον διαψεύσει.
Συγκεκριμένα, είπε ο τέως πρόεδρος των ΗΠΑ: «Τα περισσότερα προβλήματα στον κόσμο πηγάζουν από μεγάλους σε ηλικία άνδρες πολιτικούς, που αρνούνται να εγκαταλείψουν τη θέση τους. Αν κάθε χώρα του κόσμου κυβερνιόταν για δύο χρόνια από γυναίκες, όλα θα βελτιώνονταν σημαντικά». Απάντησε η Αμπιγκεϊλ Ποστ: «Οι χώρες με γυναίκες προέδρους ή πρωθυπουργούς συμμετέχουν σε περισσότερες βίαιες συγκρούσεις. Επειδή συχνά οι κοινωνίες θεωρούν τις ηγέτιδες αδύναμες, εκείνες απαντούν επιθετικά. Δεν είναι εγγενώς πιο βίαιες, χρησιμοποιούν όμως στρατιωτική ισχύ για να αντικρούσουν τα στερεότυπα». Τίποτα δεν θα διορθωθεί, συμπέρανε, αν πρώτα δεν υποχωρήσουν οι προκαταλήψεις.
Δύσκολο στοίχημα, αφού οι προκαταλήψεις, που οικοδομούν την εικονική πραγματικότητα όπου ζούμε, πέρα από σιδηροπαγείς, είναι και βολικές: εξοικονομούν χρόνο καθώς βοηθούν να σχηματίσουμε γνώμη χωρίς πλήρη στοιχεία. Πάντως, ένα μέρος του στοιχήματος αυτού, εμείς, στη μικρή μας Ελλάδα, το κερδίσαμε με την ισχυρή συναίνεση για την εκλογή της Κατερίνας Σακελλαροπούλου στο ανώτατο πολιτειακό αξίωμα. Η κ. Σακελλαροπούλου έχει δείξει ότι διαθέτει όχι μόνο εμπειρία στη διαχείριση σοβαρών ζητημάτων, αντικειμενικότητα, σύνεση, θάρρος, αλλά και απόλυτη γνώση της αντίστασης που προβάλλεται στη γυναικεία ηγεσία. Σε εκδήλωση με τίτλο «Γυναίκες σε ηγετικές θέσεις» πέρυσι, περιέγραφε με πληθώρα στοιχείων από όλον τον κόσμο πόσο δύσκολα οι γυναίκες κατέκτησαν υψηλές θέσεις στη Δικαιοσύνη. Ωστόσο, ήδη, ένα γυναικείο αποτύπωμα εγγράφεται στο Δίκαιο. «Οι γυναίκες εισφέρουν στη Δικαιοσύνη μια πραγματικότητα διαφορετική από αυτή των ανδρών, που προέρχεται από τη διαφορετική τους κοινωνικοποίηση. Η πραγματικότητα αυτή περνάει στις κρίσεις και στις σκέψεις τους, επηρεάζοντας τη νομολογία και τη νομοθεσία. Ενας δικαστής δεν δικάζει μόνο με τη γνώση του, αλλά και με την εμπειρία του, τις αμφιβολίες και τις ματαιώσεις του». Και η κ. Σακελλαροπούλου έκλεισε την ομιλία της με τη φράση νεοεκλεγείσας στο αμερικανικό Κογκρέσο: «Δεν νομίζω ότι το φύλο μου καθορίζει ποια είμαι, αλλά προσθέτει αξία και προοπτική στις αποφάσεις που παίρνω».
Κατερίνα Σακελλαροπούλου, πρώτη γυναίκα πρόεδρος του ΣτΕ και πιθανότατα πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Αννα Μπενάκη-Ψαρούδα, πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, πρώτη γυναίκα πρόεδρος της Ακαδημίας Αθηνών. Γυναικείες «πρώτες φορές» στην τρίτη χιλιετία. Νόμισμα με μια δυσφόρητη και μια νικηφόρo όψη. Οι γυάλινες οροφές προς θραύση αναμένουν.
Πάντως, στο στερεοτυπικό ερώτημα πόσο γυναίκες είναι οι γυναίκες σε θέσεις ηγεσίας και πόση σχέση με την εξουσία έχει η γυναικεία πραότητα και σοφία, απάντηση δίνει η Αμερικανίδα καθηγήτρια Αλις Ιγκλι: παγκόσμιες μελέτες αποδεικνύουν ότι οι γυναίκες ηγέτιδες έχουν καλύτερα αποτελέσματα από τους άνδρες στη δημόσια διοίκηση, στην υγεία, στην εκπαίδευση και στην καταπολέμηση της φτώχειας, τόσο στον ανεπτυγμένο όσο και στον αναπτυσσόμενο κόσμο.
Από τις 193 χώρες του κόσμου, μόνο 19 έχουν σήμερα γυναίκες προέδρους ή πρωθυπουργούς. Ακόμη εξαίρεση που δεν σπάει τις συμβάσεις. Οκτώ είναι οι γυναίκες πρόεδροι: Σουζάνα Τσαπούτοβα (Σλοβακία), Κολίντα Γκράμπαρ-Κιτάροβιτς (Κροατία), Σαλομέ Ζουραμπισβίλι (Γεωργία), Κέρστι Κάλιουλαϊντ (Εσθονία), Σιμονέτα Σομαρούγκα (Ελβετία), Χαλιμά Γιακόμπ (Σιγκαπούρη), Μπίντια Ντεβί Μπαντάρι (Νεπάλ), Πόλα-Μέι Γουίκς (Τρινιντάντ και Τομπάγκο). Εντεκα οι γυναίκες πρωθυπουργοί: Σόφι Βίλμες (Βέλγιο), Τζασίντα Αρνερν (Νέα Ζηλανδία), Σάνα Μάριν (Φινλανδία), Μπέτε Φρεντέρικσεν (Δανία), Αγκελα Μέρκελ (Γερμανία), Ερνα Σόλμπεργκ (Νορβηγία), Κατρίν Γιακομπσντότιρ (Ισλανδία), Ανα Μπρνάμπιτς (Σερβία), Σάρα Κουγκονγκέλουα (Ναμίμπια), Μία Μότλεϊ (Μπαρμπάντος), Σέιχ Χασίνα (Μπανγκλαντές).
Μια ανθρώπινη κοινότητα είναι σαν ένα καράβι: Ολοι πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για να αναλάβουν το τιμόνι, έλεγε ο Ερρίκος Ιψεν.