Πώς έγινε και κατάντησαν θανατοκομεία αναρίθμητα γηροκομεία στη Γαλλία, στη Βρετανία, στην Ιταλία, στην Ισπανία και αλλού θα το βρουν οι Αρχές των χωρών αυτών. Αν βέβαια το αναζητήσουν με τιμιότητα και αυτοκριτική ειλικρίνεια. Οχι καθοδηγημένοι από το δόγμα «σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν». Ή, έστω, τ’ αφήνουν να πεθάνουν αβοήθητα, αφού πια είναι αχρείαστα, ένα «βάρος περιττό». Αν προσεγγίσουν σαν συνηθισμένη υπόθεση ποσοστών το όλο πρόβλημα, που δεν είναι τίποτε λιγότερο από πολιτισμικό στίγμα, δεν θα καταλάβουν ποτέ γιατί τα μισά θύματα του κορωνοϊού είναι υπερήλικοι «παρκαρισμένοι» σε πανάκριβες ιδιωτικές μονάδες ή σε ημιδιαλυμένες δημόσιες.
Κάθε χώρα πληρώνει την προϊστορία της, την κοινωνική δομή της, το μοντέλο που κυριαρχεί στη συγκρότηση της οικογένειας, τις αξιακές της επιλογές, την ίδια τη σχέση της με τον κόσμο των συναισθημάτων. Μπορεί να τα μέμφεται σαν στοιχεία πρωτόγονα ή αρχαϊστικά, που πρέπει να υποχωρούν μπροστά στις επιλογές του στυγνού πραγματισμού. Ή, πάλι, μπορεί να πιστεύει πως έχει και το συναίσθημα τη δική του νόηση, όχι απλώς το νόημά του, και να το συνεκτιμά ως απαραγνώριστο συνδιαμορφωτή της στάσης της.
Στην Ελλάδα, ευτυχώς, ανήκουμε στη Δύση, αλλά ιδιότροπα. Παρά τον εν γένει μιμητισμό, διασώζουμε ακόμη αρκετά στοιχεία που συνήθως καταγγέλλονται σαν αρχαϊστικά ή ανατολίτικα. Και μολονότι διαθέτουμε κι εδώ πανάκριβα ιδιωτικά γηροκομεία ή καταπονημένα δημόσια, δεν ίσχυσε στον χώρο τους το θανάσιμο δυτικοευρωπαϊκό πρότυπο. Πριν οι αγιογράφοι σπεύσουν να το αποδώσουν και αυτό στην εγρήγορση της θαυμαστά διοικούμενης πολιτείας μας, ας λάβουν υπόψη τους δύο τινά. Πρώτον, ότι, σαν Ανατολίτες, δεν το ’χουμε ακόμα έθιμο να ξεφορτωνόμαστε τους δικούς μας σε οίκους ευγηρίας για να ξεγνοιάζουμε, κι αυτό, είτε παίρνουν σύνταξη είτε όχι. Ο εσώκλειστος πληθυσμός τους, λοιπόν, είναι μικρός. Και δεύτερον, ότι μόλις προχθές, μετά τους θανάτους στην κλινική των «Ταξιαρχών», ακούστηκε ότι θα αρχίσουν οριζόντιοι έλεγχοι σε δομές όπου ζουν ευάλωτοι πληθυσμοί. Μόνο η καλή μας τύχη βοήθησε ώστε να μην έχει πληγεί μέχρι στιγμής η Μόρια, λ.χ., όπου οι σακούλες με τα τρόφιμα πετιούνται στον αέρα και όποιος συνωστιζόμενος προλάβει, πρόλαβε.
Οσα συνέβησαν πάντως στους «Ταξιάρχες», καθώς και οι θάνατοι νεότατων ανθρώπων έπειτα από άστοχες τηλεφωνικές γνωματεύσεις και οδηγίες του ΕΟΔΥ, δείχνουν πόσο ευάλωτο είναι το ίδιο το αυτοκολακευτικό αφήγημα της καθολικής επιτυχίας.