Εχουμε χορέψει μαζί μπαλέτο, το τσιφτετέλι της Λιλιπούπολης, τα τραγούδια της Ραπουνζέλ από την ταινία της Ντίσνεϊ. Εχουμε φτιάξει με σεντόνια φορέματα και πέπλα και έχουμε εφορμήσει στο σαλόνι σαν αλλοτινές πριγκίπισσες. Καβάλα σε σκουπόξυλα, έχουμε τρομάξει τη μαμά με αγριεμένες γκριμάτσες σαν μάγισσες. Εχω κάνει άπειρες κοτσίδες τα μαλλιά της, έχει φτιάξει κοτσιδάκια στα δικά μου.
Είμαι ο μπαμπάς της διαφήμισης του ΑΒ. Μόνο που αντί για μπλε μπλούζα, φοράω πολλές φορές ροζ. Αντιπαθώ το ροζ, όμως να, μια μέρα η τρίχρονη κόρη μου μού έκανε κήρυγμα πως δεν είναι αυτό χρώμα για αγόρια. Δεν ξέρω ποιος φύτεψε αυτή την αφόρητα μπανάλ πληροφορία στο μυαλό της και δεν έχει σημασία. Θα σκοντάφτει σε πολλές τέτοιες αγριάδες στη ζωή της. Της εξηγήσαμε με τρόπο ηδύ, όμως φάνηκε να μη μας ακούει. Ξετρύπωσα λοιπόν ένα ροζ πουκάμισο από την ντουλάπα και το φοράω συχνά-πυκνά. «Είδες, Μαράκι; Ροζ φοράνε και τα αγόρια».
Είναι ωραία σύλληψη η πρόσφατη διαφήμιση του σούπερ μάρκετ ΑΒ για τη γιορτή του πατέρα. Ξέρετε, αυτή με τον πανευτυχή μπαμπά που έχει αγκαλιά την κορούλα του, μακιγιαρισμένο από τα χεράκια της με παρδαλά χρώματα, με κοκαλάκια, τσιμπιδάκια και στέκα-γατούλα στα μαλλιά. Η πιο εύστοχη που έχω δει εδώ και καιρό. Ανθρώπινη, με γλυκύτητα ευχερή, εγκαρδιώνει. Προσώρας ξανοίγει η διάθεση.
Μετά διαβάζεις τα πικρά σχόλια κάτω από τη σχετική ανάρτηση στον λογαριασμό της εταιρείας στο Facebook. Πίσσα και πούπουλα, μίσος και τυφλότητα. Haters gonna hate θα μου πείτε, τι να γίνει. Μονάχα και επίμονα αυτό: να μην αφήσουμε άλλο χώρο για έμφυλα στερεότυπα και ομοφοβικά σχόλια και συμπεριφορές. Δεν εκφράζουν απλώς έναν νυσταλέο συντηρητισμό, μυρίζουν παρακμή, ισοδυναμούν με σιωπηλή βία. Να τελειώνουμε με τις προκαταλήψεις, την ανισότητα, τον παραλυτικό φθόνο.
Ευτυχώς είναι λίγα αυτά τα σχόλια, ελάχιστες οι θυμωμένες φατσούλες κάτω από το ποστ, πάμπολλες οι καρδούλες και τα λάικ.
Λίγες ημέρες μετά, με μια κίνηση ιδιοφυούς και βαθιά ανθρώπινου μάρκετινγκ, η Lidl μοιράζεται στον δικό της λογαριασμό την ανάρτηση του ανταγωνιστή της, με το εξής σχόλιο: «Στον δρόμο για ένα καλύτερο αύριο, είμαστε όλοι μαζί…». Χειρονομία υψηλού συμβολισμού, ερέθισμα για αναστοχασμό.
Είναι σημαντικά και χρήσιμα τα posts αυτά των δύο εταιρειών, με αξία παιδευτική. Διπλά και τριπλά χρήσιμα, φέρουν μια τολμηρή υπόσχεση, ευαγγελίζονται ένα μέλλον καταφατικό, εγγενούς αποδοχής, συνεργασίας και αμοιβαίου σεβασμού. Η κοινωνία είναι έτοιμη, η αγορά αφουγκράζεται και επιμαρτυρεί.
«Γεννηθήκαμε διαφορετικοί, αλλά ζούμε μαζί. Και αυτό που τελικά μας ενώνει είναι ο σεβασμός για όλα όσα μας ξεχωρίζουν. Αυτός είναι ο μοναδικός δρόμος για ένα καλύτερο αύριο». Απομόνωσα μία φράση από τη σύντομη κουβέντα που είχα με τη διευθύντρια Επικοινωνίας, Εταιρικής Υπευθυνότητας και Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης της Lidl Ελλάς, Βασιλική Αδαμίδου. Φράση περιεκτική και εμψυχωτική, φωτίζει προς τη σωστή κατεύθυνση.
Ας είναι αυτό η αυτονόητη πραγματικότητά μας, η βιοθεωρία μας από εδώ και πέρα: τα κοτσιδάκια στα μαλλιά ενός μπαμπά, στρέιτ ή γκέι, από τα χέρια των παιδιών του.