Δεν είναι μόνο η κούραση από τις ημέρες της καραντίνας, η διάψευση των ελπίδων για επιστροφή σε μία άνευ όρων κανονικότητα, η απογοήτευση για την ακύρωση των διακοπών, η απώλεια εισοδημάτων και η ανεργία που ωθούν ομάδες πολιτών στα άκρα. Είναι και το ρευστό πλαίσιο που δημιουργεί η απώλεια της πίστης ότι το μέλλον είναι η γη της επαγγελίας.
Προχθές, μετά την ανακοίνωση για επιβολή μέτρων και διήμερου lockdown στο Βελιγράδι, χιλιάδες διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους ζητώντας την παραίτηση του Σέρβου προέδρου Αλεξάνταρ Βούτσιτς, συγκρούστηκαν με την αστυνομία, έκαψαν περιπολικά, εισέβαλαν στη Βουλή. Στην πόλη Μπαγιόν της Γαλλίας, ομάδα επιβατών επιτέθηκε σε οδηγό λεωφορείου, ο οποίος αρνήθηκε την επιβίβασή τους στο όχημα χωρίς μάσκες, και έμεινε εγκεφαλικά νεκρός. Προ ημερών, στη Χάγη, επεισόδια ξέσπασαν μετά το πέρας διαδήλωσης κατά της απαίτησης των Αρχών να τηρείται απόσταση 1,5 μέτρου ανάμεσα στους πελάτες καταστημάτων. Πετροπόλεμος, χάος, συλλήψεις. Παρόμοιο σκηνικό σε διαδήλωση στο Βερολίνο, αλλά και στη Στουτγάρδη όπου διαδηλωτές βροντοφώναζαν κατά της χρήσης μάσκας, του lockdown και των εμβολιασμών.
To «θέλω πίσω τη ζωή μου» των διαμαρτυρόμενων, που καταλήγει σε βανδαλισμούς και γρονθοκοπήματα, δεν εκπορεύεται μόνο από τα στενά υποδήματα των αντιδότων στην υγειονομική κρίση, αλλά και από τη βαθιά αίσθηση αβεβαιότητας, από την αδυναμία να σχεδιαστούν τα επόμενα βήματα, από μια ζωή εκτεθειμένη σε τυχαία συμβάντα.
Το πρόβλημα είναι ότι τα ξεσπάσματα βίας δεν απομακρύνουν απλά από το στήθος τη μυλόπετρα του αδιεξόδου. Η οργή δημιουργεί δίπολα, συσκοτίζει την αφθονία των διαβαθμίσεων της πραγματικότητας, τη συρρικνώνει στη μονολιθική διχρωμία του άσπρου – μαύρου. Αρνείται τους κανόνες. Κινεί τα πάντα έξω από κάθε μέτρο. Ενισχύει τη δυσφορία – μηδενική ανοχή στους μετανάστες, τον πολιτικό αντίπαλο, τις κυβερνήσεις και τα μέτρα τους. Καθώς ο θυμός καρφώνει σάρκα και πνεύμα σαν μαχαίρι, ο νους εστιάζει στην καταστροφή. Η αγανάκτηση για τα μέτρα, που στοχεύει στην απόλυτη ελευθερία κινήσεων εν μέσω πανδημίας, δεν σταθεροποιεί το έδαφος, το αποσαθρώνει. Αλλοιώνει με τις υπεραπλουστεύσεις τις αληθινές διαστάσεις των πραγμάτων και οδηγεί σε λάθη. Κονταίνει το κορδόνι προστασίας, άρα και της ψυχραιμίας. Και η ανθρωπότητα, σε ορισμένους από τους πιο ψύχραιμους οδηγούς της οφείλει τις μετρημένες εποχές σταθερότητας και ευημερίας.