Πειραματόζωα. Ετσι το είχε πει ο εκπρόσωπος της αξιωματικής αντιπολίτευσης στις 28 του περασμένου Απριλίου. Καταγγέλλοντας το σχέδιο για το ολιγοήμερο άνοιγμα των σχολείων, ο Αλέξης Χαρίτσης είχε απευθυνθεί στον πρωθυπουργό για να του επισημάνει ότι «οι πολίτες δεν κλείστηκαν δύο μήνες στα σπίτια τους για να ρισκάρουν εντέλει να κάνουν τα παιδιά τους πειραματόζωα». Τις ίδιες ημέρες, ο τομεάρχης Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι «παίζει ευτελή πολιτικά παιχνίδια πάνω στην υγεία εκατοντάδων χιλιάδων παιδιών, εκπαιδευτικών και των οικογενειών τους».
Τι δικαιολογούσε αυτά τα αναθέματα; Πάντως, όχι τα πορίσματα των λοιμωξιολόγων. Μπορεί στην επιστημονική κοινότητα να εκφράζονταν και άλλες απόψεις. Η εντεταλμένη επιστημονική επιτροπή όμως είχε δώσει ομοφώνως την έγκρισή της. Η απόφαση ήταν, όπως πάντα, πολιτική. Αλλά δεν είχε ληφθεί, όπως έλεγε η αντιπολίτευση, με παιδοκτόνο πολιτική ιδιοτέλεια.
Αν έχει νόημα να θυμάται κανείς τις φωνές της περασμένης άνοιξης κατά της επαναλειτουργίας των σχολείων, δεν είναι για να πανηγυρίσει για τη διάψευσή τους. Είναι για να θυμίσει ότι η πολιτική για τη δημόσια υγεία δεν είναι ακριβώς «πολιτική».
Πάρα το νωπό προηγούμενο, η αποκαλυπτική –με τη βιβλική έννοια– αντιπολίτευση επανέρχεται οξύτερη. Πάλι το άνοιγμα των σχολείων, παρότι αποτελεί ομόφωνη εισήγηση των λοιμωξιολόγων, σημαδεύεται από μαύρες προφητείες. Και όχι μόνο. Η κυβέρνηση –άρα και οι αρμόδιοι φορείς της πολιτείας– κατηγορείται ότι συνειδητά «άφησε δεκάδες χιλιάδες κόσμου να μολύνονται» αποκρύπτοντας τα κρούσματα στα νησιά (Ραγκούσης). Η κυβέρνηση «πουλάει επικοινωνιακά» το εμβόλιο σαν «το νερό του Καματερού» (Βαρεμένος).
Το πρόβλημα με αυτού του είδους την αντιπολίτευση δεν είναι ο δηλητηριώδης τόνος της. Δεν είναι θέμα καθωσπρεπισμού. Το πρόβλημα είναι ότι αυτός ο πολιτικός λόγος παρέχει νομιμοποιητικό έρεισμα για τις θεωρίες συνωμοσίας που απειλούν τη δημόσια υγεία όσο και ο ιός. Η κατηγορία ότι η κυβέρνηση συνωμοτεί, συσκοτίζει και τζογάρει με τις ζωές των παιδιών είναι καύσιμο για τα ψεκαστικά. Είναι το πολιτικό άλλοθι για όσους πιστεύουν ότι η συνωμοσία επεκτείνεται και στο σχέδιο ασφυξίας των μαθητών διά της μάσκας.
Σημαίνει άραγε αυτός ο κίνδυνος –της μετατροπής του πολιτικού λόγου σε λίπασμα της δεισιδαιμονίας– ότι πρέπει να επιβληθεί σιωπητήριο στην αντιπολίτευση; Σημαίνει ότι δεν μπορούμε να λέμε πως η κοινωνική χαλάρωση ήταν σύστοιχη της χαλάρωσης του κρατικού μηχανισμού – χαλάρωση που φάνηκε στα σύνορα, στα πλοία, στα πάρτι της Μυκόνου και στα beach-bouzouki της Χαλκιδικής;
Οχι. Η πανδημία δεν αναστέλλει την αντιπολίτευση. Αρκεί να ξεχωρίζει την αμέλεια από τον δόλο. Αρκεί να αρθρώνεται με επίγνωση των εμπρηστικών συνεπειών της στη σκοταδιστική υποκουλτούρα. Αρκεί να είναι αντιπολίτευση και όχι τυφλή κοβιντοκαπηλεία.