Οσοι πιστεύουν, και διατυμπανίζουν, ότι ο κορωνοϊός είναι ένα ψέμα, μια κατασκευή, μια συνωμοσία κυβερνήσεων, φαρμακοβιομηχανιών, του Μπιλ Γκέιτς, των Κινέζων ή των γιατρών γενικώς και αορίστως, ας πάνε μια βόλτα από ένα νοσοκομείο. Ή, ακόμα καλύτερα, από μια παιδογκολογική κλινική.
Εκεί, έπειτα από ένα σκληρό σχήμα χημειοθεραπείας, ένα παιδί είναι πολύ συνηθισμένο να νοσηλευθεί με διάφορα (παροδικά) προβλήματα: χαμηλοί δείκτες στα αιματολογικά και τα βιοχημικά, μυϊκή ατροφία από τις μεγάλες δόσεις κορτιζόνης, στοματίτιδα, εντερίτιδα – ή, το πιο κοινό απ’ όλα, επίμονος πυρετός.
Σε μια τέτοια κατάσταση, ένα παιδί μπορεί να έχει πυρετό για μία εβδομάδα ή δέκα ή και δεκαπέντε μέρες, ανάλογα με τον οργανισμό και την περίπτωση, και στο διάστημα αυτό υποβάλλεται σε σειρά εξετάσεων για να εντοπιστεί, και να καταπολεμηθεί ανάλογα, με το κατάλληλο αντιβιοτικό, η αιτία του πυρετού.
Είναι πολύ συνηθισμένο επίσης, παρά τις αξονικές τομογραφίες, παρά τις ακτινογραφίες, τις διαδοχικές καλλιέργειες αίματος, τους εργαστηριακούς ελέγχους σε κέντρα ιολογίας και μυκητιολογίας, τις βυθοσκοπήσεις, παρά τον ορυμαγδό των εξετάσεων, το μικρόβιο που προκαλεί τον πυρετό να μην εντοπίζεται.
Γιατί; Πολύ απλά διότι ακόμα και στο 2020, η ιατρική έχει τα δικά της όρια. Μπορεί να διευρύνονται συνεχώς και να εξελίσσεται σώζοντας ζωές, όμως έχει όρια.
Μπορεί, δηλαδή, να έχουν ταυτοποιηθεί εκατοντάδες, χιλιάδες μικρόβια και ιοί, στην πραγματικότητα όμως τα μικρόβια και οι ιοί είναι αναρίθμητοι. Και αταυτοποίητοι.
Υπάρχουν περιπτώσεις που ένα τέτοιο μικρόβιο εντοπίστηκε για πρώτη φορά σε ελληνικό νοσοκομείο. Περίπου από σπόντα, αλλά δεν έχει τόση σημασία αυτό. Σημασία έχει πως όταν νομίζουμε (πιο σωστά: πιστεύουμε ακράδαντα) ότι «κάτι μας κρύβουν», αυτό που συμβαίνει είναι πολύ πιο πεζό στην πραγματικότητα: όντως κάτι μας κρύβεται – αλλά κρύβεται ακόμα και από την επιστήμη.
Η επιδημία του κορωνοϊού ανέδειξε σε παγκόσμιο επίπεδο την ανάγκη των περισσοτέρων ανθρώπων για έλεγχο της ζωής τους. Ενας αόρατος ιός όμως ισοπεδώνει κάθε έννοια ελέγχου. Αλλά ο κόσμος αξιώνει απαντήσεις «εδώ και τώρα». Οτιδήποτε άλλο δεν αρκεί – και είναι και ύποπτο.
Στην εποχή της ψηφιακής τεχνολογίας (και παρακολούθησης), στην εποχή της διάρρηξης του ιστού της ιδιωτικότητας, στην εποχή των νανοτεχνολογιών και των αδιανόητων, έως πριν από λίγα χρόνια, ιατρικών επιτευγμάτων, πολύς κόσμος δεν μπορεί να πιστέψει ότι μπορεί να υπάρξει τέτοια φονική γρίπη.
Κάποιοι λένε άλλο η βουβωνική πανώλη, άλλο ο Εμπολα. Μα γρίπη; Ναι, γρίπη. Αν σκεφτούμε πόσοι άνθρωποι πέθαιναν κάθε χρόνο από τη συμβατική γρίπη (εντάξει: με ιδιαίτερες παθολογίες, κάποιας ηλικίας ίσως, ευπαθή άτομα εν γένει), θα εντυπωσιαστούμε.
Ιοί και μικρόβια λοιπόν, αναρίθμητα και άγνωστα. Που μεταλλάσσονται και εξελίσσονται επικίνδυνα. Συμβαίνει, είναι πραγματικότητα και όχι κάποια θεωρία συνωμοσίας.