Τον Φεβρουάριο του 2005, η κ. Αννα Ψαρούδα-Μπενάκη, πρόεδρος της Βουλής την εποχή εκείνη, προσφωνώντας τον κ. Κάρολο Παπούλια, εκλεγέντα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, διατύπωνε μια εκτίμηση σπανίας οξυδέρκειας.
«Τα εθνικά σύνορα και ένα μέρος της εθνικής κυριαρχίας θα περιορισθούν χάριν της ειρήνης, της ευημερίας και της ασφάλειας στη διευρυμένη Ευρώπη», είπε η κ. Ψαρούδα-Μπενάκη.
Κάτι ανάλογο συμβαίνει σήμερα. Διότι ακόμη και στην απίθανη περίπτωση που οι διαπραγματεύσεις περιορισθούν στο πλαίσιο που ορίζει η ελληνική κυβέρνηση, το αποτέλεσμα θα είναι επέκταση της τουρκικής ΑΟΖ στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο. Και αυτό σημαίνει περιορισμό κυριαρχικών δικαιωμάτων, όπως τα προσδιορίζει δίχως ποτέ να τα εφαρμόσει η Ελλάς επί δεκαετίες.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η επίλυση των ελληνοτουρκικών διαφορών είναι απολύτως αναγκαία και έπρεπε να είχε προωθηθεί εδώ και χρόνια, διότι αυτό υπαγορεύει και το συμφέρον μας.
Σήμερα οι διερευνητικές συνομιλίες, που αναμένεται να αρχίσουν, διενεργούνται με εντονότατη εμπλοκή της Γερμανίας, αλλά επίσης των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Πρόκειται όντως για νεωτερισμό.
Και η μεν καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ επιδιώκει να αποτραπεί η αποξένωση της Τουρκίας από την Ε.Ε., πράγμα που είναι ταυτοχρόνως υπέρ των συμφερόντων της Ελλάδος. Ενώ οι ΗΠΑ, που αποσύρονται από την περιοχή, επιχειρούν συγκρότηση μετώπου που να αποτρέψει την επέκταση της ρωσικής επιρροής στον χώρο αυτό.
Εν ολίγοις, παράγοντες ασφαλείας και οικονομικών συμφερόντων της Ενώσεως και των ΗΠΑ λειτουργούν ως καταλύτες μιας συμφωνίας Ελλάδος και Τουρκίας, όπου τα κυριαρχικά δικαιώματα –αλλά όχι τα σύνορα– θα πρέπει να εξετασθούν υπό άλλο πρίσμα, ό,τι και εάν αυτό σημαίνει.
Το ενδιαφέρον, όμως, των μεγάλων δυνάμεων της Δύσεως σήμερα δεν εξαντλείται στις ελληνοτουρκικές διαφορές. Κυρίως εντοπίζεται στην Ανατολική Μεσόγειο, όπου η Κύπρος τελεί υπό μεγάλη πίεση λόγω εκνόμων δραστηριοτήτων της Αγκυρας.
Στο πλαίσιο αυτό, η πρόταση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν για τον καθορισμό των οικονομικών ζωνών με τη συμμετοχή όλων των χωρών της περιοχής δεν πρέπει να ηχεί παράφωνα στην Ουάσιγκτον ή στις Βρυξέλλες. Διότι με τον τρόπο αυτό παγιώνεται το μέτωπο αποκλεισμού μιας περαιτέρω διεισδύσεως της Μόσχας.
Ομως, κατά τον κ. Ερντογάν, στις διαπραγματεύσεις θα πρέπει να μετέχει ισοτίμως και η διοίκηση της κατεχομένης Κύπρου, κάτι που ουδέποτε πρόκειται να δεχθεί η νόμιμη κυπριακή κυβέρνηση. Παρά ταύτα, δεν θα έπρεπε να εκπλαγούμε εάν υπό αφόρητες πιέσεις προωθείτο μια λύση του Κυπριακού στη βάση συνομοσπονδίας πλέον.
«Εχει απλωθεί πολύ ο τραχανάς», κατά την προσφιλή έκφραση του πρώην γ.γ. του ΚΚΕ Χαρίλαου Φλωράκη. Με όρους πολιτικούς θα έλεγε κανείς ότι πλανάται στην περιοχή βαριά η σκιά της Δύσεως, δίχως αυτό να προεξοφλεί επίτευξη των στόχων που έχουν θέσει οι ισχυροί εταίροι μας.