«Ο ανδρικός πληθυσμός στις ΗΠΑ αποτελεί την πιο σταθερή δεξαμενή ψήφων για τον Ντόναλντ Τραμπ. Η στήριξη προς το πρόσωπό του δεν υποχώρησε καθόλου μετά τη διάγνωση με COVID-19, ενώ οι σφυγμομετρήσεις δείχνουν ότι το εκλογικό χάσμα μεταξύ των φύλων θα είναι το μεγαλύτερο στις επερχόμενες εκλογές, σε σχέση με κάθε άλλη αναμέτρηση στη σύγχρονη αμερικανική ιστορία» («Η “μάτσο” γοητεία του Αμερικανού προέδρου», χθες στην ιστοσελίδα της «Κ»).
Ειδικότερα, οι άνδρες που καταγοητεύονται από τον Τραμπ είναι οι ισπανόφωνοι. Αντίθετα, ο Τραμπ είναι απωθητικός στις γυναίκες ψηφοφόρους των προαστίων.
Στην εποχή του πολιτικώς ορθού και του MeToo, το στυλ «μάτσο» μοιάζει να μην έχει πέραση ή ακόμα και να καταδικάζεται «απ’ όπου κι αν προέρχεται». Ωστόσο, από «μάτσο» σε «μάτσο» υπάρχουν διαφορές. Π.χ., ο Κλιντ Ιστγουντ, θα μπορούσε κάποιος να πει, έχει κάτι «μάτσο» (αν δεν κάνω λάθος, ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, γνωστός ως ψηφοφόρος των Ρεπουμπλικανών, είχε στηρίξει τον Τραμπ), όμως το χαμηλόφωνο, διακριτικό αρρενωπό στυλ του Ιστγουντ ουδεμία σχέση έχει με το θορυβώδες, φωνακλάδικο, αλαζονικό… πορτοκαλί «μάτσο» του Τραμπ.
Κι όμως, ακριβώς σε μια εποχή κατά την οποία η σεξουαλική παρενόχληση καυτηριάζεται όσο ποτέ άλλοτε, σε μια περίοδο κατά την οποία το πράγμα έχει φτάσει έως και ένα ισοπεδωτικό «κυνήγι μαγισσών», μια επιθετική, πληθωρική και «παλαιακή» ανδρική περσόνα όπως του Τραμπ απολαμβάνει υψηλή δημοτικότητα – και όχι μόνον εντός των Ηνωμένων Πολιτειών.
Λογικό, ίσως. Επειτα από πολλές δεκαετίες εθισμού στον θόρυβο και την επιθετικότητα εξαιτίας της τηλεόρασης, και τώρα πια εξαιτίας των κοινωνικών δικτύων, η πορτοκαλιά τοξικότητα ενός Τραμπ βρήκε εύκολα το μαζικό κοινό της.
Ισως το ζήτημα να μην έχει να κάνει με την υπερχειλίζουσα «ανδρίλα», αλλά κυρίως με την επιθετικότητα, τον θόρυβο, τη φασαρία που προκαλούσε πάντοτε ο Τραμπ. Κατά κανόνα, αυτός που κάνει μεγάλη φασαρία και μιλάει ωμά, σε μεγάλη μερίδα του κόσμου, μοιάζει σαν το πρόσωπο αυτό να «μιλά ξεκάθαρα», να «λέει αλήθειες», ότι εννοεί αυτά που λέει κ.τ.λ.
Τηρουμένων πολλών αναλογιών, σχεδόν μισό εκατομμύριο συμπατριώτες μας ψήφισαν τη Χρυσή Αυγή για παρόμοιους λόγους και όχι απαραίτητα επειδή ήταν αντισημίτες ή/και νοσταλγοί του αγκυλωτού. Αφελώς πολλοί πιστέψαμε ότι τα χαστούκια στη Λιάνα Κανέλλη θα τους στείλουν σπίτι τους, όμως αυτά εξακόντισαν τη δημοτικότητά τους. Πράγματι, εννοούσαν αυτό που έλεγαν: τη βία, τη χειροδικία.
Πώς το παλεύεις αυτό σε πολιτικό επίπεδο; Στα παχιά, μεγάλα λόγια απαντάς μονάχα με πράξεις. Με την άσκηση σοβαρής, ισορροπημένης πολιτικής, μιας πολιτικής που δεν περιλαμβάνει αποκλεισμούς και περιθωριοποιήσεις. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Στη ρητορική οι λαϊκιστές ακραίοι «μάτσο» άνδρες θα βρίσκουν πάντοτε πρόθυμους ακροατές.