Οσοι τον ζούσαν από κοντά λένε ότι το τελευταίο διάστημα ήταν αγχωμένος, στρεσαρισμένος, είχε χάσει βάρος. Αν για όλους μας οι συνθήκες που έχει διαμορφώσει η πανδημία είναι δύσκολες και πιεστικές, για τον Δημήτρη Καμπανάρο ήταν μια τεράστια καθημερινή αγωνία, μια διαρκής πάλη με έναν αόρατο εχθρό τον οποίο έπρεπε πάση θυσία να κρατήσει έξω από το «σπίτι» του, τη Μονάδα Φροντίδας και Αποκατάστασης Ηλικιωμένων «Νέα Θάλπη».
Προχθές, όταν έγινε γνωστή η είδηση της αυτοκτονίας του, άρχισε παράλληλα μέσα από δεκάδες μαρτυρίες να σκιαγραφείται η προσωπικότητα αλλά και ο χαρακτήρας του 41χρονου ιδιοκτήτη του γηροκομείου. Διαπρεπής επιστήμονας, άψογος επαγγελματίας, ευαίσθητος άνθρωπος, εξαίρετο παιδί, αγαπητός σε όλους. Αυτά τα λόγια συνόδευαν τα ρεπορτάζ και τις αναρτήσεις σε ενημερωτικές σελίδες και μέσα κοινωνικής δικτύωσης και πάντοτε κατέληγαν σε μια μεγάλη απορία. Πώς είναι δυνατόν να έφτασε στο σημείο να δώσει τέλος στη ζωή του; Στέκομαι σ’ ένα σχόλιο που διάβασα. «Αυτοκτόνησε από ευαισθησία». Το διαβάζω αρκετές φορές. Παράξενη φράση, μια ανορθογραφία στην κανονικότητα της εποχής που κυρίως ορίζεται από την ανευθυνότητα και την ασυνειδησία.
Ο Δημήτρης Καμπανάρος όμως δεν ήταν ένας συνηθισμένος ιδιοκτήτης οίκου ευγηρίας. Ηταν αρκετά νέος όταν αποφάσισε τι ήθελε να κάνει στη ζωή του. Σπούδασε Ψυχολογία στο ΕΚΠΑ και έκανε το διδακτορικό του στη Γεροντολογία στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης όπου ξεχώρισε. Από το 2006 που ξεκίνησε τη «Νέα Θάλπη» στον Αγιο Στέφανο, ήταν σταθερά αφοσιωμένος στη φροντίδα των ηλικιωμένων, έκανε τα πάντα για να τους προσφέρει ασφάλεια και μια όσο το δυνατόν καλύτερη καθημερινότητα. Ηθελε το τελευταίο κεφάλαιο στη ζωή αυτών των ανθρώπων, να είναι ευχάριστο, όμορφο, γαλήνιο, να έχουν αξία οι στιγμές τους.
Οταν ενέσκηψε ο κορωνοϊός όλα έγιναν πολύ πιο δύσκολα. Το βάρος της ευθύνης όμως το ανέλαβε χωρίς δεύτερη σκέψη. Εκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό για να προστατέψει την «οικογένειά» του, έτσι έβλεπε τους ηλικιωμένους, πήρε την πρωτοβουλία να κλειστεί ο ίδιος και οι εργαζόμενοί του στο κτίριο επί 65 ημέρες προκειμένου να κρατήσει τον ιό μακριά. Τελικά δεν τα κατάφερε… Τις προηγούμενες μέρες βρέθηκαν τρία κρούσματα αλλά «θετικός» και ο ίδιος.
Το πρωί πριν από την αυτοκτονία του πήγε κανονικά στο γραφείο του, έδωσε οδηγίες στο προσωπικό και έφυγε για το σπίτι. Εκεί, έδωσε τέλος στη ζωή του. Οι συγγενείς των ηλικιωμένων λάμβαναν κάθε μέρα ένα ενημερωτικό μέιλ από τον Δημήτρη Καμπανάρο. Το τελευταίο είχε άλλο τόνο, άλλο ύφος, τους παραξένεψε. Μετά κατάλαβαν. Ηταν ο αποχαιρετισμός ενός έντιμου ανθρώπου που ανέλαβε ολόκληρη την ευθύνη, πάλεψε όσο μπορούσε και όταν αισθάνθηκε ότι οι δυνάμεις του τον προδίδουν στράφηκε στον εαυτό του.