Κακά τα ψέματα: αν δεν είχε δολοφονηθεί ο Παύλος Φύσσας, δύσκολα θα ζούσαμε αυτό που ζήσαμε αυτές τις μέρες: τη φυλάκιση των στελεχών του νεοναζιστικού μορφώματος. Την ίδια στιγμή, ήταν τέτοια η φύση της οργάνωσης, που δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τη δράση της χωρίς μια τόσο ειδεχθή πράξη, όπως μια δολοφονία.
Δεν αποτελεί μομφή αυτό για τους δημοκρατικούς θεσμούς: η Δημοκρατία είναι ένα ισχυρό αλλά και ευάλωτο πολίτευμα. Κυρίως, είναι ανεκτικό – και καλά κάνει.
Δεν αποτελεί μομφή, λοιπόν, ο παραπάνω ισχυρισμός, όμως ενέχει μια βαθιά λύπη: χθες, μια μητέρα, η Μάγδα Φύσσα, ξέσπασε σε λυγμούς όταν ανακοινώθηκε η απόφαση του δικαστηρίου γνωρίζοντας καλά μέσα της πως το παιδί της δεν θα ξαναγυρίσει πίσω. Η ίδια θα επιστρέψει στο σπίτι της με αυτή τη δυσβάσταχτη πραγματικότητα να τη βασανίζει διά βίου.
Δεν είχε δείγματα γραφής η Δημοκρατία μας προκειμένου να ενεργήσει έγκαιρα και να μη φτάσουμε ώς τη δολοφονία Φύσσα; Δεν έφταναν οι επιθέσεις, τα «πογκρόμ», οι βιαιοπραγίες σε μετανάστες; Πολύ περισσότερο: δεν έφτανε άραγε η δολοφονία του πακιστανικής καταγωγής Σαχζάτ Λουκμάν που είχε μάλιστα προηγηθεί κατά οκτώ μήνες από εκείνη του Φύσσα;
Δυστυχώς, όσο ήταν στη Βουλή οι χρυσαυγίτες, λίγα πράγματα μπορούσαν να γίνουν. Το εκλογικό σώμα τους έστειλε κάποτε στο Κοινοβούλιο. Αυτό προς γνώση και συμμόρφωση για το παρόν και το μέλλον.
Από την άλλη, τη θετική διάσταση του ζητήματος την έδωσε, και πάλι, η Μάγδα Φύσσα όταν είπε χθες ότι δικαιώθηκαν όλοι όσοι αγωνίστηκαν 5,5 χρόνια για να μπει στη φυλακή η Χρυσή Αυγή. Ναι, και ήταν δικαίωση για την ελληνική Δικαιοσύνη, για το πολίτευμά μας.
Βάσει της νομοθεσίας, ακούγεται ότι, π.χ., τα 13 χρόνια κάθειρξης θα μειωθούν στα 6-7. Πολλοί εξοργίζονται. Οποιος όμως ονειρεύεται εκτελεστικά αποσπάσματα δεν διαφέρει και πολύ από τους χρυσαυγίτες που φαντασιώνονται πτώματα και θάνατο. Πιθανώς και να χρειάζεται μια επανεξέταση αυτών των νομοθετικών ρυθμίσεων, ας μην έχει όμως κανένας αμφιβολία: έστω και μία ημέρα στη φυλακή είναι κάτι βαρύ, τραυματικό, συντριπτικό.
Οντας κάποιος φυλακισμένος για μία επταετία περίπου, δεν θα βγει ο ίδιος άνθρωπος έξω. Μπορεί να είναι αμετανόητοι όταν αποφυλακιστούν κάποτε. Αλλά θα φέρουν το στίγμα μέσα τους, ό,τι και να κάνουν ή να πουν. Αυτό το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω.
Με άλλα λόγια, χθες αποδόθηκε δικαιοσύνη απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι, μέσα στον σκοταδιστικό μηδενισμό τους, μέσα στο μίσος τους απέναντι στην ίδια τη ζωή, πιστεύουν στον φόνο. Οχι μόνον επειδή είναι φασίστες και ανήθικοι, αλλά επειδή είναι και κουτοί. Κουτοί άνθρωποι που μαζί με τις ζωές των άλλων κατέστρεψαν και τις δικές τους ζωές. Αλλά, φυσικά, δεν θα μπορούσαν ποτέ, αυτοί ειδικά, να απαλλαγούν «λόγω βλακείας»…